Gjatë gjithë këtyre ditëve i është bërë parreshtur promocion prezencës së kryeminstrit Rama tek emisioni i Ermal Mamaqit. Pamjet e spotit i janë ofruar publikut pa kaluar në asnjë lloj filtri kritik, për atë se çfarë do shefi i qeverisë në një emision gallate, që më së paku të shoqërohet mbi një kontestim të tillë.
Edi Rama bëri mirë që hoqi dorë nga veshja e tij ekstravagante duke zgjedhur të jetë serioz në pamje; ky lloj shndërrimi për t’u duartrokitur e ndoqi dhe tek vendimi për të patur një familje, pas një endje të gjatë në një beqarllëk prore në emër të lirisë; por nuk po gjen forcë dot që të vetëpërmbahet në prirjen e patjetërsueshme deri tani për t’i dhuruar të qeshura gjindjes, kur kjo e fundit gjendet në pikë të hallit.
Ai premtoi përulësi në qeverisje, e cila nuk ka sesi të mos përkthehet ndryshe dhe nga heqja dorë prej ca tipareve a veseve që i bëhen pengesë këtij virtyti të nevojshëm qeverisës. Përulësi do të thotë që edhe të qeshësh me pak, jo si stisje artificiale për t’i dhënë vetes nuancë heroizmi në shërbim të njerëzve, por si sjellje e natyrshme në barrën e rëndë që ke marrë për t’jua lehtësuar njerëzve barrën e rëndë të halleve.
Mjaft të mendohet se në çastin kur ata hedhin e presin batuta me Ermalin, me të cilat gajasen një pjesë njerëzish, janë me mijra të tjerë ata që u vjen të qajnë në atë momente kur shohin se nuk po kanë nga t’ja mbajnë, se ende në këtë vend nuk shfaqet asnjë shkëndijë shprese se diç po shkon për mirë.
Përulësia e Ramës, ashtu siç ai jua premtoi shqiptarëve si atribut qeverisës, duhej të shfaqej tek modestia, tek serioziteti, tek përkushtimi, të cilat përkthehen në modestinë, seriozitetin dhe përkushtimin e vargut të njerëzve të shtetit ngado, në çdo cep të vendit, gjë që nuk ndodh.
Situata nuk është thjesht alarmante nga një ekonomi e skeletosur, por më shumti nga një degradim moral i njerëzve me përgjegjësi në çdo nivel qeverisjeje, që ushqehen akoma më shumë me psikozën e tipit “varja” edhe kur shohin shefin e tyre të madh që shkon dhe e shet aq lirë personalitetin e vet, kauzën e shpallur për një qeverisje me përulësi, tek Ermal Mamaqi, që gjithsesi nuk ka as vetëdijen politike të Pepe Grillos.
Kjo ngjan me ca figura të jetës publike shqiptare, politikanë, e ndonjë akademik fjalërëndë me statusin “filozof”, që nuk e kanë për gjë të shkojnë e të rrëfehen tek Çani, me një seriozitet që i kthen në qesharakë, për gjithë ankthet e tyre intelektualo – politike.
Në fund ca pyetje: çfarë të mirash i sjell publikut gallata që do bëjë kryeministri me Ermalin?! Çfarë do përfitojnë njerëzit prej batutave të tyre?! A është ajo një hapësirë komunikimi ku individi shqiptar vërtet do mësojë diçka me vlerë, diçka të dobishme për veten dhe shoqërinë ku jeton?! A a bën më të virtytshëm një teatër i tillë televiziv qenien shqiptare?! A do mundet që prej atyre të përçohet një mesazh për gjitha ata nëpunës shteti, zyrtarë e qeveritarë që të jenë të përkushtuar ndaj njerëzve, që ta bëjnë siç duhet punën, që mos ndyjnë të ardhmen në këtë vend, edhe për fëmijët e tyre po ashtu, duke vjedhur, mashtruar, bërë padrejtësi?!
Sigurisht që asgjë nga këto. Atëherë pse vlen?! Për çfarë duhet ndjekur?! Për çfarë u duhet ofruar shqiptarëve si vlerë një produkt i tillë kinse humoristik?!
Kjo është e kundërta e përulësisë, e që për koinçidencë nis po ashtu me “p”, p…ë..kryeministrore!
Dhe nuk është fjala se ç`konstatojmë ne, porse në mund ta kuptojë ai se kjo mënyrë e zgjedhur për t’ju qasur publikut, njerëzve, prej së cilëve je zgjedhur t’ju shërbesh, nuk ka gjasë t’ju bëjë të suksesshëm në qeverisje dhe të dashur për ata që kanë nevojë për ty, për përkushtimin, aftësinë dhe moralin tënd. /tesheshi.com/
