Ka tre vjet që ka nisur të shkrepë aparatin, të vjelë nga natyra dhe ambienti publik rreth e rrotull pejsazhe, objekte, situata; t’i fusë ata në objektiv, më shumë se në atë të aparatit në syrin e tij, e të nxjerrë prej aty perla artistike të mahnitshme. Ky është drenicaku Sefer Alqikaj, si për të na thënë se ata, drenicakët pra, nuk janë vetëm të pushkës por dhe të fotoaparatit; nuk janë vetëm luftëtarë trima por dhe artistë plot shije e ndjenja të holla. Tre vjet pra, e që ka gjasë ta fusin në histori.
Së fundi, Alqikaj hapi dhe një ekspozitë në qytetin e tij të lindjes, Skënderaj, e që uria i është shtuar, duke patur në plan që të hap edhe një pak më vonë. Është ca lokalist, pasi e ka me zell të madh të promovojë trevën nga është, qytetin ku ka lindur, dhe kjo është mëse legjitime për çdo artist, aq më tepër nga ai që vjen prej Drenice, me plot histori njerëzore e bukuri të rralla natyrore. Por nuk ka gjasë që mos jetë dhe universal, derisa po futet dalëngadalë tek kategoria e artistëve të “objektivit”, që gjithë botën dëshiron ta ketë aty…
Intervistoi: Shkëlzen Rrecaj
Pasioni i fotografisë, një pasion i madh i jetës tende. Kur lindi ai tek ti? Cilat ishin shkëndijat e para që paralajmëruan prirjen fatlume?
Me fotografime profesionale kam filluar të merrem prej tre vitesh. Dashurinë për fotografinë e kam pasur që nga mosha fëminore, por para tre viteve kam filluar të merrem me fotografi profesionale. Vlen të theksohet se në vitin e kaluar kam mbajtur ekspozitën e parë personale, ku kam shfaqur rreth 80 fotografi me motive të ndryshme dhe jam në përgatitje të ekspozitës se dytë. Po ashtu kam fituar disa gara në fushën e fotografisë.
Pasi që ju vini nga Skënderaji dhe fotot tuaja janë më së shumti nga aty, çfarë përfaqëson për juve ky qytet, pra në tërheqjen dhe përjetimet artistike?
Qyteti i Skënderajit është vendlindja ime, dhe vjen e natyrshme dëshira që ta promovoj vendin tim, t’i jap një imazh të mirë ashtu siç edhe e meriton. Gjithashtu, vendi im është një vend historik ku mundohen që ato vende të ngjarjeve epokale dhe me vlera për kombin t’i paraqes përmes fotografisë, siç është fshati Prekaz, e në veçanti kompleksi përkujtimor “Adem Jashari”.
Cila është gjëja më e mirë e të qenit fotograf?
Gjëja me e mirë për mua si fotograf është se fotografia është një profesion që ndjehet, të jep emocion; është një punë që e bëjë me shumë pasion dhe vullnet të madh.
Përpos kënaqësisë që ju ofron realizimi i fotografive, cilat janë dhe vështirësitë e këtij profesioni?
Si çdo profesion tjetër, edhe fotografia i ka vështirësitë e veta, sepse që të bësh një fotografi të bukur duhet që ta kapesh momentin e duhur, e kjo kërkon përkushtim të madh. Mirëpo, kur të bësh një punë me dëshirë dhe vullnet të madh edhe vështirësitë i kalon me lehtë.
Çfarë e bën punën tuaj ndryshe nga tjerët?
Çdo fotograf i ka veçantitë e veta edhe mënyrën se si bën fotografi. Për mua, me të veçanta janë fotografitë në natyrë. Por dëshira ime është të bëjë edhe fotografi me portrete njerëzish, në veçanti atyre të moshuar, sepse mendoj që janë fotografi që përcjellin një nivel të lartë artistik; pa përjashtuar sigurisht edhe fotografi të tjera.
Cila është fotoja më e mirë që keni shkrepur deri më tani, e cila, sa herë që e shihni ju frymëzon për të vazhduar me shkrepje të tjera?
Është e vështirë të veçohet vetëm një, mirëpo fotografia të cilën e kam realizuar vitin e kaluar në sheshin “Adem Jashari” në Skënderaj, me jep emocion të veçantë. E kam realizuar gjatë stinës se dimrit, ku kjo fotografi më është vlerësuar dhe më është përzgjedhur si fotografia e vitit në një televizion kombëtar. /tesheshi.com/
