Siç u bë e ditur nga Sekretari i Përgjithshëm i Federatës Shqiptare të Futbollit, Ilir Shulku, Shqipëria rrezikon seriozisht që ndeshjen e radhës ndaj Izraelit në “Loro Boriçi” ta zhvillojë me dyer të mbyllura. Pra, pa tifozë. Kjo për shkak të një paralajmërimi të marrë nga UEFA pas gjobitjes së FSHF-së për flakadanët dhe tymueset të hedhura në fushë nga grupimet e tifozërive në dy ndeshje: me Maqedoninë dhe me Spanjën.
Duke u përqëndruar vetëm tek loja, futbollistët, rezultatet, ne kemi harruar t’i marrim pak në llogari dhe tifozët, ata që siç dhe në këtë rast të marrin në qafë kotsëkoti. Të gjithë e mbajmë mend se në Europian një notë pozitive Shqipëria morri edhe nga tifozeria e saj. Por atje ishte Francë dhe nuk guxonin të silleshin si në stadiumet e Shqipërisë, ku nuk dihet ende nëse vijnë për të parë e shijuar futboll, apo për t’u dikur “të fortë” nga krizat e rënda të personalitetit dhe frustacionet që u shkakton kombëtarja kur e shohin që nuk qullos gjë.
Kujtoni dhe njëherë ndeshjen me Spanjën, kur për një çast fusha u mbush me tym. Në këtë të fundit asgjë nuk po ndodhte. Loja zhvillohej krejt normale. Ne mbroheshim e ata sulmonin, por asgjë që mund të provokonte emocione, aq më pak gjeste.
Por ja që dikujt – që çuditërisht ia kishte hedhur masës së madhe të policëve dhe ishte futur me “armë” në brez si një Isa Boletin i patriotizmit futbollistik – iu shkrep të bëjë diçka, anipse paguan tjetërkush për hajvanërinë e tij në kushte qetësie, ku e kundërta – fjala vjen një rast për gol nga ana jonë – do e kishte përligjur disi dehjen e shprehur me hedhjen e një tymosëse në fushë.
Kështu pra, tashmë ne kemi dhe hallin e një tifozerie që duhet ta emancipojmë, pasi arritëm që njëmbëdhjetëshen e fushës ta bëjmë deri diku pretenduese.
Tifozeria është ajo që është, në të gjithë botën. I ka brenda saj të gjitha nivelet sociale. Edhe sjelljet gjithashtu. Ndërkohë – si gjithëkund dhe në këtë rast – llogorja e parë nuk është asnjëherë intelektuale. Ajo është e tillë ose e kundërta, bastarde sipas rastit. Dhe në një analizë të thjeshtë psikologjike, duke iu referuar gjithnjë realitetit shqiptar, gjasat që ajo të sillet në çdo rast “intelektualisht” – d.m.th korrekte dhe e vetëpërmbajtur – janë shumë të pakta.
Tifozeria shqiptare është ndoshta më shumë se çdo grupim tjetër social përcjellësja më adekuate, për fat të keq, e krizës sonë shumëpërmasore si shoqëri. Ca sjellje të çartura, një nacionalizëm bajat, shishe e tymuese të hedhura në fushë pa shkak – e po të doni edhe dronin me gjithë ballist – janë tregues i asaj paradigmës që “kur nuk ke c’i bën gomarit, i bie samarit”.
Më troç, do na duhej dhe një De Biass për tifozerinë kuqezi…që po na nxin faqen! /tesheshi.com/
