Një i ri sirian, refugjat në Greqi, i ka përcjellë një letër publike presidentit të sapozgjedhur amerikan, Donald Trump, si një mundësi ndërgjegjësimi për fatin e tij e të milionave të tjerëve si ai refugjatë. Letra bart një sinqeritet dhe tenton ta miklojë zemrën e Trumpit që ajo të ndjejë fort për një realitet të trishtë ku është ngërthyer vitet e fundit e ajo e të ikurve nga një luftë e tmerrshme…
I dashur Donald,
Unë quhem Abdulaziz Dukhan. Unë jam 18 vjeç. Unë jam një nga katër milion njerëz që kanë lënë Sirinë. Ne lamë prapa zemrat tona dhe njerëzit që i humbëm duke i varrosur diku përgjatë rrugës. Unë po ju dërgoj këtë mesazh që t’ju përgëzoj për presidencën. Por edhe që t’ju kujtoj se sa kanë peshë fjalët e tua për të vendosur për të ardhmen tonë.
Ne filluam revolucionin duke mbajtur trëndafila dhe duke shpresuar për mbështetjen e komunitetit ndërkombëtar. Vitet kaluan; trëndafilat u shndërruan në armë, por shpresa për mbështetje vazhdoi. Megjithatë, as trëndafilat as shpresa nuk ndihmuan.
A ka mundur paraardhësi juaj të bëjë diç për të ndryshuar fatin tonë? Unë nuk e di. Por ne do të vazhdojmë të kemi besim. Fjalët e juaja kanë rëndësi për ne. Ju mund të ndikoni që të ndryshoni të ardhmen tonë. Unë lashë Sirinë me familjen time katër vjet pas revolucionit. Askush nuk donte të largohej. Por çfarë mund të bësh kundër tankeve? Çfarë mund të bësh kur vdekja të vjen nga qielli?
Si shumë të tjerë, ne shkuam në Turqi dhe nga atje në Greqi. Ne udhëtuam duke shikuar mbrapa qytetet tona; rrugët dhe shtëpitë tona janë shkatërruar. Ne jemi të dobët. Ne kërkuam mbështetjen e komunitetit ndërkombëtar dhe ne e dimë se ajo do të vijë. Besimi është ajo që na bëri të lëvizim nga vendi dhe besimi po na mban që të vazhdojmë më tutje.
Tani unë jam refugjat. Gjëja më e vështirë të jetosh në një kamp refugjatësh është izolimi. Njerëzit ndërtojnë mure rreth nesh dhe vendet ndërtojnë mure rreth atyre mureve. President i dashur, kufijtë vrasin ëndrrat. Unë kam parë se ëndrrat vdesin para trupit të tyre, dhe në këtë mënyrë e lënë atë njeri pa shpirt. Për hir tonin që ende kemi besim, ju lutem mos ndërtoni mure para nesh.
Ndoshta sot është dita ime e fundit si refugjat dhe nesër do të jem i sigurt diku nëpër botë. Ndoshta unë do të kthehem në Sirinë time të dashur dhe të fillojmë rindërtimin.
Ndoshta do të jem duke ëndërruar edhe për ndonjë ditë. President i dashur, ne shpresojmë se dikush do të dëgjojë fjalët tona. Shpresojmë që ju të dëgjoni ato. /tesheshi.com/
