Nga Ylli Pata
Konkurset e zhvilluar për drejtoret e spitaleve në të gjithë vendin kanë shkaktuar polemika të forta. Që në fakt është një gjë normale, jo vetëm për një vend si Shqipëria, ku kompeticioni ka një reputacion minimal, por kudo do të kishte kontestime e polemika.
Por për tu “mbyllur gojën” virtualisht kontestuesve, në raste të tilla përdoren standarte të larta, të cilat lënë shteg fare pak për kundërshtime, që edhe nëse ndodhin nuk do të kenë mbështetje. Shkurt janë vënë më të mirët(e mundshëm) dhe çdo polemikë do të squllet direkt sa të nisë.
Por ç’ka ndodhur?
Ministria e Shëndetësisë ka publikuar një përfundim testimi me pikë për kandidatët për drejtorë spitalesh, ku renditen si “rastësisht” të parët, kandidatët e preferuar nga kreu i Ministrisë.
E kjo ka hapur polemika, pasi njerëzit që janë skualifikuar pretendojnë se kanë vërtetë kredite më të mëdha sesa ata që janë publikuar nga Ministria e Shëndetësisë.
Janë hapur polemika për emërimin e drejtorit të Spitalit të Shkodrës dhe Peshkopisë, ndërkohë që priten që këto ditë të ketë edhe debat për emërimet e tjera.
Po sa afër reales janë emërimet e reja?
Këtu ka një fushë të gjerë subjektivizimi dhe që është hapur edhe më shumë me renditjen që ka dhënë Ministria e Shëndetësisë.
Në naternitetin “Koço Gliozheni”, kandidatja e renditur e para ka vetëm një pikë më shumë se kandidati i renditur i dyti. Ku e fitoi këtë pikë? A është kjo pikë përcaktuese?
Dhe polemikat vazhdojnë e vazhdojnë.
Konkursi në këtë rast, më shumë sesa të ndihmojë e të bashkojë, ka përplasur dhe ndarë. Për shembull, për kandidatin e renditur i pari në Shkodër, gazetari Elvis Nabolli ironizon me CV-në e kandidatit fitues për drejtor Spitali, i cili ka qenë një administrator i një subjekti blektoral.
A mund të emërohet drejtor Spitali një drejtues i një kompleksi blektoral? Pse jo? Megjithatë kjo është në suazat e subjektives, e përplasjes së argumenteve dhe kundërargumenteve.
Polemikat në këtë rast do të vazhdojnë e jo mbyllen .
Enelejd Joti, një emër mjaft i njohur në Tiranë si ish-administrator i një kompanie lider si Top Channel, është kualifikuar sërish si më i kuotuari për drejtor i QSUT-së. A i përmbush kushtet Keli i Topit për këtë post? Kush e njeh Kelin, thotë që është serioz dhe administrator me standarde. Kritikët thonë se ai mund të jetë administrator i mirë, por nuk e njeh shëndetësinë.
Dhe hapësira ushqehet me polemika dhe teori konspirative.
Në garën e Peshkopisë, fitoi Spartak Kurtaga, ish-administrator i OSHE-së dhe i qendrës kurative të Llixhave. Kritikët e tij thonë se ai fitoi vetëm si pasojë e përkrahjes politike. Pasi sipas tyre, Artan Murati, i renditur i dyti dhe mjek me profesion e meritonte këtë post.
Kush e ndan fillin e së drejtës?
Në këtë rast mund të themi se këtë fill e ndan vetëm ekselenca. Pra nëse në krye të një spitali do të emërohej më i miri nga të gjithë. Dhe kjo s’ka pse të bëhet me konkurs. Sepse çdo i tillë nuk do të ishte i barabartë.
Si mund të konkurojë më i miri me të tjerët që nuk janë në një nivel me të? Sepse në fund të fundit, si fitues të këtij konkursi për drejtorë spitalësh kanë dalë ata që preferoheshin paraprakisht nga ministri.
Ka dy rrugë: ose ajo që ka ndodhur në diktaturë, pra që drejtor spitali vihej një nga më të mirët, ose mund të emërohet një menaxher që ministria mendon se do të zbatojë politikën e saj.
Dhe këtu s’ka asgjë të keqe. Fare! Në fund të fundit, drejtori është një nëpunës i lartë dhe mund të mos jetë një mjek apo shkencëtar niveli.
Po përse shitet sikur ka kompeticion? Ndoshta edhe ka pasur, edhe këtu duhet shumë të dhëna që ta analizohet konkursi në vetëvete, pyetjet, përgjigjet, metologjia, etj., etj.
Megjithatë, në fund të gjitha kanë pak rëndësi. Dy janë përgjigjet: ose fiton mjeku më i mirë ose menaxheri më bindës.
Mjeku më i mirë s’ka nevojë për konkurs, pasi ka përvojën si jetëshkrim, ndërsa menaxheri më i mirë duhet të ketë besimin nga drejtuesit për të krijuar këtë bindje. Këtu konkursi është dukshëm subjektiv.
Spitalet janë institucione publike, por në radhë të parë shtetërore dhe drejtuesi i tyre më shumë se më “i miri i krejtve” merret si “më i besuari i shefave”.
Sërish edhe këtu nuk ka asgjë të keqe, por shitja si garë vret pak keq…/tesheshi.com/
