Në asnjë rrethanë tjetër normale, Skënder Brataj, kreu i Urgjencës Kombëtare, e Gent Strazimiri, ish-deputet demokrat, nuk do ishin njohur me njëri-tjetrin, aq më pak të përplaseshin, kuptohet, virtualisht.
Por në opinion ka patur një diferencë: Strazimiri njihet, gati prej më shumë se dy dekadash, si një ndër zërat e PD-së, ndër më të ashprit, një skifter i vërtetë politik, gjithsesi me një mungesë të theksuar inteligjence politike, gjithashtu dhe etike. Ndërsa Brataj nuk është njohur më parë. Dalja e tij sefte në publik ishte para disa muajsh në Real Story-n e Sokol Ballës, ku rrëfeu eksperiencën e tij personale si një prej shqiptarëve të larguar vite më parë, e kthyer vitet e fundit për të ndërtuar e drejtuar Urgjencën Kombëtare Shqiptare.
Më pas, do bëhej i njohur për rolin e tij në krizën epidemike, krahas dhe figurave të tjera të mjekësisë, të atyre të sektorit epidemiologjik.
Nuk dihet se ç’përfaqëson në jetën e tij private, por paraqitja e tij publike është mbrësëlënëse. Elokuent profesionalisht, racional në të shprehur, serioz e bindës, përcjell ndjesinë pozitive të sa e sa potencialeve që ka ky vend, por jo në vijën e parë të protagonizmit publik, edhe në Mjekësi, ku veç aspektit profesional ofrojnë dhe një edukatë komunikuese. Dhe kjo është qartësisht e lexueshme te Skënder Brataj. Nuk është nga ata që duhet të sforcohesh për t’i pikasur vlerën njerëzore, gjithnjë, si në planin profesional e si në atë etik. E përcjell lehtë e natyrshëm atë, duke qenë një model njerëzor i nevojshëm për shëndetin moral dhe mental të shoqërisë.
Nga ana tjetër është Gent Strazimiri. Eshtë po aq lehtë i përjetueshëm, në të gjithë performancën e vet publike qyshse është në politikë, si një individ me dramë etike dhe kulturore. Keqardhës nga fakti i një origjinë të fisme, si pakkush në PD, por që kurrë dhe në asnjë rast nuk e ka përcjellë atë, duke e vënë njëherësh në dyshim për vlerën reale. Politikisht është një dështim. Zëri i tij kurrë s’ka qenë referencë qendrore, as vetë në PD, ku maksimalisht vetëm rol deputeti ka patur. Ndërsa në kushte qeverisjeje, i është besuar posti i zv/ministrit të Brendshëm në vitet e Berishës nr.2. Kaq. E ndërkohë, vuan mungesën e theksuar të një profili se për çfarë do i referohesh, pra për ç’fushë, ç’drejtim.
Thënë ndryshe dhe në kontekst krahasimor me Bratajn, nëse ky i fundit e ka një profil, e ka një specialitet, që do të thotë se shoqëria i referohet për diçka që ai e zotëron si aftësi, kjo nuk ndodh me Strazimirin. Nëse Brataj po shkruan një histori profesionale, edhe për shkak të epidemisë koronare, Strazimiri as ka shkruar ndonjë histori të tillë e as ka gjasë ta shkruajë. Sjella e tij publike e ka bërë me tepër anektodik se sa një referencë serioze, qoftë dhe për çështje politike.
Edhe njëherë duhet theksuar, keqardhëse kjo për një person me background familjar me gjak austriak që përfundon në anektodik. Kur përmendet emri i tij, imazhet e ndjesitë shkojnë kah një sherrxhiu, me episode edhe luftarake, e jo të një personaliteti imponues siç dhe duhej të ishte.
Për këtë, mjafton fakti që është përplasur me Skënder Bratajn, që vetëm degradimi politik mund të të çojë ta vësh në dyshim atë që e ka qartazi të lexueshme, edhe në mos pastë origjinë të fisme: fisnikërinë…dhe profesionalitetin, sigurisht! /tesheshi.com/
