Nga Bujar M. Hoxha
“Kjo fitore nuk është e jona (e AKP-së), por është e kombit tonë, e qytetarëve tanë!”
Janë këto fjalët e Ahmet Davutogllusë, kryeministrit të vendit, kryetarit të partisë më të madhe në Turqi, të thëna modestisht pas një fitoreje aspak modeste.
“Do të doja t’i shprehja mirënjohje Zotit. Sot është një ditë triumfi, por sot është po ashtu një ditë modestie,” ka vijuar Davutogllu mbrëmë para turmës së stërmadhe që po festonte në Konja, në qytetin e tij.
Në zgrip të rrënimit, buzë greminës ku po shtyhej, Turqia ia ka dalë të mos rrëshqasë në kaos, në dhunë, të mos i përngjajë Sirisë, të mos ngjasojë me Egjiptin, me Libinë.
Fitorja e jashtëzakonshme e AKP-së është më vendimtarja në historinë e saj 14-vjeçare, më dërrmuesja karshi planeve për ta hequr qafe jo veç atë, por mbi të gjitha, të papërsëritshmin Rexhep Tajjip Erdogan, kryestrategun e Turqisë së sotme.
Rezultati i djeshëm elektoral u jep fund ëndërrimeve për ta kthyer Turqinë në vitet ’80, në kohën e grushteve të shtetit, të varjeve e të eliminimeve. Fati i Erdoganit nuk do të jetë ai i Adnan Menderesit, siç shumë e kanë dëshiruar dhe e kanë deklaruar, brenda Turqisë dhe jashtë saj. The Economist-it, e bashkë me të një morie gazetash e mediash, do t’u ngelet vetëm turpi për kundërvënien e hapur ndaj qeverisjes aktuale në Turqi.
Thuajse 50 përqindëshi i fituar dje nga AKP-ja është fitore ndaj strukturës paralele, është fitore ndaj “miqve” të kthyer në armiq për vdekje, ndaj organizatave okulte. Eshtë grusht dërrmues ndaj atyre që organizuan protestat e Gezi Park-ut, arrestimet e paligjshme të 17 dhjetorit 2013, ndalimet e paligjshme të kamionëve të MIT-it. Kjo fitore është fundi i atyre dhjetëra prokurorëve e gjyqtarëve që sajuan akuza e prova të rreme, që futën brenda dhjetëra e qindra kundërshtarë të një lëvizjeje me të cilën shteti turk është në luftë të hapur.
Triumfi i AKP-së këtë të dielë është dështimi i të paduruarve për ta parë Turqinë të përfshirë nga zjarri i luftës, për ta parë atë të shndërruar në një Siri të dytë. Eshtë dështimi për ta parë Erdoganin si Muhammed Mursin, prapa hekurave.
Një Turqi e qeverisur nga AKP-ja është një ngushëllim për miliona qytetarë egjiptianë të shtypur nga pushteti i puçistit es-Sisi. Eshtë ngushëllim për palestinezët, që te Turqia shohin mbështetësin e madh.
Përndryshe, fitorja e AKP-së është fitore për qytetarët shqiptarë të Shkupit, Tetovës e Prizrenit, ku mbrëmë është festuar masivisht. Eshtë fitore për këta njerëz të lënë pa mbështetje nga bashkëqytetarët e tyre, që nën ethet e pushtetit kanë harruar se nga vijnë e ku shkojnë.
Ata e ndjejnë më pranë Ahmet Davutogllunë, që nuk përtoi t’u telefonojë dhe mbrëmë, teksa e shohin shumë larg dorën e qeverisësve të tyre të një gjaku.
Një qytetar i Shkupit do më shprehej krejt arsyeshëm kohë më parë, “Ne qytetarët shqiptarë të Maqedonisë nuk e kemi kujdesin e qeverisë sonë, të qeveritarëve shqiptarë, as të qeverisë së Tiranës, por as edhe të Prishtinës. Mbështetjen e gjejmë ngahera te qeveria turke, posaçërisht e Erdoganit dhe Davutogllusë.”
Prandaj suksesi i AKP-së është gëzim për ta. Sepse nuk do ndjehen rishtas të vetmuar; do dinë ku ta mbështesin kokën!
Dhe, në fund, fitorja e Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim është dhe një lajm i mirë për tërë rajonin tonë. Një Turqi e destabilizuar nënkupton një Ballkan më në rrezik për të shpërthyer. Edhe si administruese e valës së refugjatëve sirianë, Turqia vlen të jetë e stabilizuar.
Suksese AKP!
/tesheshi.com/
