Pak ditë pas grabitjes së bujshme në Rinas, është sërish një bankë q vidhet mu në mes të ditës. Në fakt, risi përbën vetëm Rinasi, pasi bankat, grabitja e tyre në oraret më të zakonshme të punës, prej kohësh janë shndërruar në diçka rutinë. Këto lloj grabitjesh, u përngjajnë atyre të “maskave” të viteve `97-të, ’98-të, ’99-të e deri në 2000, ku njerëz me çorap mbi kokë u dilnin automjeteve të ndryshme në rrugë dhe, nën tyta armësh e kërcënime për t’i çuar në atë botë me ndonjë plumb, u merrnin ç’kishin me vete.
Më pas, me rivendosjen e rendit, kjo erdhi duke u pakësuar dhe sot, rrallë ndodh diçka e tillë rrugëve të Shqipërisë. Por maskat janë sërish aty, jo për t’u dalë para furgonëve mes shkrepash, por për t’ju hyrë bankave sikur të ishin të ftuar për drekë, e për t’ju marrë pa ndonjë siklet kushedi, ç’farë t’u zë dora.
Dhe kur ndodh kjo, askush nuk e adreson gjykimin mbi ata, askush nuk i vë nën akuzë për atë që i bëjnë këtij vendi me aktin e tyre kriminal; por të gjithë rendin, dhe me të drejtë, që t`ja shfryjnë qeverisë gjithë dufin e mbledhur për ç`ka nuk po shkon mbarë në këtë vend, edhe kur shohin se grabitjet ditën për diell janë shndërruar në sport.
***
Njihet ai skeçi me fshatarin Cane të cilit ia vodhën lopën, pra i fikën derën me një fjalë, luajtur nga Luftar Paja. Atij i vijnë bashkëfshatarët për ngushëllim, të cilët i hyjnë me kritika për moskujdes në ruajtjen e lopës nga hajdutët, derisa Cania nuk duron dot më dhe shpërthen në batutën e njohur: “Po pse vetëm unë e kam fajin?! Ai që e vodhi lopën nuk paska faj?!”
Humori dhe morali i fabulës, në këtë rast vlen vetëm po t’i qasesh asaj nga pikëpamja ligjore. Vërtet, ligjërisht nuk shkon Cania në burg, por hajdutët. Por nga një pikëpamje tjetër, janë fshatarët ata që kanë të drejtë. Shteti sot, policia në këtë rast, nuk mund të sillet si Cania, siç u rrek t’i bishtnojë përgjegjësisë në rastin e Rinasit.
Hajduti është fajtor qyshse ka nisur të mendojë për të vjedhur. Pra, që në çastin kur ka vendosur për vjedhjen dhe jo punën, në rrugëtimin e jetës. Por më pas, kur ai kalon në veprim, e ndan bashkëfajësinë e tij dhe me ata që kanë mision të ruajnë vendin, pasurinë, pronën e çdokujt, jetën e nderin gjithashtu, e që për këtë paguhen në fund të çdo muaji.
Kështu që ne vërtet mund të qeshim me batutën e Canes, por vetëm të qeshim. Nëse është rasti për të menduar, kjo i takon kujës së bashkëfshatarëve, që kur marri vesh për vjedhjen e lopës, nuk u dhemb aq gjesti i hajdutëve sesa paaftësia e ruajtes së saj.
Dhe në rastin e grabitjes së bankave, kuja nuk duhet të adresohet mbi kaçakët e shtuar të ditës që u mësyjnë turrës së parave, por ndaj një shteti që nuk po mundet t’i frenojë dot, e sigurisht pa mundur t`i kapë siç do kapej lepuri me qere…nëse vërtet do ishte shtet. /tesheshi.com/
