Shoqëria shqiptare po kalon fazën e një dehjeje kolektive si pasojë e pjesëmarrjes në Europianin e futbollit.
30 vjet më parë, shfaqja më e shëmtuar pas fitores kundër Belgjikës së famshme të viteve ’80-të, shprehje e një naiviteti dhe primitiviteti njëherësh, ishte sajimi i asaj ndeshjeje dhe i rezultatit 2-0 në versionin e qenve të cirkut.
Tashmë, kohët kanë ndryshuar, ca kontekste gjithashtu, por thelbi mbetet i njëjtë kur sheh të madh e të vogël të marrosur pas futbollit e kombëtares, në një vend në prag katastrofe dhe falimenti total vlerash dhe energjish për të ndërtuar e mbajtur në këmbë një shoqëri normale.
Kryeministri i një vendi, për të cilin shpall emergjenca kombëtare, ia ka ngenë që t’i përcjellë gjindjes nën rënkimin e mbijetesës ekonomike, dramës mentale e rrënimit të plotë shpirtëror, video nga Europiani si në një englendisje adoleshentësh, apo konsiderata për kombëtaren në trajtë mesazhesh në twitter, duke rënë në pozitat e Berishës së murrit kinez apo rekordeve të notit në Jon, përnga mungesa e modestisë dhe e seriozitetit që duhet të ketë një lider, sidomos kur është në krye të një vendi të shpartalluar, që më e fundit gjë që i nevojitet është pikërisht futbolli.
Po kaq të pahonepsshme, ishin mesazhet e kryetarit të opozitës, po mbi ndeshjen, ku mediat boshe, të cilat shpërfaqin çdo gjë veç të menduarit mbi atë që informojnë, ia shisnin audiencës për lajme ato farë budallallëqesh me çuna, forca dhe shqipe.
Vërtet do ia vlente ky ngazëllim fëminor që ka përfshirë të madh e të vogël, nëse futbolli, do ishte për ne një nur plus, ndër gjërat e bukura dhe të virtytshme që do ofronim si shoqëri; e padyshim që dhe qeveritarëve çoç mund t’u shkonin ato mesazhet për çfarë ndodh në fushë, nëse do e kishin ndritur paksa në punët e tyre, që janë një llahtari e vërtetë paftësie, papërgjegjshmërie dhe kodoshllëku.
Por në kushtet tona kur nuk mundemi ende t’i identifikojmë vetvetes si shoqëri një aftësi e moral identifikues, rendja në trajtë psikoze kolektive ndaj futbollit, përngjan si një afirmim plus e akoma më tragjik i krizës ku jemi mbërthyer.
Si në planin individual, futbolli është një dhunti e dhënë nga Zoti, një talent që edhe nëse nuk e ke, nuk përbën ndonjë mungesë të madhe, ndonjë sakatllëk për të cilin mund të vuash. E kundërta, mungesa e virtyteve, e një morali, e një aftësie kreative që produkton më të mirën, përbën një invaliditet tragjik.
Ka shumë popuj që nuk ia thonë për punë topi, por që arrijnë t’i provojnë vetes e botës se janë të aftë për t’u realizuar në gjëra më të mëdha se në një garë sportive.
Ashtu sikundër ka popuj që lojën me top e kanë të lindur, si një “sekret trashendent”, por që në rrafshin e (ç)njerëzores prodhojnë tragjedi pa fund, siç ndodh fjala vjen me fqinjët tanë serbë, që po aq sa ç’nxjerrin futbollistë, basketbollistë e lojtarë tenisi me famë, po aq nxjerrin dhe kriminelë nga gjiri i tyre që përcjellin më pas imazhin e një populli me prirje nacionaliste delikuente që të bën gjëmën.
Ndërsa ne, që tashmë futbollin po e shndërrojmë në kauzë kombëtare, nuk na shkon dhe aq të tretemi krejt si shoqëri pas një topi, ndërkohë që e kemi ngrenë keq për shalësh në lojën e madhe për një ekzistencë shoqërore me dinjitet.
Kjo panatyrshmëri, shfaqet dhe në faktin se ndërsa ankohemi për xhepat bosh, sakaq turremi drejt Francës me një kosto jo të vogël financiare për të parë kombëtaren.
Ndaj dhe kemi mbi krye njerëz që nuk e kanë për gjë që të lënë punën e obligimet për atë që janë zgjedhur, për të fluturuar nga parlamenti e direkt në stadium, pa jua bërë tërr “syri” i ndërgjegjes.
Dhe ky pra është rasti kur nuk ndihesh krenar që je shqiptar, edhe nëse humb me gola…
/tesheshi.com/
