Ajo që e dallon Ilir Metën në më të fundit luftë të tij politike, atë me mazhorancën, posaçërisht me kryeministrin Rama, është heqja dorë nga çdo limit, nga çdo kufi vetëpërmbajtje, nga çdo vetëfrenim etik, si kurrë me parë e si askush figurë politike në post-komunizëm.
Duke prodhuar çdo ditë qëndrime e deklarime kontraverse, gjithashtu dhe depresive, ai po i jep dërrmën si institucionit të Presidencës, të cilin e mban pa mandat populli por partie, për më tepër ndaj asaj që e ka zgjedhu, e së cilës i ka shpallur luftë, e bash për këtë arsye, edhe moralit të domosdoshëm politik.
Vlen kjo si kujtesë për të gjithë ata, të cilët, nën emrin e urrejtjes ndaj qeverisë – krejt normale kjo – janë rreshtuar krah delikuencës së pashoqe të një njeriu, emri i të cilit nuk lidhet me asgjë pozitive në këtë vend, aq më pak me ndonjë cilësi njerëzore pozitive, duke u katandisur në qenië të dobëta, pa integritet, mjaft që dhe ai, pra presudenti, është kundër Ramës. Kjo është një vogëlsi tipike shqiptare në karakter. Dhe Edmond Budina, së bashku me një skotë individësh zemërakë dhe hatërmbetësish me kreun e qeverisë, janë pasqyra më e keqe e kësaj vogëlsie karakteriale.
Më tepër se kaq, ata po janë ushqyesit e një amoraliteti politik ulëritës, siç ky i Metës, mjaft që të rrëzohet Rama. E m’u këtë arsye, m’u për këtë alkimi të ndyrë politike, njëherësh dhe idiote, Rama merr vetëvetiu legjitimitet për një mandat të tretë. Ja, këtu qëndron idiotësia, e cila shpreh dhe një paaftësi për ta sfiduar Ramën ashtu siç do e meritonte: me një projekt politik serioz, mbi të gjithë me theks të dukshëm e të prekshëm moral, që do përcaktonte dhe avantazhe ndaj njeriut që qeverisë vendin. Përkundër kësaj, ofrohet një shëmti reaguese, me Metën si personazh kryesor dalë mendsh, që, nëse e vë në peshore me bilancet negative qeverisëse, rëndojnë më tepër se këto të dytat.
E fundit nga kreu i shtetit, prej të paimagjinueshmeve të tij gati 3-vjeçare, ishte kërcënimi që iu bëri deputetëve që të mos votonin ndryshimet në Kodin Zgjedhor, që për të zhbëjnë marrëveshjen e 5 qeshorit. Kujtojmë që kjo e fundit është një konçension i mazhorancës ndaj opozitës jashtë parlamentare, për ta rifutur në sistem, siç është sajesa Këshill Politik.
Pra, Meta dikton votën e lirë të deputetëve, me gjuhë kërcënuese, duke e arsyetuar me sofizmat e tij politikë plot patetizëm, dhe padyshim inatçorë në kulm.
“Ai që ngre dorën për të prekur 5 Qershorin, ai ngre dorën kundër integrimit të vendit. Unë dëshiroj që të mos e bëjë. Kushdo që do ngre dorën, duhet ta dijë që përgjegjësinë e ka individuale, morale; do i publikojmë emrat se kush janë ata që duan të kthejnë Shqipërinë 30 vite pas për të mbyllur…”, tha Meta
Por ngjashëm ai mund të kërcënojë nesër dhe votuesit më 25 prill. Në krizën e tij, një votë për Ramën konsiderohet votë për kundër Shqipërinë. Liria dhe e drejta e tij të mendojë kështu. Por a mund dhe ta thotë publikisht?
Ç’kemi parë e dëgjuar deri tani prej tij, ç’shohim e dëgjojmë, të gjitha tej çdo limiti, çdo etike, çdo morali, nuk është çudi që duke u afruar 25 prilli, votuesi shqiptar të kërcënohet me fletërrufe nëse ia jep votën PS-së.
Asgjë s’e mban dot, qyshkur krijoi LSI-në, të vetmen gjë që i ka lënë peshqesh Shqipërisë. /tesheshi.com/
