Mes një klime fundamentalizmi dhe frike, fotografi Peter Sanders me punët e tij tregon sesa të integruar mund të jenë muslimanët dhe jo-muslimanët – qoftë kjo në sallën e një gjykate apo në katedralen e Salisbërit. Në këtë përmbledhje të botuar nga “The Guardian”, ka detaje të jashtëzakonshme të një bashkëjetese që e tejkalon ksenofobinë e nxitur së fundmi, edhe nga Brexit.
Kur botët takohen
Që prej vitit 2005, fotografi Peter Sanders ka dokumentuar sesi bashkëjetojnë paqësisht dhe në mënyrë të frutshme muslimanët dhe jo-muslimanët, pavarësisht një kulture të frikës dhe ndasive. Ai shpjegon në një seri të fotografive të tij që nisin me një artiste makiazhi që mban shami: “Edhe ajo ka qenë modele. Ne i realizuam këto fotografi, u larguam dhe disa vjet më pas, dikush më afrohet në një event dhe më thotë: nuk po më njeh. Ishte karima. Nuk e kisha parë asnjëherë në fytyrë, si mund ta njihja.
Xhamia St Anne
“Kjo ka qenë një konventë, Gjashtë Motrat, të cilës i kishin mbetur vetëm katër apo pesë murgesha. U ble nga sulltani i Bruneit që e konvertoi në një xhami, ashtu si edhe e shihni në fotografi. Që të mos i linte murgeshat të pastreha, ata ndërtuan edhe një godinë të ndarë në territorin e blerë që ato të jetonin aty. Kështu bëhet fjalë për fqinj të respektueshëm- një shembull i vërtetë integrimi.
Një shami britanike
“Këtë fotografi e kam bërë më herët sesa kur punoja për projektin, por duket qartë se është brenda idesë. Fotografia erdhi ndërsa shihja vazhdimisht në television sesi digjeshin flamujt britanikë dhe amerikanë nga muslimanët e zemëruar. Më erdhi në majë të hundës. Ne si muslimanë duhet të respektojmë flamujt e kombeve të ndryshme. Në fund, nëse djegim ata flamuj, çfarë do i pengojë njerëzit të djegin flamujt muslimanë, përfshi atë saudit që mban sipër emrin e Profetit?”.
Thyerja e stereotipeve
“Maisah Sobaihi është e para grua saudite që performon shfaqjen e saj personale në Edinburg. Ajo ka qenë një performuese me eksperiencë në shtëpinë e saj, por kjo ishte hera e parë që ajo shfaqej jashtë. Ne kaluam ditën bashkë, dhe vendosëm të vizitonim malësinë. E veshur posaçërisht për fotografinë, shkrepa disa prej tyre në vende të qeta, përpara se të ktheheshim në rrëmujën e festivalit për të fotografuar performancën e saj”.
Mesha për paqen
“Bëhet fjalë për performancën e Karl Jenkins Mesha për Paqen – shkruar pas luftës së Bosnjes – në katedralen e Salisbërit. Kori dhe performance orkestrale heshtën papritur dhe Imran, që duket në foto, u ngrit dhe bëri thirrjen për faljen. Ishte një fenomen i pazakontë dhe interesant. Gati spektakolar, mund të dëgjoje mizën që fluturonte. Nuk ka shumë raste që thirrja e muslimanëve për faljen të dëgjohet në një katedrale dhe njerëzit e përjetuan atë. Ishte në thelb respekti midis kulturave, respekt që vjen nga kohë të vjetra por që ndodh të harrohet lehtësisht”.
Falja në fushë
“Kjo fotografi është bërë në afërsi të vendit ku unë jetoj e ku unë e konceptova pasi pashë një fushë të mbjellë me drithëra, një panoramë vërtet angleze. Ka një thënie se e gjithë bota edhe një xhami, por shumë muslimanë dhe jo-muslimanë janë fiskuar pas xhamive si vende apo si simbole. Në Marok, për shembull, njerëzit mund të falen gjithandej. Njerëzit reaguan ndaj fotografisë duke thënë: kurrë nuk kam parë dikë të falet jashtë. Por nuk ka ndjesi të ngjashme me faljen në qiell të hapur.
Kolegji Eton
“Kisha dëgjuar se Eton, një mjedis solid të cilin e mendoja, ashtu si dhe shumë të tjerë, si një vend të privilegjuarisht, kishte një imam. Pyeta nëse mund të shkoja ta fotografoja së bashku me studentët e tij. Më bëri shumë përshtypje. Puna e tij ishte që t’u siguronte studentëve “mirëqënie shpirtërore”. Ai zhvilloi një orë mësimi me ta dhe më pas ata u falën së bashku. Më ndryshoi pikëpamja për Etonin”.
Mos më lë të keqkuptuar
Cat Stevens hoqi dorë nga muzika, por më pas nisi sërish e u kritikua nga disa seksione të komunitetit musliman. Titulli i fotografisë vjen nga një prej këngëve të tij të rikthimit në muzikë. E bëmë foton në shkollën e ngritur prej tij, Islamia në parkun Brondesbury. Nuk isha 100 për qind i kënaqur me atë që realizuam, por ka një dy tre shkrepje që vërtet më pëlqejnë.
Një princ i kohëve tona
Shumë vjet më parë, bëra një fotografi të princit Çarls me dy student të rinj kur ai vizitoi shkollën Islamia. Kishim një ide për të realizuar një shkrepje të ngjashme për të treguar marërdhëniet e tij në vijimësi të mira me komunitetin musliman. Mundësia erdhi kur tre mentorë të shoqatës së tij të bamirësisë patën një takim me të. Ajo që me pëlqen në imazhin final është se askush nuk dominon në bisedë: reflekton shumë respekt.
Gjykatësja Marilyn
“E takova Merilyn shumë kohë më parë dhe ajo ishte e interesuar për Islamin. Ajo është gjykatëse e distriktit dhe person shumë social, punon për të drejtat e grave dhe kauza të tjera. Ajo u konvertua në Islam shtatë vjet më parë dhe është një shembull tjetër që sfidon tërësisht stereotipet.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
