Një deklarim i fundit i Ramës për lejimin e lëndës fetare në shkollat publike, ka provokuar një valë reagimesh nga kategori të ndryshme shoqërore. Ata që kanë qenë “pro”, shohin tek deklarimi i kryeministrit skepticizmin, lojën për vota, fillimin e joshjeve elektorale; ndërsa ata që janë “kundër”, i janë vërsulur ashpër duke e ekzekutuar verbalisht, deri dhe si tradhëtar e të shitur tek qarqe të huaja.
Po cili është argument i kundërshtimit?! Vështirë të hasësh ndonjë zë racional aty në kakofoninë e kundërshtuesve, ndonjë që të ofron logjikë të akullt për “jo”-në e tij, me plot referenca, për çka do ishe i detyruar të thoje që edhe nëse nuk ndan të njëjtin qëndrim me të, ja respekton gjithsesi atë çfarë shpreh, për etikën në rradhë të parë, si dhe prirjen për ta veshur me agument në radhë të dytë.
Parë në kontekstin e zhvillimeve globale, ku konflikteve, trazirave dhe incidenteve të ndryshme u vjen era fe, të tilla reagime janë të pritshme; aq më tepër kur deklarimi vjen nga një aktivitet i komunitetit të besimtarëve myslimanë.
Dhe, prej së këndejmi janë “ndezur gjakrat”, pasi futja e lëndës fetare nëpër shkolla po shihet pazgjidhshmërisht me elementin e propagandës fetare, kryesisht asaj islame; e që ushtria e kundërshtuesve, sapo ka vizatuar në mendje kontigjentet e nxënësve që shndërrohen në myslimanë në zemër të arsimit publik, sapo bie zilja e përfundimit të orës së mësim-besimit.
E para që duhet thënë është se kjo lloj lënde nuk është diçka e huaj për arsimin shqiptar. Ajo ka qenë deri vitet e para të sistemit komunist, e që më pas, për arsye të kuptueshme ideologjike u hoq. Nuk është diçka e huaj dhe si praktikë botërore. Dhe nuk ka si të jetë. Besimi i njeriut, fetë që e përbëjnë atë, janë komponentja më e natyrshme e shpirtit dhe e protagonizmit njerëzor qyshse ka nisur jeta mbi tokë. Ajo është një bashkëudhëtare e çdo shoqërie, në çdo fazë të saj, në çdo pëllëmbë toke në rruzull; është bashkëudhëtare e qenies njerëzore dhe si histori individuale; pra diçcka si “buka që ha”, siç thotë populli. Nëse njeriu, gjatë fazavë të tij arsimore i duhet të mësojë par atë çfarë ndodh rreth vetes dhe brenda tij, çfarë ka ndodhur dje dhe se çfarë ndodh sot; të mësojë shkencat e ndryshme të domeneve të dinamikës ekzistenciale, nuk ka përse të lë jashtë dhe dijen mbi besimin, doktrinat e tij, historitë feve, kredon e tyre etike e morale, si një nevojë për të mos qenë kungull pikërisht në një domen ku injoranca bën kërdinë, siç dhe po e bën aktualisht në rrjete sociale.
Arsimi është dije dhe jo propogandë. Dhe në këtë pikë Rama është në rregull kur thotë se lënda e dijes fetare nuk e cënon laicitetin e arsimit. Dhe, meqë është fjala për nivelin parauniversitar, i cili pra ka të bëjë me arsimin e përgjithshëm, jo çdo dije që merret prej aty edhe të profilizon. Kush mëson letërsi aty, jo patjetër përfundon shkrimtar; kush mëson kiminë, nuk del me patjetër kimist; kush mëson fizikën, nuk shkon të bëhet të nesërmen elektriçist e kështu me radhë.
Dhe sot, aq më tepër gjykuar nga situata globale, individi duhet ta dijë së paku “abc”-në e besimit, të feve, që po së paku, kur të hapë gojë, mos thotë broçkulla pa fund, siç po ndodh rëndshëm dhe frikshëm në rrjete sociale, pikërisht nga mospasja e një dijeje, qoftë dhe fillestare mbi besimin, mbi fetë, e sidomos mbi ato monoteiste që kanë qenë levat e historisë së botës në çdo lëmi, e që vijojnë të jenë të tilla ende.
Për të gjithë ata që Rama jua shpif me mënyrën se si qeveris, u kujtojmë se ai ka zarare pa fund; edhe për faktin se duke qenë në krye të një vendi të pakënaqurish e të parrehatuarish dhe me veten, zorr se do marrë ndonjë “bravo” të sinqertë prej ndokujt; porse kjo nuk përjashton assesi mundësinë që ai dhe t’ja qëllojë ndonjëherë; derisa dhe shejtani ia ka qëlluar në një rast kur tha të vërtetën, gjë të cilën “armiqtë” e mësim-besimit mund ta mësojnë në një prej doktrinave të monoteizmit, prej së cilës do kishin mjaft dobi në mënyrën e të arsyetuarit të gjërave. /tesheshi.com/
