Nga goditjet kundrejt prokurorit Olsi Dado, njeriut që e çoi pas hekurave, Erion Veliaj ka kaluar në promovimin e punës së tij si kryebashkiak, me qëllimin dhe për të mos u harruar si faktor politik. Së fundi, ai vetëlarton Piramidën e re, që në fakt, meritonte një debat të madh për atë që ç’funksion dihej të kishte.
“Zgjodhëm që hapësirën më të çmuar në zemër të Tiranës t’ua jepnim fëmijëve dhe të rinjve, duke sjellë aty qendrën “TUMO”, ku sot ata mësojnë çdo ditë FALAS, si të kodojnë, robotikë, VR, bëjnë art e multimedia, por edhe argëtohen me teknologjitë më të fundit digjitale.
Tani Piramida është shndërruar në një stoli të bukur për qytetin tonë, me një arkitekturë unike, është destinacioni më i fotografuar në Tiranë dhe një shembull i bukur sesi mund të ndërtojmë mbi të kaluarën, pa e harruar atë”.
Po si kujtohet e kaluara në një objekt të së kaluarës zhveshur tërësisht nga funksioni për të cilin u ndërtua?!
Ja ç’thuhet nga një kritikë për statusin e ri të dhënë dy objekteve: Piramidës dhe Vilës 31, ish-shtëpisë së Enver Hoxhës:
“Këto ndërtesa nuk mund të zhvishen nga e liga e tyre, ato duhet të ishin kthyer në muze dhe përkujtimore për gjithë ato viktima që mori regjimi i Enver Hoxhës. Këto ndërtesa duhet të qëndrojnë të ftohta dhe që të përçojnë një ndjesi rrëqethëse në shpinë sa herë i sheh, sepse përmbajnë kujtesën e së keqes së të djeshmes.
E keqja duhet të qëndrojë e keqe për të mos u harruar, as nuk duhet fshirë e shembur, as nuk duhet lyer me buzëkuq dhe bojëra për tu shndërruar në një lolo për t’ju prezantuar shoqërisë si diçka që duhet pranuar, vetëm për ndryshimin e pamjes.
Ne kemi një marrëdhënie shumë të keqe me të shkuarën dhe nuk kemi bërë një reflektim të thellë ndaj saj, por kemi ecur si në amnezi, duke falur ata që kryen krime dhe duke rehabilituar elementë dhe simbolika të një sistemi gjakatar.
Njerëzit nuk mund të ulen dhe të rrinë rehat në vende të tilla, që kanë një gjak metafizik që rrjedh ndër ta; aty duhet shkuar si në Mordor, një vend që e keqja frymon në çdo atom. Kujtesa e një shoqërie nuk mund të jetë tekë e një kryeministri tabula rasa, as pre e fondeve të huaja, as oreks biznesesh për fitim, dhe aq më pak për artistikllëqe!
Jam i sigurt që këta po të ishte Auschwitz-in në Shqipëri, për hir të kësaj mendësie perverse, do ta kthenin në një vend me kafene, dyqane, shërbime tregtare, madje edhe me qofteri e birra, por gjithmonë duke i hedhur pak “art” nga sipër për t’i luftuar erën.
Këto vende mund të jetojnë vetëm si muze dhe përkujtimore për viktimat e komunizmit, përndryshe do të kalojnë vitet dhe ky dimension i tyre do të harrohet, dhe brezat e rinj do t’i kujtojnë ato si vende ku pihet kafe e ku bëhet art, por jo si vende ky dikur flinte e keqja.
Kështu kujtesa vdes dhe amnezia kolektive i lë vendin sërish të keqes të përsëritet!”, shkruan kështu në FB Andi Descartes.
