Ekziston një numër etiketimesh që përdorim për të përshkruar një lloj njerëzish të cilët shtijnë ndaj civilëve të pafajshëm. Shumë prej tyre përshkruhen si “persona të tëhujësuar”, “narcisoid psikopat” apo “njerëz të trazuar”. E me gjasë, duhet plotësuar një kriter i posaçëm për t’u quajtur “terrorist”.
Sulmuesi i supozuar i Jo Cox e identifikoi veten në gjykatë me sloganet “Vdekje tradhtarëve”, “Liri për Britaninë”; dhe për më shumë, ne reaguam ndaj vdekjes së saj në një mënyrë që tashmë është bërë rutinë, me tentativa të pafundme për të gjetur ndonjë çrregullim të gjendjes mentale të ekzekutuesit.
Ne duhet të pyesim veten vallë, nëse kryhet një sulm në ndonjë vend, ku përdoren fjalët “Allahu Ekber”, a do ta kishim etiketuar këtë sulm si terrorist qysh prej fillimit?
Ne e kemi të vështirë të kuptojmë se edhe organizatat e ashtëquajtura “të bardha” terroriste janë gjallë dhe veprojnë në mënyrë aktive në Perëndim.
Disa grupe ekstreme të djathta tashmë janë angazhuar në “sulme militante të drejtpërdrejta” për të realizuar qëllimet e tyre. Nëse për ndonjë grupim musliman do ekzistonte ideja se është duke u specializuar për “aksione militante” në Britani të Madhe, sigurisht që kërcënimi do të merrej shumë më seriozisht, sidomos duke pasur parasysh potencialin për ndërhyrje në bazë të ligjeve kundër terrorizmit.
Ne gjithashtu bijmë në grackën e humanizimit të autorëve të dhunës dhe terrorit në situatat kur ata rastisin të jenë me “ngjyrë të bardhë”.
Në rastin trishtues të vrasjes së Jo Cox, i dyshuari akoma nuk është përshkruar as “terrorist” e as “terrorist i mundshëm”.
Përkundrazi, autori i asaj që ne na duket si një sulm terrorist do të përshkruhet si një “viktimë e kujdesit të pamjaftueshëm mendor”, ose thjesht etiketohet si “ujk i vetmuar”.
Ne kemi rregulla të ndryshme kur flasim për krimet në të cilat janë përfshirë muslimanët apo njerëzit me ngjyrë. Edhe përgjatë kohës që janë thjesht të dyshuar, ata etiketohen me procedurë të shpejtë si “terroristë”, ndërsa sulmet si “të mundshme terroriste”, të motivuara nga religjioni apo besimi.
Ne i përshkruajmë ata si një shprehje e ekstremizmit apo radikalizmit, në vend që të kërkojmë shkaqet bazë të atyre padrejtësive eventuale të natyrave të jashtme që i kanë çuar deri tek ato veprime.
Ndryshe nga ekstremistët islamikë, Anders Breivikut, një supremacist të bardhë norvegjez që vrau 77 persona në korrik të vitit 2011, i është dhënë një gjykim publik ku motivet e tij, filozofia dhe madje manifesti i tij, janë studiuar deri në detajet më të imta.
Sugjerimi ishte se: “nëse shikojmë thellë në jetën e tij, ne do të mund të kuptojmë arsyet e tij”.
Por në rastin e Seifeddine Rezgui, 23-vjeçarit tunizian i cili vrau 38 njerëz në plazhin e turistëve, ai u ballafaqua me një standart krejtësisht tjetër. Ka pasur një kurreshtje sipërfaqësore në lidhje me atë se sa “normal” duket të jetë ai; janë bërë shpërndarje të videove të tij duke vallëzuar breakdance dhe është raportuar për dashurinë e tij ndaj Real Madridit; e megjithatë nuk janë bërë përpjekje për të hetuar prejardhjen e tij në tërësi dhe motivet që shpien deri te veprimet e tij, për shkak se ai, natyrisht është ekstremist islamik.
Ne kemi tendencë të mbajmë një status special për termin “terrorist”. Siç po duket, nuk i përshkruajmë më këtë term vetëm ata që kryejnë akte terroriste, por më shumë ata ndaj të cilëve ne mendojmë se i takojnë një prejardhje apo kulture tjetër, një race ndryshe.
Dhe këta terroristë janë, në fund të fundit, kundër “mënyrës sonë të jetës” dhe kundër të ashtuquajturave “vlera britanike”. Nuk është çudi që sulmuesi që thuhet se ka thirrur “Britania së pari” ka arritur që t’i ikë etiketimit.
Por duke mos quajtur sulmin kundër Jo Cox akt terrorist, ne jemi duke kufizuar kush dhe çfarë ka mundësi të na terrorizojë ne.
Ne nuk duhet të jemi neglizhent ndaj asnjë forme të terrorizmit, pavarësisht përkatësisë etnike apo fetare. Të gjitha krimet e kësaj natyre duhet të trajtohen me nivel të njëjtë të seriozitetit dhe të përshkruhen në të njëjtën mënyrë.
Përgatiti: Jeton Zenuni – /tesheshi.com/
