Nga Ermir Hoxha
Në tre vjet, Partia Demokratike ia ka numëruar një për një premtimet Ramës, që sipas saj, ai nuk i ka mbajtur; por nuk dihet nëse qëllimisht ose jo ka harruar një nga ato, pikërisht atë që ka të bëjë me një luajalitet politik, etikë politike, aq shumë të munguar në diskursin mes mazhorancës dhe opozitës.
Është pikërisht ashpërsia e gjuhës, e akuzave, e të bërit politikë me forma delikuente deri në shfaqje psikopatike, sa pos halleve të shumta, është dhe ajo që e ka nxirrosur e bërë sterr jetën e qytetarëve në këtë vend, ka shtuar ankthin, ka shtuar stresin, ka shuar shpresën.
Bëhet fjalë pra për premtimin e Ramës bërë para ardhjes në pushtet se “njëherë në javë do takohem me shefin e opozitës”.
E ka artikuluar këtë premtim në disa studio televizive ku ka qenë i ftuar për të shpalosur programin dhe vizionin e tij qeverisës.
Dhe, parë në një kontekst të caktuar, është ndër premtimet më të bujshme, e që më së shumti duhej kujtuar.
Sepse ajo ka të bëjë me një paqe, sado në kuota të vogla, në zhvillimet politike; në debatin dhe raportet antagoniste mes palëve.
Tej kësaj, një lider i mençur investon në uljen e tensioneve politike, gjetjen e rrugëve për një normalitet brenda “anormalitetit” të luftës politike; pasi kështu mundet që më mirë të realizojë ato çka ka ndërmend të bëjë, duke shprehur njëherësh dhe një merak për shëndetin mental të popullit në emër të një përkujdesjeje atërore prej qeveritari.
Por Rama ka dështuar ta bëjë këtë gjë, duke prodhuar batuta acide pa pushim dhe në çdo rast, duke ia ngricur nervat dhe më keq kundërshtarit.
Dhe treguesit janë që e bën me kast, duke e trajtuar atë si një qen të lidhur brenda kafazit të cilin e çakërdis akoma dhe më keq duke e ngacmuar së jashtmi, sidozot duke i gjuajtur me guralecë.
Edhe nëse opozita shfaqet e çakërdisur në sjelljen e saj, ka njëfarë legjitimiteti, gjithsesi; ajo ka humbur pushtetin dhe kjo përbën për të një goditje që bën të ecë si e plagosur e të ulërasë nga dhimbjet; por kjo është “normale” për të.
Ndërsa për një pushtet, për një qeverisje, nuk është aspak normale që mos sillet me humanitet politik ndaj saj; edhe në emër të një modeli pozitiv paqedashës që duhet të përcjellë në popull. Edhe kjo duhet të ishte pjesë e Rilindjes së pretenduar, e pse jo, qenësore.
Po opozita përse nuk ia përmend kurrë këtë premtim të pambajtur?! Dhe kjo është ajo që e penalizon më së shumti atë.
Kujtojmë që atë kohë kur Rama e bënte premtimin për t’u takuar njëherë në javë me kreun e opozitës, nuk dihej se cili do ishte lider i saj. Dhe mister mbetet nëse në kokë ka patur figurën e Berishës, Bashës apo ndonjë tjetri?!
Por edhe kjo është mister: nëse vërtet e ka besuar atë që ka premtuar?!
Tre vjet pas ardhjes në pushtet, ai i ka përcjellë një letër publike kreut të opozitës, Basha; një letër të përkorë në tharmin dhe motivin e vet politik.
Por jo thjesht për arsyet që rendit Basha, është vonë, shumë vonë që opozita t’i përgjigjet pozitivisht asaj.
Sepse, “gjaku tashmë është bërë deri në gju”, edhe prej gjuhës së thiktë të Ramës.
/tesheshi.com/
