E keni vënë re, hyrje-daljet e Saimir Tahirit te Krimet e Rënda, sa herë i duhet të shkojë asaj ane, shoqërohen me një buzëqeshje shpenguese. Ai jua dhuron atë kamerave që i rrinë para e pas, të cilat më pas përcjellin tek shqiptarët syshqyer e veshëngrehur, më të renë nga ish-ministri i Rendit. Shoqërohet ajo, buzëqeshja, edhe nga ndonjë batutë rasti, e dalë nga aktrimi momental që tenton të bëjë, detaj i një PiaRi për t’u dukur një qënie tërësisht e pafajshme, përballë malit të akuzave apo dyshimeve si i bërë helaq me Habilaj e kompani, në afera droge.
Edhe sikur vërtet të ishte i pastër ligjërisht, fakti se te imazhi i tij shqiptarët shohin parcelat me kanabis si të ishin mandarinat e famshme të Xarës, apo tonelatat e kapura në Itali, do mjaftonte një fshehje e fytyrës teksa del në publik, ngjashëm siç ndodh gjetkë kur dikush që ka probleme me ligjin, e njëherësh është dikushi në jetën publike, struk kokën para kamerave në emër të cipës.
Me Tahirin kjo nuk ndodh. Madje ai është gati që të futet dhe njëherë në qeveri, ku po me atë ngrefosje, të shpalosë vizionin e tij për Shqipërinë e rilindur e njerëzit që nuk duhen braktisur apo lënë në zhgënjim. Ama e vërteta është se falë Saimir Tahirit, sot shqiptarëve iu është pakësuar besimi se Shqipëria mund të bëhet e iu është shtuar bindja se ajo nuk bëhet; iu është shtuar po ashtu pezmi, se në këtë vend, qeveritari apo njeriu me pushtet, përkthehet si një pusht që vjedh, zgrap, abuzon, bëhet arrogant, e që për të gjithë këto ka ç’instaluar nga konstrukti moral të gjithë sensorët e turpit.
Falë Tahirit, dëshpërimi social është shtuar, urrejtja ndaj politikës gjithashtu, dhe shpresa, ashtu në përpëlitje për mbijetese, ka marrë një goditje vdekjeprurëse. E megjithatë ai qesh, duke e bërë këtë me një lehtësi vrastare, për këdo e çdokënd. Nuk qeshte kështu kur të tjerë sensorë i dhanë sinjale se mund të përfundojë pas hekurave. Atëherë ishte gati të shkrehej në vaj, ani pse në sy të publikut, vetëm e vetëm mos e provonte burgun. I dhimbsej vetja, fëmija, familja, por aspak njerëzit që e votuan, ata që i besuan, ata me taksat e të cilëve u pagua katër vite.
Jo vetëm atë natë, por përgjatë gjithë këtyre javëve të historisë së tij gri, ai kurrë nuk i ka përmendur njerëzit, ata që e çuan në majat e pushtetit, në emër të një dhimbjeje politike por dhe njerëzore, për çka u ka shkaktuar: zhgënjim dhe humbje shprese.
Në apologjitë e tij televizve, me orë apo minuta, ka nisur e përfunduar vetëm tek vetja e tij e kurrë tek njerëzit. Kurrë nuk tha se i dhimbsen ata, votuesit, kurrë nuk u kërkoi ndjesë për tronditjen që u ka sjellë. Ne vend të tyre, ai ka zgjedhur të qeshë. Dhe në këtë pikë, atij duket se as vetja nuk i dhimbset, në kuptimin moral të fjalës. Për të mjaft që mos jetë në burg, e ndoshta mbetja jashtë e bën t’i mbajë buzët vesh më vesh, sa herë del në publik. Nuk do e bënte këtë nëse do i dhimbsej, gjithnjë në kuptimin moral; nëse gjendrat e turpit do ishin vërtet aktive.
Ai, sa të jetë në këtë jetë, e ka vulosur imazhin e tij si njeri që e bëri kanabisin zejen normale të shqiptarëve, duke i futur rrënjët e gjethet e saj deri në qeveri.
Lazarati, ai që duhej të ishte emblema e suksesit të kësaj qeverie, trofeu rilindës i Shqipërisë, ngjan sot si një shaka e rëndomtë, pa asnjë vlerë për t’u kujtuar e përmendur. Lazarati vlen sot vetëm si simbolikë e metaforë e një rilindjeje që nuk ndodhi kurrë, së paku deri më tani.
Edhe politikisht, Saimir Tahiri është ai që, nëse Rama do kishte një fije merak për legjitimitetin moral të qeverisjes, do e çonte vendin në zgjedhje të parakohshme. Dhe dramatikisht ndodh që të qeshin të dy! /tesheshi.com/
