Nga Ermir Hoxha
Komiteti i Disiplinës në FSHF ka bërë publike dënimet për Këlcyrën, ekipin e futbollit të atyshëm, ku siç u pa pak ditë më parë, një lukuni njerëzore, futbollistë e jo vetëm, iu turrën arbitrit për ta shqyer, përkrahur gjithashtu nga korri i një tifozerie të çakërdisur që kërkonte haptaz gjak, shoqëruar dhe me përdhunimet verbale ndaj elementit femëror në familjen e viktimës, arbitrit.
H.I, futbollist në kategorinë e dytë të një ekipi province, ndihet i lehtësuar nga lajmi që Këlcyra u përjashtua si ekip, nga kampionati, pos ndëshkimeve të tjera. Në mbi 15 vitet që luan futboll, ai nuk gjen të krahasuar një fushë si ajo e Këlcyrës. Më së pari përpiqet të të sqarojë se, edhe pse është një qytezë përmetare, ajo që ndodh tek fusha e futbollit e atyshme nuk ka asnjë lidhje me qytetin e luleve, njerëzve të urtë, të paqtë e të dashur, pra të atij Përmeti që pak kohë më parë theu rekordin e asnjë vepre kriminale në një vit.
Jo, Këlcyra është unike për të, e pangjashme. Si fushë, thotë ai, i afrohet pak Skrapari, ku dhe atje ta “bëjnë benë”, por prapseprap, të dridhurat që t’i shkakton Këlcyra, ato të leqeve të këmbëve kur futesh në fushë, apo rrahjet e zemrës nga beteja për jetën më shumë se për golin a fitoren, nuk hasen gjëkundi në ato përmasa. Sepse nuk është fjala për ndonjë çakmak kokës, ardhur nga tifozeria e dalë mendsh, por për hunj e leva, gati për t’u lëshuar drejt trupave të lojtarëve kundërshtarë. Ndërsa më ledhatuese duken kërcënimet me “libër shpie” që vetë futbollistët u bëjnë kundërshtarëve gjatë lojës, si fjala vjen për të mos e kaluar zonën.
Pra, për mesfushorin H.I, nuk është fjala për ndonjë hile në arbitrim; në Këlcyrë sipas tij, dhuna është një mënyrë të jetuari e të luajturi futboll. Ai pak e njeh nga afër jetën sociale të kësaj qyteze, jo pa emër në histori, por që kur shkel aty nuk ka as një shenjë të asaj fisnikerie të dikurshme atyre anëve. Siç i kanë thënë e thotë, rinia e atyshme e ka hashashin si bukën e përditshme, si për të nxjerrë ndonjë lek për kafe e gotë, e si për të konsumuar ca pak vetë për qejf.
Dhe kjo në fakt nuk është e vështirë për t’u kuptuar. Sot, kur është fjala për qyteza të tilla, provinca të rëndomta, më saktë vendbanime qëniesh që u ka humbur prej kohësh busulla e jetës, ato çfarë ndodhin në fushat e futbollit nuk janë çështje që lidhen me rregulloret. Ato sjellje e shfaqje brutaliteti, janë diçka tej lojës, tek rezultatit, tej arbitrit, sigurisht tej shplodhjes dhe argëtimit; ato janë neuroza të një mizerjeje sociale që ka kapluar qytetet shqiptare, të cilave u ka humbur çdo ngjyrë jete, duke u shndërruar në burgje të hapura në natyrë, më atë grinë e thellë të trishtimit që ka një burg real.
Sepse ato turma nuk janë aty për lojën; janë aty që nëpërmjet asaj çfarë ndodh në fushë të gjejnë një mënyrë për t’u hakmarrë, edhe mizorisht duke rendur të shqyejnë një arbitër a zhdëpur lojtarët kundërshtarë, për atë që prej kohësh jua kanë marrë: të drejtën për të jetuar me dinjitet, qoftë dhe në Këlcyrë. Po të shkoni në Këlcyrë a gjetiu në këto kohë, ngjashëm me këtë vendbanim, e të rrini ca orë aty, do e kuptoni se pse mund të derdhet dhe gjak…për një gol! /tesheshi.com/
