Shqipëria kaloi një javë të pazakontë në historinë e saj postkomuniste, ku gjithçka u soll e u përsoll rreth një personit të vetëm: Tom Doshi. Duhet rikujtuar se nuk është personalitet në ndonjë fushë të caktuar, madje veç faktit se ka bërë tregëti gjithë këto vite, e për këtë shkak zotëron një pasuri jo të vogël, nuk dihet nëse zotëron ndonjë profesion a ndonjë aftësi diku gjetkë, përfituar nga një shkollim i caktuar.
Nëse shoqëria mund të ketë nevojë për diçka urgjente në rrethana specifike, siç mund të jetë një tezë, një këshillë, pra dhënia mend për diçka, nuk dihet nëse tek personi i Tom Doshit ekziston një atribut i tillë. Këto nuk e ulin aspak si njeri, e nuk ja cënojnë gjithashtu dinjitetin, sado i vogël apo i madh në shoqëri; por fakti që i ka ngritur pozitat e tij kaq shumë sa ta fus një shoqëri të tërë në pellgun e çoroditjes pët të gjetur gurin që ka hedhur një ditë prej ditësh, kjo është shumë më tepër se e tepruar: Eshtë një çmenduri!
Dhe për krijimin e kësaj klime të pazakontë njëjavore, një ndihmesë të veçantë kemi dhënë dhe ne, mediat. E kemi dhënë qoftë dhe më një frazë të vetme, që na ka shpëtuar ashtu si pa e kuptuar dhe e pa e ndjerë, kur kemi thënë literalisht, por dhe në mënyrë parazite prej një ligjërimi po aq parazit, se e gjithë shoqëria është tronditur nga akuzat e Tomës!
E kush e bëri një kërkim apo investigim për të arritur në këtë konkluzion?
Kush shkoi ta pyeste atë fshatarin e Myzeqesë që po bëhet gati të hedh farën e pranverës, se a po e mbante peng Toma me deklarimet e tij?!
Kush shkoi ta pyese atë blektorin majë malit se a mos vallë Toma ia kish hequr dëshirën për t`iu përkushtuar gjësë gjallë?!
A shkoi kush pra tek si “shqiptari” kokëulur, sado i pakët, që ka zgjedhur të punojë sesa të ndjek dërdëllitjet nëpër studio televizive e parlament mbi fatin e zi të Tomës?!
Sigurisht, askush! Dhe ndodhi që për një javë rresh, Toma të ishte jo vetëm deputeti biznesmen që kanë dashur ta vrasin, por dhe artisti, sportisti, poeti, shkrimtari – bujku e blektori po e po – inxhineri, arkitekti, profesori universitar, mësuesi i fshatit, nëpunësi i administratës, makinisti i trenit, taksixhiu, bukëpjekësi, i riu ëndërrimtar, e reja lozonjare, pensionisti i përvuajtur, i përmbyturi i pakompesuar, i papuni i pezmatuar, mjeku anti-test, pacienti pro-test, pesimisti gërrnjar, optimisti i pandreqshëm, pra të gjithë të tretur në një person të vetëm: tek Toma.
U tretën tek ai, dhe gjithë ajo skotë gazetarësh, analistësh e komentatorësh politikë, që lëngëzonin delir mençurie, duke ofruar studiove televizive skena hipotetike krimi politik, prej hulumtimeve vetjake në net pa gjumë.
Por ekziston dhe në këtë rast një “Shqipëri tjetër”, sado që sëmundja jonë për t`u marrë më çdo gjë veç asaj që na bën dobi, veç asaj prej së cilës buron mirësi dhe njerzillëk, na ka kapluar pa e kuptuar. E kuptojmë vetëm në ato raste kur, pas një çasti kthjelltësie, mendojnë se ditët tona asesi nuk mund e nuk duhet të nisin e mbarojnë tek Toma. Nëse ai ka vendosur ta jetojë jetën si i rëndësishëm por pa vlerë, ne duhet të preferojmë vlerën që na bën të rëndësishëm!
p.s. Duhet ta theksojmë fort që kjo qasje kritike e jona, nuk ka si qëllim goditjen e një personi, siç është Tom Doshi në këtë rast, por goditjen kundrejt një fenomeni që na përfshin të gjithëve. Kundrejt personit, ne do dëshironim që ai me pasurinë që zotëron, të bëhej një model i mirë shoqëror me akte filantropike duke u ardhur në ndihmë njerëzve në nevojë.
Dhe kështu, do ishte hem më i rëndësishëm se ç`është, e hem do mund t`i sfidonte më lehtë të gjithë ata që i ka, ose e kanë inat. /tesheshi.com/
