Largimi i Menduh Thaçit nga PDSH-ja, një dorëheqje, duhet thënë historike për politikën mbarëshqiptare, e ndodhur pas një rezultati të dobët në zgjedhjet e 11 dhjetorit në Maqedoni, ndoshta ka hapur rrugën e një revolucioni politik jo vetëm në këtë vend, por në tërë trevat shqiptare.
Kjo mund të japë efektin e vet për të hapur krahun në mënyrë dialektike i gjithë brezi i politikanëve të viteve ‘90 të shekullit të shkuar, që ende mbajnë me thonj pozicionet e tyre.
Mendu Thaçi, një pinjoll i një familjeje të ardhur në Tetovë nga një fis i madh i Kosovës, që siç e ka thënë edhe ai vetë që bie një “zjarr” me Hashimin, hyri në politikën shqiptare në Maqedoni, si “krahu i armatosur” i Arbën Xhaferrit.
Në fillimin e viteve ‘90 kur Partia për Prosperitet Demokratik e Nevzat Halilit, ishte e vetmja forcë politike e shqiptarëve në Maqedoni, Sali Berisha, me këshillën e Veton Surroit i dha një dorë Arbën Xhaferit, i cili në pamundësi për të marrë PPD-në, arriti ta përçajë atë e të krijojë një forcë të re politike: Partinë Demokratike Shqiptare.
I ndjeri Arbën Xhaferri, ishte një orator dhe mjaft karizmatik në atë kohë, por dorën reale për të marrë me vete vegjëlinë e hedhur të Tetovës, Gostivarit, Shkupit, Haraçinës e më gjerë, ia dha natyrisht Menduh Thaçi me influencën e tij si familje, me biznes në kohë të gjatë, por natyrisht me mënyrën e veprimit prej të forti që merrte me vete njerëz të fortë.
Për 10 vjet, Menduh Thaçi, pra deri në vitin 2003 , kur ishte numri 2 i PDSH-së, gëzonte reputacionin e një njeriu popullor e mjaft tërheqës.
Firma e tij zgjidhte punë, por edhe nami si njeriu i “providencës” në PDSH, pra i veprimit, i dha një popullaritet që u përthye në mbështetje, vota, dhe simpati.
Por politikën dhe debatin e bënte gjithnjë ai Arbër Xhaferri, politikani që kërkoi të ndërtojë në Luginën e Pollogut një politikë laike gjysëm-ateiste. Një utopi gati-gati cinike për një popullsi që besimin islam e ka pasur për më shumë se një shekull shtyllën e mbijetesës së identitetit kombëtar.
Për shqiptarët e Maqedonisë, Islami nuk ka qenë vetëm iman por edhe mbrojtëse e identitetit dhe flamurit kuqe-zi.
Por me vdekjen e Arbën Xhaferrit, Menduh Thaçi do të duhej të ndërtonte një politikë nga e para.
I forti i Tetovës, u bë i famshëm si njeriu që fut në punë, hap biznese dhe jep fatura, pra që nuk e kishte provuar asnjëherë realisht opozitën ndaj pushtetit në Shkup.
Dhe kur iu dha rasti, siç e treguan “bombat” e Zaevit ai flirtoi me miqtë e vjetër të VRMO-DPMNE-së, me të cilët qeverisi si para 2001-shit por edhe për një periudhë të shkurtër në vitin 2006-2007.
Ndaj dhe në çdo zgjedhje ai u rrudh e u rrudh deri sa arriti tek situata e sotme kur mezi mori dy deputetë.
Edhe në kohën kur krahu jugor i PDSH-së kërkoi reformim, pra Zijadin Sela, i cili i mori Ali Ahmetit bastionin e Strugës që mbahej nga “toskët” e Ladorishtit, Thaçi u përla me Selën, sa edhe vrasja e shoferit të këtij të fundit përfol se ishte një hakmarrje për marrjen e fronit të PDSH-së.
Menduh Thaçi me siguri nuk do të ishte larguar kaq rëndë, nëse do ta kishte ndarë atëherë pushtetin me Zijadinin, i cili realisht ia mori partinë duke fituar një deputet më shumë.
Ndoshta Menduh Thaçi ka korrur atë që ka mbjellë në politikën shqiptare në Maqedoni, ose ndoshta ai thjesht është rob i një epoke që nuk i takon më, pasi jemi në një shekull tjetër.
Por gjesti i fundëm i tij që i delegoi BESËS, përfaqësimin e votës së zgjedhësve të tij, ndoshta ka qenë veprimi më pozitiv dhe i largimit në paqe. Ai, me gjestin e tij, vendos një standart që duhet të ndiqet dhe nga shumë si ai në politikën mbarëshqiptare. Eshtë koha ajo që nuk i pranon më. Thaçi ka meritën që e kuptoi këtë gjë. /tesheshi.com/
