Pse krijimi i shtetit të Palestinës është një zhvillim i pashmangshëm

Nga Basel Ramsis, Worldcrunch

Është thjesht një skenë imagjinare e një elefanti të madh në një dhomë me shumë enë të brishta prej qeramike. Elefanti lëviz dhe shkatërron gjithçka ka brenda. Lëvizjet e tij mund të jenë të qëllimshme dhe të synojnë të shkaktojnë dëmin më të madh. Ose mund të jenë spontane dhe të pafajshme. Në çdo rast, forca dhe përmasat e tij nënkuptojnë se enët prej qeramike nuk kanë shpëtim. Por përralla nuk na e tregon fatin e elefantit. Pra, se si doli nga dhoma dhe nëse doli vërtet. Një skenë e ngjashme po shpaloset para syve tanë në Gaza, ku zullumqari është Izraeli.

Ky “elefant” mund të jetë në gjendje të dalë i gjallë nga dhoma (Gaza), por ai me siguri nuk do të dalë i padëmtuar. Ka mundësi të ndodhin gjëra të tjera: mund të shembet tavani, duke e vrarë atë; dikush mund ta shpëtojë dhe t’ia kurojë plagët; ose mund të qëndrojë në dhomën e shkatërruar plotësisht, dhe ku banorët e saj janë vrarë ose zhvendosur. Ndoshta do ta vrisnin “poçarët”.

Në fund të vitit të kaluar, në Al-Manassa botova një shkrim me titull “Izraelitët që duam të kemi midis nesh”, mbi aktivisten e majtë Mishel Shvarc dhe regjisorin Ejal Sivan, dy figura hebreje që i përkisnin Izraelit, përpara se të shkëputeshin gradualisht nga projekti i tij sionist dhe të merrnin pozicione armiqësore kundër tij. Në atë kohë, unë nuk fola për historianen dhe kritiken Ela Habiba Shohat dhe historianin dhe akademikun e shquar Ilan Pape.

Aspekte komplekse

Shkrimi për Shohatin është i nevojshëm, për shkak të aspekteve të saj komplekse: identitetit të saj si grua arabe dhe si bijë e dy hebrenjve irakianë që emigruan në Izrael; për shkak të refuzimit prej saj të projektit sionist të Izraelit; për ndërthurjen e ideve të saj me ato të Eduard Said dhe mënyrës sesi ajo i lexon librat e tij; për racizmin që shfaq rëndom Izraeli ndaj qytetarëve të tij hebrenj që jetojnë në lindje të vendit; si dhe për denigrimin e trupave të tyre në favor të modelit estetik evropian të bardhë dhe biond.

E njëjta gjë vlen edhe për Pape, jo vetëm për shkak të ndikimit të tij të fortë tek një grupim i madh intelektualësh dhe akademikësh evropianë dhe amerikano-veriorë që janë në anën e të drejtës palestineze, por edhe për shkrimet e tij të rëndësishme mbi të ardhmen e Izraelit pas luftës së tij ndaj Hamasit në Gaza.

Ndikimet e kësaj lufte, janë shumë përtej shkaqeve dhe efekteve të saj të drejtpërdrejta dhe larg pyetjeve mbi “të nesërmen”. Ai pajtohet me të gjithë ne, që themi se detyra më emergjente është të ushtrohet presioni më i madh i mundshëm në nivel global për ta ndalur gjenocidin dhe për të ndëshkuar kriminelët e luftës, të cilët e menaxhojnë dhe e zbatojnë atë.

Muri që shembet

Arrestimi i Pape ishte ndoshta i lidhur me vizionin e tij mbi fundin e shtetit të Izraelit, të cilin ai filloi ta zhvillonte në shkurt të këtij viti, në kuadër një leksioni që do të mbante para Komitetit Islam të të Drejtave të Njeriut në Britaninë e Madhe. Leksioni i tij nisi me një paralajmërim të frikshëm: “Mendoj se jemi vetëm në tre muajt e parë të një periudhe dyvjeçare, e cila do të na tregojë llojin më të keq të tmerreve që Izraeli mund t’u shkaktojë palestinezëve”.

Më vonë ai tha se projekti sionist do të shpërbëhet dhe se regjimi i aparteidit në Izrael do të përdorë metodat më brutale dhe më të dhunshme për të mbijetuar: “Bazuar tek një analizë profesionale e të matur, deklaroj se jemi dëshmitarë të fundit të projekt sionistit. Për këtë nuk kam asnjë dyshim”.

Pape e krahason Izraelin si një shtet dhe një projekt që do të shembet në të ardhmen e parashikueshme, me një mur në të cilin kanë filluar të shfaqen të çarat e para. “Ne mund të shohim disa nga të çarat, por nuk mund të shohim pjesën tjetër. Megjithatë ai do të shembet papritmas”.

Dhe me shembjen e tij do të shkaktojë shumë shkatërrime dhe viktima, jo vetëm tek palestinezët, të cilët kanë qenë gjithmonë viktimat e para të projektit sionist, por edhe tek hebrenjtë, pasi edhe ata janë viktima të Sionizmit.

“Ky projekt historik ka marrë fund. Është si një mur që po gërryhet dalëngadalë nga të çarat nën të, por më pas do të shembet brenda një çasti”, shprehet ai.

Por nëse përmbushet, profecia e Pape nuk është e tmerrshme vetëm për Izraelin, por edhe për aleatët e tij, duke filluar nga Shtetet e Bashkuara dhe regjimet e Lindjes së Mesme.

Valët goditëse të këtij kolapsi mund të ndikojnë edhe tek ata. Përveç metaforave të elefantit dhe murit që shembet, lindin pyetje të pafundme mbi çështjen palestineze, në forma shumë të drejtpërdrejta dhe të ndryshme. Këto përfshijnë: Ç’do të ndodhë të nesërmen e mbarimit të luftës në Gaza; dilemën e krijimit të shtetit palestinez; ekzistencën e Izraelit; përfundimin apo vazhdimin e ekzistencës së autoritetit autonom në Bregun Perëndimor; Fatahut dhe Hamasit; ringjalljen dhe zhvillimin e Organizatës për Çlirimin e Palestinës; të drejtën e rikthimit dhe vetëvendosjes për popullin palestinez.

Nëse Palestina e ardhshme që duam – pasi ta kemi neutralizuar elefantin në dhomë – mund të përthithë të gjithë njerëzit, pra si qytetarë të një shteti demokratik dhe laik nga lumi në det, si dhe të gjithë viktimat hebreje të sionizmit, ajo e meriton edhe vëmendjen e pyetjeve praktike të së tashmes dhe të së ardhmes. Ata imponojnë një detyrë të menjëhershme: ta ndalim gjenocidin!