Prezantimi nga ana e kryeministrit Rama i një marketi që tregonte të ashtëquajturin rikompozim të hyrjes së parkut të liqenit artificial në Tiranë – e vetmja mushkëri e kryeqytetit dhe e vetmja hapësirë ku banorët gjejnë pak paqe – u përcoll me shumë reagime, nga zëra anonimë, por dhe nga zëra të njohur të shoqërisë e mendimit publik.
Maketi i ofruar, ndonëse si çdo maket me përplot forma dhe ngjyra marramendëse, u pa si një “atentat” i rradhës prej betoni që i bëhet kryeqytetit, dhe pa dyshim si një ogur i keq për kryebashkiakun e ri, Erjon Veliaj, që për më tepër ka premtuar përgjatë fushatës se nuk do firmosë projekte betonizimi të Tiranës.
Me të drejtë, shumëkush e ka trajtuar si një kapje që i është bërë Ramës nga segmente biznesi që karakterizohen nga një grykësi e shfrenuar për ndërtime në zona të populluara të Tiranës, siç ka ndodhur në gjithë këto vite.
Se vërtet, ajo çfarë kanë treguar maketet dhe tabelat reklamuese për ndërtime, ku shihen hapësira gjelbërimi dhe njerëz të lumtur që enden në to, në realitet kanë rezultuar një gënjeshtër e frikshme.
Sa për kompleksin në fjalë, ende nuk janë shprehur zëra profesionistë, si për qëndrimet “pro” e si për ato “kundër”, por do mjaftonte një argument i fortë urban i ofruar gjithë këto vite nga Maks Velo për ta kundërshtuar projektin në fjalë.
Gjithë çfarë ka lënë italiani, prej nga kompleksi i ministrive, përgjatë bulevardit ‘Dëshmorët e Kombit’, e deri tek korpusi universitar me në të djathtë Akademinë e Arteve e në të majtë një hapësirë monumentale që u themi ‘kolonat’, është unike. Sidomos korpusi, që me projektin e paraqitur, i vihet në krah një godinë, e cila sado avangardë në stil arkitektural, me sy të lirë duket që nuk ri fare me godinën e korpusit. Me këtë argument i ka luftuar dhe Velo dy kullat tek ‘Vëllezërit Frashëri’, të cilat kanë cënuar drejtpërdrejt në imazh godinën e korpusit universitar, edhe pse jo shumë afër njëra-tjetrës.
Argument tjetër është përvoja botërore që na ofrohet. Sot nuk ndërtohen më pallate të reja banimi, një këtu e një atje, pa lidhje me ambjentin urban ku ngrihen, por ndërtohen komplekse banimi si minilagje, ku ofrohet gjithcka, madje dhe një pylli i nevojshëm për banorët.
Lajmi i mirë i kryeministrit dje, do ishte sikur të kishte bërë prezantimin e një “liqeni” të ri artificial (pra pylli, siç është aktualisht), diku gjetkë në periferi, ku rretherrotull do kishte dhe ndërtime multifunksionale. Aq më tepër që me ndarjen e re territoriale, Tiranës i janë shtuar hapësira të tjera, ku fare mirë mund të aplikoheshin projekte të tilla gjigande për një rrethim urban dhe jo rural të kryeqytetit.
Në këtë pikë, edhe rikonstruksioni i stadiumit ‘Qemal Stafa’ për ta shndërruar atë në një stadium me kapacitet më të madh, në një hapësirë të mbipopulluar, është një gabim. Më racionale do ishte që stadiumi të mbetej në atë kapacitet që është dhe me atë identitet që ka, ndërkohë që me ato para të planifikuar për rikonstruksionin e tij, të ndërtohet një ri, në skajin tjetër të Tiranës, pse jo në Paskuqan, për të krijuar një qendër të re policentrike urbane.
Por duke iu rikthyer projektit të prezantuar dje, ai është shprehje e një vazhdimësie negative, ku jo thjesht fshati rrethon qytetin, por që e ka në dorë atë.
“Fshati” në këtë rast është ajo bota e vogël që nuk sheh asnjëherë tej gardhit, peng i së cilës kemi rënë gjithë këto vite në zhvillimin urban.
Dhe më e pakta që mund të thuhet, është se tek projekti i prezantuar se ç`ka diçka fshatare: jo në ide, por në motiv.
/tesheshi.com/
