Një infermiere e cila u kthye në Shtetet e Bashkuara javën e kaluar pasi punoi në spitale dhe kampe në Gaza tha për CNN se disa nga kolegët e saj zgjodhën të qëndronin në fushën e betejës edhe pse e dinin se mund të vriteshin.
Emily Callahan, menaxherja e operacioneve të infermierisë për Mjekët pa Kufij, ka qenë në Gaza që nga gushti. Ajo u evakuua të mërkurën, më 1 nëntor.
Në një intervistë për CNN, Callahan përshkroi gjendjen e mijëra palestinezëve që jetojnë në kushte josanitare ndërsa përballen me sulme nga pala izraelite.
“Ndihem i sigurt për herë të parë në 26 ditë. Është e vështirë për mua të jem i lumtur për këtë, sepse fakti që jam i sigurt tani do të thotë se njerëzit që kanë mbetur janë ende në rrezik,” tha Callahan.
Ajo tregoi se si ajo dhe kolegët e Mjekëve pa Kufij u zhvendosën pesë herë për shkak të masave të sigurisë. “Në fund, ne ishim në një kamp në jug të Gaza-s, i cili deri në kohën kur u larguam kishte 35,000 njerëz me një lloj paaftësie. Fëmijët rreth nesh kishin djegie të mëdha në të gjithë fytyrën, qafën, krahët dhe këmbët, dhe duke qenë se ishin të mbipopulluar, spitalet i lëshojnë menjëherë në kampe që nuk kanë ujë të rrjedhshëm. Në atë kamp aktualisht janë 50 mijë persona, 50 mijë prej tyre kanë katër tualete, ndërsa çdo 12 orë u jepet ujë për dy orë”, shpjegoi Callahan.
Ajo ka folur për skenat tragjike që ka parë çdo ditë, duke pasur parasysh se në të njëjtin kamp jetonin edhe ajo dhe kolegët e saj. Prindërit i sollën fëmijët e tyre dhe u lutën për ndihmë, e cila në të shumtën e rasteve nuk u jepej për shkak se nuk kishin pajisje mjekësore.
Ajo pretendon se palestinezët që kanë punuar gjithashtu në Mjekët pa Kufij janë meritorët për të qenë gjallë dhe se ajo nuk do të kishte mbijetuar shtatë ditët e para pa ta.
Për kalimin e kufirit me ndihmën e palestinezëve, ajo tha: “Ata nuk na lanë vetëm për asnjë sekondë. Ata folën me ushtarët, na shtynë përpara. Ata sakrifikuan gjithçka – kohën që mund të kalonin me familjet e tyre, sigurinë e tyre, furnizimet e tyre me ujë. Ne i pamë ata duke u nisur drejt kufirit dhe duke bërë gjithçka për të na mbrojtur, duke e ditur se ata qëndrojnë atje pasi na kanë parë të sigurt dhe asgjë nuk i ka ndikuar.”
Ajo shtoi se kolegu i saj Abraham e udhëhoqi grupin në kufi, i mbajti dokumentet dhe atë natë kur arritëm mësuan se prindërit e tij ishin vrarë.
Kur u pyet nga prezantuesja nëse do të kthehej në Gaza, infermierja tha: “Me një rrahje zemre. Zemra ime mbetet në Gaza. Palestinezët me të cilët kam punuar janë njerëzit më të mrekullueshëm që kam takuar ndonjëherë.”
Callahan tregoi më pas detajet më tronditëse nga spitalet e Gaza-s: “Ne humbëm një koleg gjatë javës së parë të sulmit. Ai u vra kur një ambulancë u godit para spitalit. Kur filloi i gjithë ky tmerr dhe kur u tha se njerëzit nga Gaza po lëviznin në jug për të shpëtuar veten, thirra infermieret nga spitali i Indonezisë në Gaza për të parë nëse dikush kishte shkuar në jug, nëse kishte dalë, ku përgjigja që morra ishte se familja dhe miqtë e tyre ishin atje dhe se nëse ata do t’i vrisnin të gjithë, pastaj do të vdisnin duke u përpjekur të shpëtonin sa më shumë jetë të jetë e mundur.”
Ajo ka nderuar kolegët e saj për forcën e tyre: “Nëse ndonjëherë në jetën time kam një fraksion të guximit dhe guximit që ata kanë, do të vdes një person i lumtur”.
Në fund të intervistës, ajo theksoi se donte t’u kujtonte njerëzve se të gjithë ata që qëndruan në Gaza dhe refuzuan të evakuoheshin janë heronj: “Ata e dinë se do të vdesin, por zgjedhin të qëndrojnë”. /tesheshi.com/
