Fillimet e rënies së komunizmit në Shqipëri, bartnin njëherësh dhe shumë prozelitizëm politik. Komunistë prej vitesh apo rioshë, braktisnin teserat e i bashkoheshin kauzë së re, gati dehëse të demokracisë. Vetë “ati” i saj, Sali Berisha, ishte simbol i këtij prozelitizmi politik, krejt të përligjur për kohën, frymën e saj, furinë e papërballueshme për të qenë demokrat, deri dhe i orëve të para.
Ai vetë, do ishte prej atyre që heshturazi, si pa u ndjerë, kaloi në kampin e djathtë, duke u lënë të kuptuar mbështetësve të flaktë, që, më tepër se për një bindje të gabuar politike, ai ishte një “viktimë” sistemi, i detyruar për të qenë komunist nga rengjet e një kohe, e jo zgjedhje e lirë e tij.
Por kjo sjellje vijoi edhe vite më pas, për të mbërritur në këtë fushatë elektorale të zgjedhjeve të pjesshme në Dibër, ku për të dytën herë, PD-ja shpall konvertimin politik të disa të majtëve të zhgënjyer asaj ane.
Ditë pasi shpalli që një dyqindëshe socialiste kishte kaluar në kampin e saj, vjen dhe lajmi i ndjekjes së këtij riti nga dy të tjerë, ku njëri prej tyre edhe funksionar lokal i PS-së. Dhe mundet që të jetë vërtet kështu. Nuk është ndonjë çudi. Por narrativa e njoftimit të PD-së nuk e nderon si parti. Madje lë vend për shumë intepretime ironike, dhe pa dyshim ulje në maksimum të vlerës së kumtit politik të përcjellë për opinionin.
E para, nëse të larguarit nga PS-ja kanë fluturuar për tek PD-ja, kjo e kompromenton rëndë aktin e tyre. Ata vërtet mund të jenë të zhgënjyer nga partia, por në çastin kur kalojnë tek kampi tjetër përballë, deri dje kundërshtar, për të cilat duhet të kenë ekzistuar dhe arsye ideologjike veç atyre pragmatike – si të thuash, një post a vend pune – atëherë sjellja e tyre ngjan si kaçislamizëm. Dhe ne e dimë se Kastriot Islami në PD është ndër gjërat më qesharake që ka prodhuar politika shqiptare veç atyre dramatike.
Dhe PD-së, të tilla anëtarësime nuk i bëjnë nder. Ajo duhet të jetë e kënaqur politikisht me zhgënjimin e tyre, makar edhe me grisjen e teserës faqe botës, por kur ata kalojnë në prozelitizëm politik, kjo më pas bie erë jo të mirë.
Më tej, tek teksti i PD-së lidhur me aktin e dy socialistëve, drama e tyre politike ngjan si personale. Mes rreshtave, të duket se ata ndihen dhe “zhgënjyer” dhe të “braktisur” në emër të fatit të tyre personal e jo të atij shoqëror. Dhe me të tilla “zhgënjime” e “braktisje”, politika shqiptare është plot, në çdo kohë e në dy kahjet; që do të thotë se nuk kemi të bëjmë me ndonjë risi befasuese, aq më tepër që fushatat i kanë këto. E vetmja gjë trishtuese në këtë mes, është këndellja e PD-së nga kaçislamizma, të ndodhura tashmë edhe në kushte fshati, veç metropolit. /tesheshi.com/
