Ben Blushi, njeriu-opozitë brenda së majtës, i bishtnoi të enjten mbrëma gjatë një debati televiziv, çështjes së statusit të tij prej ish-qeveritari në ish-qeverisjen e Nanos, këtu e 10 vjet më parë.
Ai e konsideroi marrje më të shkuarën këtë gjë, ndërsa tha se po investohej për të ardhmen; ngase sipas tij, ishte pikërisht ajo, të marrurit me të ardhmen, mungesa e madhe e vizionit të politikës shqiptare nga të dy kahjet.
Por, edhe pse e artikuluar ëmbël letrarisht, meqë e ka këtë dhunti, përligjja e Blushit në këtë formë për të mos kthyer vështrimin nga e shkuara, është një retorikë e pastër, pa asnjë thelb.
E shkuara, e tashmja dhe e ardhmja, kanë kontekstet e tyre në një zhvillim të caktuar politik, ku ndërthurja është e tillë sa nuk mund të injorosh as njërën e as tjetrën; aq më tepër tek figura e një politikani. Sepse e shkuara, ndryshe e djeshmja, është kolaterali i nevojshëm që atij t’i besohet e ardhmja.
Blushi qartësisht kërkon të jetë kryeqeveritari i së ardhmes, por për këtë ka një detyrim që duhet ta shlyejë: të na flasë për të djeshmen e tij, atë si anëtar kabineti i Nanos; gjurmët që ka lënë në të, që të vlejë kjo si kolateral i së ardhmes.
Kjo në planin personal. Ndërsa në një plan më të gjërë, atë të cilësisë qeverisëse ku ka patur dhe ai një rol, as këtë nuk mund ta anashkalojë gjatë kritikës ndaj të sotmes e ndërtimit të vizionit ndaj së ardhmes. Një pjesë e mirë e ngërçeve që vuan sot Shqipëria, i faturohet dhe periudhës “Nano”, në të cilën ai pati rol ekzekutiv.
Fatos Nano, mund të ketë qenë paksa babaxhan në terma folkloriko-politikë, ku sjelljen më të madhe demokratike e ka tek sahani i pushtetit ku i ftoi të gjithë të hanin nga një lugë, por në terma fisnikë ai nuk la asnjë standart të çmueshëm në sensin e qeverisjes, në të bërit të reformave të thella dhe në të lënit sektorë të shëndetshëm, socialë apo ekonomie.
Ai iu gëzua faktit që i rastisi të qeverisë në një kohë të ardhurash të mëdha nga emigracioni, por dhe pastrimi në masë i parasë së zezë të trafiqeve përballë së cilave mbylli njërin sy, pa iu mohuar sigurisht roli në rindërtimin e administratës shtetërore pas shkërmoqjes së 97-ës.
Nano u tregua i aftë që të investonte në të ardhmen e tij personale, ku pothujse në terma utilitarë e ka siguruar atë; por tej vetes, nuk la asgjë me vlerë që të ishte një investim koherent për vendin, aq më pak në standarte shtetformuese dhe ekonomi. Ata që shprehen “Nano ishte politikan”, e ngatërrojnë me të qënit babaxhan; ku mjaft të thuhet se dhe atij, mund t’i mbahet mend ndonjë batutë, por aspak ndonjë postulat më vlerë. Dhe politikani që nuk arrin t’u lërë brezave qoftë dhe një postulat, mund të ketë qenë një dobiç-pushtetar, por jo politikan. Aq më pak burrë shteti.
Dhe në vorbullën qeverisjes së Nanos ka qenë dhe Blushi, që sot nuk arrin të artikulojë asnjë standart të tijin personal, ose të kabinetit ku ka bërë pjesë, të së shkuarës pra, për të patur vlerën e një kolaterali për të ardhmen.
Dhe kjo është mungesa më e madhe e Blushit në të gjithë fushatën e tij anti-Rama, që paralalelisht është dhe fushatë për promovimin e vetes si një kryeqeveritar i së nesërmes. Nuk është vetëm handikap i tij, por i një pjese të madhe të politikës.
Rama është i vetmi që i është qasur të ardhmes duke promovuar të shkuarën e tij. Teza se “e ka një model qeverisës, Tiranën” – mund ta ketë gabim, të shtrembër si tezë, por guxon ta thotë dhe ta përdorë si kolateral politik – ndërkohë që “e djathta nuk ka asnjë model”, ka mbetur ende e pakonkurrueshme nga zëra të tjerë në politikë.
Kreu i opozitës, Lulzim Basha, që po ashtu aspiron të jetë nesër kryeministër, nuk ka ende në ligjërimin e tij asnjë kolateral të ofruar nga e djeshmja, ndërkohë që ka mbajtur 4 portofole qeverisëse në 8 vjet.
Ai ende nuk po mundet të thotë se ç’i ka dhuruar politikës, vendit të tij si ish-qeveritar që i janë besuar katër poste, se për ç’aftësi është dalluar, e ç’standarte ka themeluar, e në ç’reforma ka shkëlqyer; në daç në aspektin moral e në daç në atë pragmatik; ai vetë në planin individual, ose qeverisja në planin kolektiv ku ka bërë pjesë.
Dhe në këtë pikë pra, e shkuara, e djeshmja e çdo politikani që aspiron të nesërmen, është një llogari që duhet dhënë, një borxh që duhet shlyer, qoftë dhe me një “Më fal!” ose “Në falni!”, nëse nuk ekziston vërtet diçka për t’i rënë gjoksit. /tesheshi.com/
