Dëshpërimi nuk është gjithmonë një këshilltar i keq, veçanërisht në kontekstin e luftës. Dhe nëse fillimisht u vlerësua se sovjetikët vendosën gjatë Luftës së Dytë Botërore të linin fatin e bombarduesve të tyre në duart e grave nga dëshpërimi, veçanërisht në vitet e para të luftës dhe me operacionin “Barbarossa”.
“Stalin Hawks”
Gjermanët ishin të parët që u ndeshën me “shtrigat e natës” (Nachthexen), siç quheshin gratë pilote sovjetike, për disa netë sapo ra errësira e parë. Ekuipazhet femra të avionëve luftarakë sovjetikë të asaj kohe, të cilat shkëlqyen në bombardimet ajrore të natës, u bënë të njohura për suksesin e tyre si “Skifterat e Stalinit”.
“Stalin Hawks” fluturonin me bomba të lehta Polikarpov U-2 vetëm me pilote femra, të cilat i përkisnin Regjimentit të Bombarduesve të Natës 588. Ideja e krijimit të një regjimenti pilot thjesht femëror i erdhi vetë Joseph Stalinit, duke urdhëruar krijimin në vitin 1942 të Regjimentit 588 të Bombarduesve të Natës, të ndarë në tre skuadra (secila me rreth 25 pilote), të moshës 20-30 vjeçe. E gjitha mbikëqyrej nga Marina Raskova, personaliteti i së cilës “konvertoi” të renë ukrainase, Natalia McLean.
Teksa pilotonin këta bombardues të lehtë, pilotet femra fluturonin në lartësi të ulëta dhe për këtë arsye godiznin me të shtëna precize, kryesisht objektiva ushtarakë. Terrori që u shkaktuan gjermanëve nga “shtrigat e natës” sovjetike, ishte për shkak të “betimit të heshtjes” të avionëve të tyre, pasi motorët e tyre ishin relativisht të qetë dhe tingulli i tyre nuk dekodohej dot nga forcat naziste. Kjo deri kur “Stalin Hawks” arrinin një distancë të mjaftueshme për të goditur armikun dhe objektivat e tyre, pa mundësi manovrimi.
Edhe pse Polikarpov U-2 Sovjetik dukeshin vizualisht të pafuqishëm kundër flotës moderne Luftwaffe, ata arritën të godasin pika kyçe me interes strategjik për sovjetikët, duke kryer më shumë se 30,000 misione në frontin lindor gjatë tre viteve 1942.-1945. Për këtë arsye, “Shtrigat e natës” përjetuan nderimet më të larta ushtarake pas
përfundimit të luftës, me titullin “Hero i Bashkimit Sovjetik”. Veçoi ndër to ukrainasja Natalia McLean, një nga pilotet më të njohura të bombarduesve sovjetikë”.
Natalia McLean nuk e imagjinonte kurrë çmimin “Hero i Bashkimit Sovjetik”, i cili iu dha me dekret të Sovjetit Suprem. Në jetën e saj ushtarake ajo përjetoi të tjera vlerësime, si çmimi i Leninit me Yllin e Artë, por edhe çmimet e Yllit të Kuq dhe të Luftës Patriotike.
E lindur më 8 shtator 1922 në Lubny të Ukrainës, McLean, si fëmijë i një familjeje punëtore, ndoqi shkollën e mesme nr. 79 në Kiev, me një interes të madh për gjimnastikën dhe qitje me pushkë. Në Kiev, edhe pas mbarimit të shkollës së mesme, interesat e saj u zgjeruan në fushat e betejës, pasi mori mësime fluturimi në shkollën e paraglidingut në Pallatin e Pionerit në Kiev.
Lufta dhe paslufta e saj
Megjithatë, një moment historik për “takimin” e saj të mëvonshëm me Luftwaffe gjerman, ishte vendimi i saj për t’u regjistruar në vitin 1941 në Institutin e Aviacionit të Moskës. Gjatë kësaj periudhe ajo u takua me Marina Raskovan dhe ndoqi vizionin e saj
për ekipet femra bombarduese, në të cilat u regjistrua si anëtare. Më pas shkoi në Shkollën Ushtarake të Aviacionit Engels pranë Saratovit të Rusisë, ku u stërvit për shtatë muaj si pilote dhe navigator. Dhe në maj 1942 u emërua togere në Regjimentin 588 të Bombarduesve Ajror si bombarduese. Në vitet në vijim ai operoi në Kaukaz, Krime, Kuban, Kerç, Poloni dhe Gjermani.
Një vit më pas u bashkua me Partinë Komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe mori pjesë në qindra operacione ajrore sovjetike në Frontin Lindor. Pas përfundimit të luftës, ajo vazhdoi studimet në Universitetin e Moskës dhe, e rilindur, iu rikthye karrierës ushtarake.
U gradua Majore, studioi në Institutin Ushtarak të Gjuhëve të Huaja dhe pas diplomimit
në vitin 1953, fillimisht punoi si përkthyese në Ministrinë e Mbrojtjes, ndërkohë që zhvilloi dhe një karrierë shkrimtare. Në vitin 1956 u martua dhe më pas pati një djalë, ndërsa në vitin 1957 doli në pension të përhershëm nga Forcat Ajrore. Në “pranverën” e dytë të karrierës, ajo iu përkushtua shkrimit, duke punuar kryesisht në Zyrën e Letërsisë Ushtarake në Gjuhë të Huaja.
Duke lexuar… “Shtrigat…”
Midis punës së saj të pasura shkrimore dhe artikujve të saj të dendur, në fund të jetës ajo shkruan një libër përvojën e saj si “Stalin Hawk”, me “Shtrigat e natës” titulli e librit. Libri u botua në vitin 2005, vit kur McLean-Kravtsova ndërroi jetë më 5 qershor dhe u varros si “Hero i Bashkimit Sovjetik” në Moskë.
“Shtriga (ukrainase) e natës” la pas mijëra kopertina të revistave të kohës, ku pozoi para avionit të saj, biografinë e saj të përkthyer në 15 gjuhë, emrin si pilotja më e famshme sovjetike, e lindur në Ukrainë. /tesheshi.com/
