Kush mendon se rënia pas hekurave e Elvis Rroshit, kreut të bashkisë së Kavajës, përbën fluturimin e ndonjë dallëndysheje drejtësie në qiellin e zymtë shqiptar, të ketë kurajon e të pranojë që është një buf.
Përkundrazi, është për të vënë kujën kur mendon se prangosja e Rroshit është një afirmim i faktit se padrejtësitë, pikërisht ato që dikton drejtësia dhe politika në Shqipërinë, sa vijnë e thellohen.
Sepse, dekriminalizimi, përbën një vetvete një proces selektiv e diferencues; në thelb ai është një proces që më shumë se ndëshkon praninë e krimit në politikë, rehabiliton politikëbërjet kriminale.
Mjaft të vëresh paradoksin që pas hekurave është njeriu që i dha Kavajës sharmin e një qyteti ku jetojnë njerëz dhe jo dykëmbësha; e ata që fërkojnë duart nga ky fakt, e që të cilët me politikat e tyre kriminale e lanë për vite të tëra Kavajën në një moçalishte urbane, janë sigurisht të lirë, duke mbajtur njëherësh dhe flamurin e dekriminalizimit.
Është po ky lloj paradoksi që shoqëron dhe rastin “Balili”.
Po, Keli ka qenë në krye të një trafiku droge. Po ku e morri Keli drogën? Në Lazarat. Po kush e shndërroi Lazaratin në fshat-kombinatin e prodhimit të drogës? Politika!
Dhe pikërisht ajo pjesë e politikës që e akuzon Keli Balilin si element kriminal, e që e ka pohuar me gojën plot që me ndërgjegje e ka lënë Lazaratin për vite të tëra të jetojë me kultivimin masiv të drogës, nëpërmjet paradigmës “se ashtu ishte puna”.
Po mirë, po a nuk është ky një implikim me krimin, sa politik aq dhe në terma ligjorë, pasi konsiderohesh bashkëpunëtor me të?!
Ja pra pse dekriminalizimi është proçesi më i shpifur që ka ndodhur në politikën shqiptare. Ai është një investim plus i politikës në padrejtësi, për t’ja ngulur si thikë akoma dhe më thellë në asht, shoqërisë së plagosur në këtë vend.
Dhe ja pse Rroshi, më shumë se një i dënuar për proçkat e tij adoloshento-rinore me nuanca kriminale, është një kurban i politikës dhe asgjë më tepër. /tesheshi.com/
