Nga Paolo Di Stefano, Corriere della Sera
Të përjetësosh budallallëkun tënd falë një fotoje të bërë ndaj vetes – selfie – është një formë e re etike dhe estetike. Kulmi i narcisizmit, është ai gjatë një ngjarjeje me vdekje brenda, për të cilin të premten u prodhua një dëshmi e jashtëzakonshme që do të mbetet si një referencë në të ardhmen për të kuptuar thelbin e kohës që po jetojmë sot.
Prandaj, duhet t’i jemi realisht mirënjohës fotografit të panjohur të selfistit të dalë nga binarët. Jemi në Piacenza, një makinë përplas një njeri me biçikletë. Drejtuesi i makinës do të vdesë pak minuta më vonë për shkak të përpjekjes për të shmangur aksidentin.
Çiklisti do të përfundojë në spital në gjendje të rëndë. Por ndërsa të dy trupat dergjen në asfalt dhe shërbimet e urgjencës janë përkulur mbi ta, çfarë bën selfisti i marrë? Ai nuk mjaftohet me shijimin e ngjarjes tragjike me duar të kryqëzuara, siç ndodh me shumë njerëz.
Ai nuk kufizohet as vetëm me fotografimin e emocioneve të momentit. Përkundrazi, shkon më tej: i kthen shpinën skenës së aksidentit, përgatit celularin dhe ngre krahun për të portretizuar fytyrën e tij (i buzëqeshur, i vetëkënaqur, i mërzitur, zemërthyer?) në plan të parë dhe duke pasur në sfond tragjedinë që sapo ka ndodhur.
Selfia ka këtë karakteristikë: në plan të parë është gjithmonë egoja gjithë-ngrënëse e autorit të saj. Pjesa tjetër është në çdo rast një dekor anësor, me një peshë të papërfillshme, edhe sikur të ishte pamja më e bukur dhe më prekëse, apo dhe më e tmerrshmja.
Bota është gjithmonë e vendosur në kornizën e autoportretit të dikujt. Në të nuk ka asnjë hapësirë emocionale për keqardhje. Miti klasik i Narcisit konsumohej në vetmi, ndërsa miti i sotëm konsumohet duke u kthyer shpinën të tjerëve, qofshin këta të gjallë, të plagosur, në koma apo të vdekur. E kujt i intereson?! /tesheshi.com/
