Në Europë, të parët që u ekzaltuan për humbjen e Matteo Renzit janë Marie Le Pen dhe kreu i Lega Nord, Matteo Salvini. Dhe nuk ka nevojë për shumë të dhëna se ç’përfaqsojnë këto dy figura se ç’domethënie ka gëzimi i tyre.
Ndërsa në Shqipëri, të entuziazmuar janë shfaqur individë që nuk e duan Ramën dhe mendojnë se humbja e një aleati të tij është e mirë, pasi parashikon njëherësh dhe humbjen e atij vetë në zgjedhjet e 18 qershorit (tashmë që dhe presidenti Nishani e dekretoi si datë).
Por duhet thënë se ky entuziazëm si ndjenjë nuk është aspak racionale, siç nuk është racionale edhe koncepti që ata mbrojnë me humbjen e Matteo Renzit. Thjesht shihet ngushtë, provincialisht, dhe patjetër me militantizëm të verbër.
Shkurt sa për t’jua bërë të qartë: reforma e Matteo Renzit parashikonte shkurtimin e Senatit, shkurtimin provincave dhe e këshilltarëve rajonalë. Ajo parashikonte gjithashtu dhe heqjen e qindra mijëra vende pune në shtet nga organikat e fryra burokratike.
Pra reforma “Renzi” ishte një reformë shumë e madhe për supet e tij, që ai pra ta mbante vetëm. Ai gaboi dhe kërkoi referendum pasi reforma të tilla kalohen vetëm me konsensus të gjerë dhe madje duke u bashkuar me opozitën.
Por duhet thënë diçka e rëndësishme: aapo humbi Renzi, televizionet italiane transmetuan të parin që gëzonte, ish-kryeministrin Massimo D’Alema, i cili ka krijuar prej kohësh një fraksion në PD-në italiane, që kundërshton hapur kryeministrin tashmë të larguar.
Pra të gjithë ish-udhëheqësit e së majtës italiane ishin kundër Renzit.
Nëse fitonte ai bëne të mundur që të rrëzonte të gjithë elitën politike të 40 viteve. Por siç e tha vetë: “Doja t’ju hiqja poltronin shumë italianëve, por i pari që iku ishte kolltuku im”.
Renzi nuk është një i majtë klasik. Ai vjen nga rinia demokristiane dhe ka qenë pjesëtar i pjesës së majtë të DC.
Ai u zgjodh kryetar i provincës së Firences dhe më pas kryebashkiak i Firences me votat e të majtëve që ishte aleat.
Më vittin 2012 garoi për t’u bërë kryetar i Partisë Demokratike, por fitoi Bersani; i cili në zgjedhje nuk arriti dot të formojë qeverinë. Erdhi më pas Renzi që krijoi një mazhorancë me disa të larguar nga partia e Silvio Berlusconit.
Renzi është për vete një populist dhe ka tentuar të japë imazhin e një kryeministri protagonist, por që realisht ai nuk është një i majtë klasik. Të majtët realë i ka opozitarë në partinë e tij.
Atëherë pse gjithë ky entuziazëm në disa qarqe pranë opozitës në Tiranë e jo vetëm, duke llogaritur këtu dhe habitatet e rrjeteve sociale që ziejnë nga grupet anti-Rama?!
Të paktën duhet kuptuar se diferencat janë më të mëdha se ngjashmëritë mes të dyve, aq sa për ta parë humbjen e njërit si sinjal të humbjes së tjetrit; të paktën duke llogaritur kontekstet e ndryshme ku ndodhen përsonazhet respektivë.
Nëse në qeverinë italiane vjen Bepe Grillo edhe Matteo Salvini i Sega Nord, kjo është një zhvillim regresiv dhe mjaft i dëmshëm për vetë Shqipërinë, por edhe për zhvillimet e përgjithshme globale.
Trendi që po përhapet si vaji në lakra pas fitores së Donald Trump-it është një rrezik.
Dhe ky është tamam rasti për të peshuar të keqen më të vogël në raport me të madhen. /tesheshi.com/
