Do mjaftonte “referendumi”, teza apo kredoja e fundit e presidentit Meta, për të kuptuar se ç’ka ngjarë e ç’po ngjet deri më sot me kreun e shtetit. Tashmë, Meta nuk është më një sfidë politike por psikologjike, e shkarkimi tij veç qasjes konstitucionale si shkelës i qartë kushtetute, që me 30 Qershorin e deri me mosnjohjen e Vorpsit e zëvëndësimin e saj me Xhaferllarin në Kushtetuese, duhet të ketë si lëndë dhe atë të një “çmendurie” të mundshme.
Madje sa i përket asaj nëse ka shkelur apo jo Kushtetutën, për të gjitha rastet e përfolura, do mjaftonte shpërthimi i tij me “referendumin”, për të kuptuar rëndesën psikologjike në vendimarrjet e gati një viti, që me mosdekretimin e dy ministrave.
Do mjaftonte gjithashtu dhe fakti, shumë pak i evidentuar dhe nga media, i një rrënimi të plotë që i ka bërë institucionit të Presidencës qyshse është shndërruar në palë politike, duke iu kundërvëne pikërisht mazhorancës që e ka zgjedhur aty. Në kushte normale, ai duhet të kish dhënë menjëherë dorëheqjen, që në çastin kur do i duhej të tregonte mospajtim me qeverinë për ndonjë çështje të caktuar, i detyruar për ta bërë këtë në publik. Kjo do të thotë që i gjithë legjitimiteti i Metës ka rënë që prej një viti, kur ai nisi betejën e hapur me mazhorancën me mosdekretimin e dy ministrave, e deri më sot kur ato që e kanë zgjedhur po duan ta shkarkojnë. Megjithatë, ai vijon të qëndrojë në Presidencë, e prej atje prodhon parreshtur nonsense të çmendura politike, duke imponuar vetëm zgjedhje për qasje psikologjike mbi atë që po ndodh me të. Nuk po llogarisim këtu konfliktin e hapur të interesit, me bashkëshorten si bashkëkryetare opozite.
Deklarimet e së hënës, të cilat nisën me një ftesë drejtuar popullit për tubim më 8 dhjetor të Qyteti Studenti, e më pas mbyllja e ditës me një konferencë ku shpalli mosikjen që aty pa referendum, ku ndër të tjera, ata që e kanë zgjedhur president i quajti “pakicë” dhe “dele”, ishin vështirë të klasifikueshme si një aksion politik normal, paçka teprimeve. Sepse së paku, logjika normale do merrte ca përgjigje të thjeshta për një pikëpyetje krejt të natyrshme: Nga t’u shkrep referendumi? Çfarë konkretisht do të zgjidhësh me referendum? Kush ta ka penguar referendumin, kujt ja kërkon dhe përse e kërkon? Sepse ka ditë që e mbllaçit në gojë fjalën “referendum”, pa mundur ende të japë sqarimin me mininal: për çfarë?
E ndoqi pas në këtë marri dhe Basha, kur dhe ky tha se “dhe ne kemi dy vjet që kërkojmë referendum”, gjithashtu pa e sqaruar përse. Ndërkohë, pa qenë nevoja të kërkoni në google me fjalët “PD kërkon referendum”, pasi Basha nuk i referohej diçkaje të kaluar në kohë por aktualitetit – shih në google e do hasni kërkesën për referendum vetëm për çështjen e plehrave – ky aktualitet, nisur nga “dy vitet” që thotë Basha, nuk e ka askund referendumin. Sepse nëse do e kishte, sërish vjen pyetja: për çfarë?
Kështu pra, pa u zgjatur me të tjera rrëshqitje mentale, ku veçon dhe akuza mbi “klasën politike të dështuar” ndërkohë që është një ndër personazhet kryesore të saj në më shumë se dy dekada, apo kur shpall se “zgjedhjet kanë vdekur” e njëherësh kërkon referendum (që janë zgjedhje po ashtu), e që nga zgjedhjet e fundit fitoi një dyzinë mandatesh si LSI, është mufka “referendum” ajo që përbën sqarimin psikologjik të një stërmundimi politik të ngërthyer në pyetjen pa përgjigje: pse? /tesheshi.com/
