Nga Bardha NERGJONI
Ai është një indian që ka studiuar gjuhën shqipe. E zotëron aq mirë sa nuk ka kurrfarë ndryshimi nga shqiptarët. Ajo që do të ishte vështirësia e parë e tij me të mbërritur në Shqipëri tashmë është kthyer në pasion madje synon të kryejë edhe studime të thelluara për gjuhën dhe letërsinë shqipe. Samad Ghori ka ardhur në Shqipëri në vitin 2006 dhe ndërsa vazhdonte studimet në Universitetin e Tiranës, merrej me përkthime nga gjuhët që zotëron në shqip. Aq i pëlqeu Shqipëria sa në 2009 vendos që të sjellë në Shqipëri edhe bashkëshorten indiane me të cilën ka dy fëmijë. Edhe ajo mësoi shqipen ku kontribut pati bashkëshorti që tashmë ishte bërë familjar me një gjuhë të ndryshme nga indishtja por edhe nga disa gjuhë të tjera që ai zotëron. Pas 10 vjetësh në Shqipëri mes Tiranës, Shkodrës dhe Durrësit Samadi tregon për marrëdhëniet me shqiptarët, gjuhën shqipe dhe pse u dashurua me këtë popull.
Samad, nëse nuk do të shikonin dallimet e ngjyrës, shqiptarët nuk do ta kuptonin që ju jeni indian. Si arritët ta mësoni kaq mirë gjuhën shqipe?
Relativisht është gjuhë e vështirë por kjo nuk të pengon të mos arrish ta zotërosh siç kam arritur unë sot. Kam ardhur në vitin 2006 në Shqipëri për të punuar si përkthyes i indishtes dhe gjuhëve të tjera. Kur kam ardhur këtu nuk e kisha idenë se do ta vazhdoja fakultetin apo do të mbaroja dhe Masterin në gjuhën dhe letërsinë e këtij vendi apo edhe të kem synime doktorature. Kur erdha e pata jashtëzakonisht të vështirë komunikimin me njerëzit dhe prandaj fillova të lexoj fillimisht abetare por që nuk të jepnin shumë mundësi të integrohesha. Më pas u interesova në Universitet ku ofrohej një kurs për të huajt. E vazhdova atë kurs, më pëlqeu dhe vijova me të lartën dhe më pas Masterin shkencor për gjuhë-letërsi. Tani shpresoj të vazhdoj dhe doktoraturën po në gjuhën shqipe.
Në fakt ju e patët dyfish të vështirë pasi pasi e mësuat vetë shqipen, ju desh t’ia mësonit edhe bashkëshortes. A ishte e vështirë për të?
Bashkëshorten e kam nga një vend në jug të Indisë nga jam edhe vetë. Në 2009 jam martuar dhe kam qëndruar në Indi deri me ardhjen në jetë të djalit ndërsa vajza ka lindur në Shkodër. Sigurisht që e pati të vështirë në fillim të mësonte gjuhën. Gjuha ishte vështirësia kryesore për bashkëshorten. Kur një i huaj flet shqip respektohet. Kjo ka bërë që të kem qenë i mirëpritur. Shqiptarët e duan gjuhën e tyre. Gjuha është pasuria më e moçme dhe më e rëndësishme. Aktualisht ne po jetojmë mes Tiranës dhe Durrësit ku vazhdoj të punoj duke përkthyer literaturë nga indishtja, anglishtja, arabishtja në shqip.
Çfarë të ka bërë më shumë përshtypje në marrëdhënie me shqiptarët?
Ajo që më ka bërë përshtypje në fillim dhe që vazhdon të më bëjë përshtypje është mirëdashja e shqiptarëve ndaj të huajve. Unë si i huaj nuk kam hasur asnjëherë pengesë në zhvillimin qoftë shoqëror qoftë intelektual këtu tek ju. Gjithmonë kam gjetur një mbështetje nga shokët e klasës, profesorët, etj. Kjo është ajo që më ka mbajtur këtu dhe vazhdoj ta dua Shqipërinë. Shoqëria e mirë dhe komuniteti e bëjnë jetën më të bukur. Mund të kesh pasuritë e të gjithë botës por nëse nuk ke shoqërinë e miqësinë atëherë të tjerat nuk kanë rëndësi.
Po një tipar negativ?
Sa i përket gjërave negative mund të them se shqiptarët kanë nevojë për më shumë durim dhe vetëpërmbajtje.
Keni shkrimtarë më të preferuar të letërsisë shqipe?
Sigurisht që kam shkrimtarët e mi të preferuar shqiptarë. Si çdo njeri që ka vazhduar studimet në letërsi, edhe unë kam, ata të cilët i dalloj. Ato janë Kadare dhe Noli. Nolin për personin që ka qenë dhe letërsinë që ka lënë dhe Kadarenë, i cili është edhe shkrimtari që kam lexuar më së shumti.
Ka ndikuar kultura indiane apo feja për tu përshtatur me atë shqiptare?
India ka një harmoni shumë të mirë fetare. Unë jam besimtar mysliman në traditë edhe pse në Indi ka disa fe por që bashkëjetojnë shumë mirë me njëra-tjetrën. Duke qenë se këtu në Shqipëri ka të njëjtën klimë apo harmoni fetare kjo ka qenë një gjë shumë e mirë për mua për të ushtruar profesionin por edhe besimin tim./tesheshi.com/
