Nga Ermir Hoxha
U konsumua këtë të enjte në parlamentin shqiptar një përplasje e radhës mes Ramës dhe Dules, ish-aleatë të ngushtë politikë, por dhe miq, siç Rama e ka potencuar diku.
Po si erdhi puna gjer në këtë pikë?
Mes shqiptarëve të Kosovës dhe Maqedonisë ekziston një mit mbi Ramën se ai është grek. Nuk dihet se nga ç’e dhënë janë nisur për ta renditur tek “gjakprishurit”, ndërkohë që e vetmja lidhje e Ramës me Greqinë është fakti se të parën dalje “jashtë shteti” gjatë viteve `90-të, si jo basketbollist, e ka patur pikërisht në Greqi, në Korfuz.
Para se vijë në pushtet në 2013-ën, në sallonet e PS-së përflitej për një qasje tjetër në marrëdhëniet me Greqinë, ku thuhej se Rama nuk do ndiqte politikën kokëulur përballë Athinës siç kishin vepruar paraardhësit e tij; aq më tepër nga fakti se gjatë qëndrimit në opozitë, kishte skalitur dhe një copëz kauzë atdhetare duke kundërshtuar fuqishëm paktin detar me Greqinë firmosur nga qeveria e Berishës, të cilën, si opozitë e çoi dhe në Kushtetuese dhe që më pas u rrëzua.
Por Dule, si një aleat tradicional i së majtës nuk u ndje.
Madje as kur Rama dha mesazhin e parë pas marrjes së pushtetit se me Athinën raportet nuk do i kish dhe aq miqësore: fqinjin rrugor vendosi ta vizitojë pas Turqisë dhe Italisë.
Brofja në këmbë e Dules do vinte në çastin kur sheh se Himara, kjo “kështjellë greke” buzë Jonit, po merrej me anë të reformës administrativo-territoriale të ndërmarrë nga Rama.
Himara po shkrihej me Vranishtin lab, pra me lumin e Vlorës “mysliman”, duke e shqiptarizuar përfundimisht atë. Dhe një dorë të mirë për këtë po e jepte dhe ai, bregdetasi tjetër, qeparjoti Koço Kokëdhima.
Nga ana tjetër, çami Shpëtim Idrizi, po merrte “dhuratë” nga reforma administrative-territoriale një bashki si ajo Konispolit, e cila i futej si pykë në mes territorit grek dhe minoritetit në territorin shqiptar, për më tepër si një bashki came.
“Dhuratë”, ngase Idrizi do luante rolin e opozitës me votë “pro” reformës, duke e bërë atë konsensuale, meqë PD-ja e refuzoi apriopri; jo për shkaqe nacionale, por për shkaqe të vetëkuptueshme politike.
Më pas, i kapur nga ethe nervozizimi, Dule nuk do mundej të bënte sadopak të urtin në marrëdhënie me Ramën, derisa erdhën zgjedhjet lokale të 2015-ës, ku partia e themeluar nga burri i urtë Vasil Melo të shkërrmoqej si formacion politik deri në ç’faktorizim.
Puna arriti deri në atë pikë sa Rama dhe të “shkishërohej” nga një prift grek, pas incidentit me kishën e Dhërmiut, ku dhe Dule iu bashkangjit korrit të ankimtarëve dhe denoncuesve për atë që çka bëri ruspa e Ndërtimores me objektin të konsideruar si kishë.
E tashmë, Dulja nuk ka çfarë të humbë më. Afrimi me PD-në është e vetmja mundësi e tij për mbijetesë politike. Kjo dhe për faktin se PASOK-u ndodhet në ditët e saj më të këqija, e ai po i mban relacionet me Nea Demokratia, partia e paktit detar, aleatja e PD-së.
Të paktën Braçe duhet ta kuptojë, në mos mirëkuptojë, në këtë pikë.
Ndaj dhe Rama e fton Dulen që të inkuadrohet në PS, pasi projekti nuk ishte vetëm marrja e Himarës, por dhe ç’faktorizimi i PBDNJ-së.
Ndaj dhe Dule ka të drejtë në mllefin e tij karshi Ramës, aq sa t’i thotë Braçes kone apo t’i numërojë qeverisë dështimet e saj. Aq më tepërv kur sheh të zëvëndësohet nga Idrizi. Duket sikur thotë: hapu dhé të futem! /tesheshi.com/
