Ndër kryefjalët e startit të qeverisjes Rama ishte padyshim Lazarati. Pas afro 10 vitesh qeverisjeje, nën eufemizmin politik të Rilindjes, Lazarati duhet të qe simbol rilindjeje. Sot Rama duhet ta kishte tregues krenarie; pra një fshat me njollë të rëndë, namkeq për të punuarit e jetuarit me kanabis për gati dy dekada, së cilës i hiqej e keqja edhe me forcën e shtetit, për t’u zëvëndësuar me shkëlqimin e një epoke të re edhe për Shqipërinë gjithashtu.
Këtë ka dashur të thotë vetë Rama teksa i kërkohej me ngulm, për gati një vit rresht që nga marrja e pushtetit, që të ndërhynte në Lazarat. Dhe kishte të drejtë kur thoshte se ndërhyrja duhej shoqëruar me ofertë për ata njerëz kokë e këmbë në hashashin që harlisej fshatit në periferi, qendër e kudo, për t’jua zëvëndësuar me diçka aq të mirë sa vetë ata ta urrenin zejen e tyre jo thjesht antiligjore.
Ndërhyrja u bë, por oferta mungoi. Sot Lazarati është po ai, thjesht nuk ka hashash ngado, sigurisht as miliona nëpër duar që nuk kishin nga t’i çonin, i rrënuar ekonomikisht, por dhe i harruar. Ata pak të rinj që ende jetojnë aty, nga ata që e shijuan atë kohë paramadhe, vijojnë të shpresojnë se e gjitha është e përkohshme. Mënyra si e pritën Berishën pak ditë më parë, ishte përkthimi më i mirë i shpresës apo iluzionit më saktë, se fshatit do i kthehej statusi “Made in Kanabis”. Dhe kanë të drejtë deri diku, pasi nuk ka gjë që jua shkul nga koka fiksimin se kanabisi thjesht iu hoq atyre por jo Shqipërisë. Apo ndryshe, ju hoq atyre për t’ju dhuruar Tepelenës!
Dhe vini re: Rama që të mërkurën kaloi gjithë ditën e lume në Gjirokastër, duke biseduar, takuar, ecur, kuvenduar, kumtuar, promovuar, nuk e kishte askund në axhendë Lazaratin. As që e përmendi madje. Mund ta përmendte dhe në emër të asaj çfarë bëri ai me ç’kanabizimin e fshatit, por jo. Pse? Sepse dhe ai e ka të qartë se nuk mundi, ndoshta dhe nuk deshi, që të keqen e atyshme ta kompensonte me një të mirë të madhe rilindase, duke nisur që nga investimet e shumta që duheshin bërë aty, e deri të mbështetja e privilegjuar për banorët, duke i angazhuar ata në “punë të hajrit”. Makar sa gjysma e asaj çfarë është bërë në Gjirokastër, sepse Lazarati nuk është thjesht një fshat, por një histori, sidomos politike. Dhe është e pakuptueshme për Ramën që ndërsa vendosi të bëjë histori me këtë fshat, në aspekt të ç’kabanizimit, është një dështim total në aspekt të investimit. Dhe kur themi investim, kjo fjalë duhej kuptuar si shkëlqim.
Sot Lazarati duhej të shkëlqente, pse jo, shumë më tepër se çdo qytet apo fshat në Shqipëri, për vetë kontekstin delikat që bart, për vetë dimensionin politik që përfaqëson.
Sot, aty, Rama si një sfidant politik, duhej të shkonte për të promovuar jo thjesht Lazaratin fytyrëndryshuar(nëse do ndodhte), por vetë Rilindjen e tij. Fakti që s’e bën, do të thotë që Rilindja ka probleme, të thella madje. /tesheshi.com/
