Nga Ylli Pata
Zyrtarët e Departamentit Amerikan të Shtetit që kanë përgatitur vizitën e Sekretarit John Kerry në Tiranë, janë përballur me një situatë të çuditshme, që padyshim, nuk e hasin shpesh në vendet e tjera.
Kjo, sepse të gjitha palët donin ta takonin Sekretarin e Shtetit, edhe pse zoti Kerry vjen në Tiranë për punë dhe jo për Shën Valentin.
Siç mësohet, diplomatët e ambasadës amerikane në Tiranë janë lodhur t’ua bëjnë qejfin sa më shumë vetëve, por që padyshim duke ruajtur dhe dhënë mesazhin politik që përcjell një vizitë e rëndësishme, siç është ajo e numrit dy të qeverisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës.
Po ç’ka të çuditshme protokolli i ditës së diel?! Po ja: Presidenti i Republikës, Bujar Nishani, njeriu i vetëm që sipas Kushtetutës është edhe institucion në Shqipëri, do të dalë të presë fizikisht në Rinas Sekretarin Kerry, së bashku me ministrin e Jashtëm, Ditmir Bushati, i cili është homologu i zyrtarit amerikan.
Është hera e parë që një Sekretar Shteti pritet nga një President dhe në aeroport.
Ka shumë gjasa që të përbëjë rastin e parë në botë; pasi kreu i shtetit duke qenë i tillë, rri në Presidencë dhe pret në audiencë speciale mysafirët që gjen kohë t’i takojë e që kanë kanë kënaqësinë ta takojnë, pra “institucionin” më të lartë të shtetit.
Dhe nëse dikë nuk e pret Presidenti, do të thotë se kemi të bëjmë me një mesazh politik që tregon se mysafiri nuk përbën një “mik safi”.
A nuk ndodhi kështu edhe me Edi Ramën në Beograd, të cilin nuk e priti me dashje dhe me tërsëllimë Presidenti i Serbisë, Tomislav Nikoliç, i cili tha se “nuk takoj njerëz që janë shovinistë e nacionalistë”.
Presidenti në një Republikës Parlamentare është si Mbreti në një Monarki Kushtetuese. Po a del Sovrani të takojë në aeroport zyrtarët që vijnë për punë në vendin e tij?! Kurrë! Por sipas rëndësisë cakton audiencat e pritjes.
Për shembull, Presidenti i Gjermanisë që është një post krejt honorifik pret në selinë e tij vetëm ata zyrtarë që përfaqësojnë ajkën e politikës botërore, jo thjesht në peshë por edhe në aksion dhe moral.
Ndodhi vite më parë që,Presidenti George W. Bush nuk u prit nga kreu i shtetit gjerman vetëm se konsiderohej një zyrtar i ashpër dhe që shkaktoi luftra.
Normalisht, Shqipëria nuk është as Gjermania e as ndonjë shtet tjetër i madh. Por dinjiteti i shtetit tregohet në protokoll dhe mënyrën sesi priten miqtë.
Tek e fundit, jo se ka ndonjë gjë që zotin Kerry e pret Nishani. Dëshira e kreut të shtetit që të dalë e të presë një mik që Tirana e konsideron “për kokë” kur ai takon tokën shqiptare, mund ta bëjë edhe me një thyrje të pazakontë protokolli. Por nuk shkon dualizmi me Ministrin e Jashtëm.
Mendoni pozitën që do të vihet zoti Kerry kur të zbresë nga avioni dhe të drejtohet në sallën vip të Rinasit. Kë të sajdisë të parin, Presidentin që i ka dalë personalisht për ta pritur apo homologun e tij Bushati, me të cilët ka shumë gjëra për të biseduar, përfshirë dhe atë për muxhahidinët iranianë?!
Gjithsesi, ne gjithmonë do të biem në sy, edhe për gjëra të tilla të pazakonta. Në vitin 1992, ambasadori i sapoemëruar në Londër, kur u prit nga Mbretëresha Elizabet në audiencë, ia “këputi një kumbull” kur i tha: “E di si është puna Madhëri, unë nuk e simpatizoj fare Monarkinë!”
Dhe të nesërmen, të gjitha tabloidët britanikë shpërthyen në gallatë, ku vetëm njëri u tregua serioz: “Largojeni atë shqiptar provokator”.
Kurse në 1997, një poet që punonte edhe si diplomat, sa i mbaroi mandati kërkoi strehim politik… S’ke ç’i thua, diplomaci anekdotash! /tesheshi.com/
