Kreu demokrat Basha i është kthyer sërish atij që qartazi është një diversion kundërshtarit politik, me qëllim kompleksimin e tij, ndonëse kjo është e vështirë në rastin e Ramës, për vetë tipologjinë e këtij të fundit, e që është pra “hedhja e dorashkës” për debat.
Duke thënë se është i gatshëm që tani e deri në 25 prill për t’u ballafaquar sy më sy me shefin e mazhorancës, Basha ka shtuar madje se ia ka kërkuar këtë gjë që në 2006.
Eshtë e habitshme lehtësia me të cilën njeriu në krye të opozitës sajon gjëra të paqena, edhe pse janë lehtësisht të verifikueshme. Jo thjesht nga një kërkim në google që s’del asnjë ftesë për debat ndër vite, por dhe nga fakti se në 2006, për vetë pozicionet që kanë mbajtur si njëri e si tjetri, nuk ka patur asnjë arsye se përse duhej të ishin në debat.
Basha ishte një riosh në politikë e qeveri, i futur aty pa asnjë status si person publik apo paranjohje publike për aksh kontribut apo protagonizëm në një sferë të caktuar, ndërkohë që dhe politikisht nuk ishte në garë më ndokënd për ndonjë synim të caktuar, kështu që s’kishte arsye të bënte debat me ndokënd, aq më pak me Ramën. Ata janë vënë përballë vetëm në 2011, kur Basha vendosi të kandidojë për kryetar Bashkie, e për paradoks, një sfidë të tillë nuk e kërkoi përgjatë gjithë fushatës. Pra, edhe për këtë arsye, kur s’e bëri në 2011-ën, në kuadër të një gare elektorale kokë më kokë, përse do ta bënte në 2006-ën, me ç’rast dhe për ç’arsye?
Dy debatet e vetme
Debatet televizive mes lidërve nuk janë një traditë në politikën shqiptare të pas-90-ës dhe vetëm dy të tilla ka patur në 30 vjet: ai mes Ramës dhe Besnik Mustafajt në vjeshtën e vitit 2000, kur të dy kandidonin për kreun e Bashkisë së Tiranës, e më pas, në 2002-in, ai mes Nanos dhe Berishës te Fevziu. I pari, me Fevziun moderator, te teatrit Rubairat, në të majtë të hyrjes së Teatrit Kmbëtar, që një debat klasik, pasi zhvillohej në kuadër të një gare elektorale. I dyti qe thjesht për spektakël dhe si parathënie e një kompromisi politik mes dy Big-ve politikë. Parlamenti ishte boll i mjaftueshëm për debate mes tyre, ndaj dhe ai në studio s’prodhoi asgjë të re veç shtrëngimit të duarve të dy hasmëve, që më pas ndërtuan një pakt mes tyre. Ç’prej atëherë, ftesa apo nevoja për debaten televiziv kokë më kokë kurrë s’ka qenë debat në sallonet e politikës a media, as në kohë fushatë e as në kohë të tjera.
Debati që s’mungon
Megjithatë, nuk do kishte asgjë të keqe sikur të zhvillohej një debat televiziv mes Ramës e Bashës. Por çështja është se ky debat ka ekzistuar dhe është konsumuar. Eshtë ai në parlament, në formë replikash, ku Fevziun e bën kryetari i Kuvendit (Meta dje e Ruçi sot). Madje shijon më tepër, pasi personazhet nuk kanë mundësi teknike e fizike t’i ndërhyjnë njëri-tjetrit kur flasin. Pra, ka patur debat Rama-Basha në kontekst parlamentar dhe nuk është se aty kreu i opozitës ka shkëlqyer. Dhe kjo nuk vlen thjesht në raport me Ramën, si një polemist i lindur, në të shkruar e folur. Basha thjesht nuk zotëron asnjë aftësi, të lindur apo të kultivuar, në bagazhin ligjërimor, prej së cilit mund të derivojë më pas triumfi polemik me kundërshtarin. 15 vjet në politikë dhe ende memoria publike s’i ka fiksuar asnjë citat mbresëlënës– tezë jo e jo – deklarim monumental apo frazë inteligjente. Eshtë e njëjta mangësi dramatike dhe e Berishës. Madje e ka dhe Grida Duma, edhe pse autore libri, së cilës, nga një ligjërim kinse intelektual, nuk mundet t’i veçosh asgjë për ta patur si xhevahir urtësie. E gjitha kjo, vjen nga përcaktimi më i saktë për PD-në: e dhënë pas pushtetit e jo pas ideve! /tesheshi.com/
