Opozita do mbajë këtë të shtunë protestën e saj të radhës, qysh prej 26 shkurtit kur startoi me to në përpjekje për ta bërë qeverinë që të dorëzohet, duke futur në lojë dhe kartën e “djegies së mandateve”.
Si për të gjitha çfarë ka organizuar gjer më sot, ajo është përbetuar për secilën para tyre se do jetë vendimtare në rrëzimin e Ramës, por në realitet asgjë nuk ka ndodhur nga synimi final i saj. Pas kaq muajsh dalje jashtë sistemi dhe zbritje në rrugë, bilancet nuk flasim potitivisht për opozitën. Ajo ka kundër e gati në unison të gjithë faktorin ndërkombëtar, ndërkohë që aksionet politike të rrugës nuk kanë rezultuat me shtim të masivitetit të protestuesve, pra përfshirjen në to e në mënyrë të dukshme të pjesës gri të shoqërisë, duke mbetur deri në nivelin e militancës.
Pos kësaj, protestat janë shoqëruar dhe me gjuhë forcë, të diktuar e kontrolluar gjithsesi, për t’u dhënë atyre një përmasë kërcënuese, por që në fund nuk ka patur efekt, as në masivizim të tyre e as në trembjen e pushtetit. Pos kësaj, e kanë detyruar faktorin ndërkombëtar që në çdo deklarim të shprehet “kundër dhunës”.
Edhe për protestën e sotme ka një përbetim të lidershipit opozitar për rrëzimin e Ramës.
Por duke gjykuar nga lënda e deritanishme e tyre, së paku tre gjëra janë janë lehtësisht të parashikueshme:
1-Qeveria nuk mund të bjerë. Kjo nuk ka ndodhur as në 14 shtatorin ’98, ku gjithsesi shteti pati një rënie disorëshe me pushtimin e dhunshëm të disa institucioneve. Kjo nuk ka ndodhur as në 97-ën, ku reagimi qe vërtet mbarëpopullor e jo thjesht militant.
2-Basha do e shpallë protestën si “më masiven e më madhështoren” në pluralizëm. Nga Berisha, ndër të tjetra, ka marrë dhe servirjen e realitetit virtualal si realitet konkret, duke folur me gjuhë hiperbolizueze sipas interesit politik.
3-Po në këtë linjë, Rama do shpallet i rrëzuar përfundimisht, ndonëse kjo vetëm virtualisht. /tesheshi.com/
