Tre ditë më parë, mediat njoftojnë për një përplasje mes drejtorit të Teatrit Kombëtar, Hervin Çuli, dhe gazetarit të ABC Nees, Eni Shehu. Sipas versionit të medias së këtij të fundit, Çuli e ka nxjerrë përdhunshëm jashtë Shehun përgjatë provave gjenerale të një shfaqjeje; ndërsa Çuli pretendon nuk është ushtruar kurrfarë dhune, porse ai vetëm është nxjerrë jashtë nga disa pjesëtarë të stafit të teatrit pasi është sjellë pahijshëm gjatë lojës së aktorëve, duke lëshuar batuta ndaj tyre, gjë që ka çuar dhe në dyshimin për një gjendjeje nën efekt drogë.
Paradoksi i parë është se të vetmet lajme që po vijnë nga skena teatrore, janë ato me përplasje, ushtrim dhune, skandale drejtuesish, prej një gazetarie të shuar kulture, që merret posaçërisht me produktin kulturor dhe jo me scoop-et aspak kulturore.
E dyta është qasja gazetareske ndaj ndodhisë në fjalë.
Puna na e do që, si komunitet ta mbrojmë specien e familjes sonë, pra t’i dalim krah gazetarit; por, po ky profesion na e do që dhe të jemi të vërtetë e të drejtë, edhe nëse ajo që ka ndodhur është kundër nesh.
Mjaft të nisemi nga premisa se ne nuk jemi ëngjëj.
Po po, ne nuk jemi ëngjëj; dhe komuniteti i ynë nuk përbëhet nga ëngjëj. Si në çdo profesion tjetër, në të ka dhe të ndershëm dhe horra; dhe parimorë dhe sharlatanë; dhe rrogëtarë dhe tregtarë; dhe të zgjuar dhe të trashë; dhe profesionistë dhe profanë.
Por ndërkohë, gazetarët vetëshenjtërohen deri në atë pikë sa kalojnë çdo cak të njerëzores, ku siç thoshte i ndjeri prof. Hamit Beqja, është brenda dhe ëngjëlli dhe djalli; pra tek i gjalli (titull libri).
Rasti më i fundit me Charlie Hedbo-në, që nga hyjnizimi që iu bë një vit më parë e çoi veten drejt një urrejtje masive, nga po ata që e dashuruan në emër të lirisë së shprehjes, ishte një leksion për çdo mendje të kthjellët, për ta kuptuar pra se gazetarët nuk janë dhe nuk ka se si të jenë ëngjëj.
Madje, nuk do ishte e tepruar të thuhet se shpesh ata janë shkak për përhapjen e të pavërtetave, që çojnë më pas në padrejtësi, deri dhe luftra.
Ekzistojnë me qindra raporte mbi fatin e gazetarëve në terren, sa u është cënuar profesioni, deri dhe jeta, gjatë ushtrimit të tij; por nuk ka nga ana tjetër asnjë raport të kundërt, se sa gazetarë, me lajmet e përhapura, atë çka kanë shkruar e thënë, janë bërë shkak që njerëzve t’u cënohet nderi, dinjiteti, jeta e tyre.
Për të ardhur tek rasti konkret, ne akoma e kemi të turbullt të vërtetën e asaj mbrëmjeje. Nga dy palët jepen versione të ndryshme dhe, komuniteti i gazetarëve nuk duhet që të promovojë padrejtësi duke marrë fët e fët anën e gazetarit, pa u sqaruar imtësisht e vërteta.
Mirë do ishte që para se të hartojë deklaratën, katërshja e shoqatave shqiptare të gazetarëve të kontaktonte dhe me drejtorin Çuli për t’jua afruar sadopak të vërtetës.
Tek e fundit, ky është specialitet i tyre: qëmtimi i së vërtetës me metodologjinë e specializuar të profesionit. Por kjo nuk ka ndodhur. Se paku kjo nuk thuhet në deklaratë; siç nuk thuhet që pas investigimi, u arrit në përfundimin se është Hervin Çuli fajtor e Eni Shehu viktimë.
Përndryshe, i bie që dhe shoqatat e teatrove, pse jo nga e gjithë bota, të hartojnë një deklaratë në mbështetje të Çulit, figurës së artistit, integritetit të tij profesional dhe shenjtërisë së teatrit. Atëherë ku mbeti e vërteta?!
Po nëse këtë nuk e bën dot teatri, pasi operon me fictionin, simbolikën dhe metaforën, gazetaria duhet të bënte medoemos, gjersa operon me atë çka është reale, e prekshme.
Por ja që nuk e bën. Pse?
Sepse punëtorët e saj jetojnë me iluzionin se janë ëngjëj! Por ne nuk jemi ëngjëj!
/tesheshi.com/
