Të martën mbrëma, gazetarja Eni Vasili, që realizon emisioni “Studio e Hapur” në News 24, kishte zgjedhur si temë debati rastin “Balili”, ndër më të nxehtin e këtyre ditëve. Të fuar ishin: Artan Hoxha, gazetar investigativ për çështjet e Rendit, i thinjur në këtë profil, Lorenc Vangjeli, gazetar aktiv i politikës, që nuk pushon së shkruari mbi çdo zhvillim të aktualitetit, Ilir Kulla, ish-gazetar aktiv e më vonë njohës i çështjeve të mprehta të politikës e jo vetëm, si dhe….Arian Çani, pa asnjë lidhje as me cështjet e Rendit, po as me ato të politikës në kuptimin serioz të fjalës, duke qenë se prej afro 15 vitesh ka zgjedhur të profilizohet si karagjoz – jo në kuptimin krejt negativ të fjalës – por ngjashëm me një klloun cirku që zgjedh të bëjë për të qeshur masën, ndryshe nga artistët e tjerë që e mbajnë të tendosur atë. Pra, është thjesht çështje profili brenda botës së gazetarisë, por që nuk mund të transplantohet nga studiot e gallatës tek ato të seriozitetit.
Arian Çani, edhe pse për një farë kohe ka bërë kryeredaktorin e një gazete (asaj Shqiptare), ndërkohë që fillimet i ka patur në kronist politike, nuk ka mundur dot të jetë dhe në këto pozita ndryshe nga ai ç’është tek “Zona” e tij, pa mundur dot të jetë diç më tepër, e aq më pak analist klasik, që, kur flet të imponon ta dëgjosh për dhuntinë e artikulimit, thellësinë e mendimit, qartësinë e sqarimit. Jo, kjo është krejtësisht e pamundur për të. Çani vlen vetëm për atë që bën tek “Zona” e tij, dhe për çdo zonë tjetër mbetet mish i huaj, sidomos për analiza çështjesh politike a të ndonjë sfere tjetër të afërt, vetëm nëse ftohet për ta ç’tendosur situatën me ndonjë batutë ordinere të tipit “na thuaj ndonjë gjë të qeshim pak”.
Por ja që ai, falë naivitetit profesional të ndoca gazetareve – ndodh të shfaqet tek Xhunga e Vasili – i prezantohet publikut dhe si analist, duke e çorientuar totalisht atë që kur e sheh dhe dëgjon transferohet me pahir tek “Zona” e tij, ndërsa ka zgjedhur të shohë “Studion” apo “Dritaren”. Dhe këtë lloj pabesie deri në përçmim ia bëjnë pikërisht dy drejtueset e tyre, të cilat nuk shfaqin pikën e ndjeshmërisë, sensibilitetit dhe respektit për shikuesin. Ndryshe do ishte çështja nëse Arian Çani, përpos emisionit të tij të përjavshëm, do kishte dhe një angazhim tjetër paralel me shkrime a trajtesa mbi aktualitetin; atëherë po, prania e tij në studio debati do ishte gjithsesi e justifikuar. Por ndërsa ai ka vendosur të bëjë kllounin non-stop, nuk bën që ta ftosh të bëjë ecjen mbi litar.
Është dhe një rast tjetër dramatik, ai i Agron Gjekmarkajt, i cili nga bota e letrave iu shfaq një ditë publikut si analist politik, por që së paku e ka betejën vetëm me kohën drejt krijimit të profilit të ri, dhe aspak me tipologjinë. Gjekmarkaj i kushton rëndësi asaj që thotë, edhe nëse ia fut kot, duke e veshur me një seriozitet të pranueshëm, pse jo dhe imponues. Ndërsa rasti i Çanit si analist është më tepër sesa dramë, madje më tepër sesa tragjedi: është mynxyrë! /tesheshi.com/
