Si duket Shqipëria e djeshme duke e parë nga e sotmja?
Aktualja, për ironi, po përjetohet si e kobshme, me të keqen që ka arritur kulmin, e ndërfutur kjo në një narrativë mediatike e publike, amplifikuar sidomos nga media sociale.
Kjo e keqe, me një gjykim fët e fët, vjen nga politika. Krimi, korrupsioni, degjenerimi moral e sa e sa halle të tjera sociale, vijnë pikërisht prej saj. Dhe të gjitha këto, na duket se janë zbuluar sot, se sot po na godasin, se sot po na e bëjnë Shqipërinë të pajetueshme. Por mjafton të shihni dhe njëherë sekuenca nga telenovela e parë shqiptare – “Njerëz dhe Fate”, e cila i përket vitit 2003, për të kuptar se e sotmja ka qenë dhe dje mbizotëruese, e për paradoks në një Shqipëri shumë më të keqe se sa sotmja në cilësinë e jetës.
“Njerëz dhe Fate”, nga pena e të mirënjohurit Ruzhdi Pulaha, shërbeu si një fotografi e zymtë e kohës, si një skaner i dramës së tranzicionit, ku droga, trafiqet e krimi në politikë, ishin mbizotëruese. Ne si publik e kemi shoqëruar atë kohë me trishtimin e zbulimit të ca të vërtetave, thënë artistikisht nga një kastë aktorale cilësore, por pa pësuar shok. Jeta vijonte si gjatë transmetimit të saj ashtu dhe më pas, pa ndikuar aspak në qasjen ndaj një Shqipërie të dhimbshme shfaqur në ekran. Ndërsa sot, mjafton një frazë pezmatuese E dikujt, sidozot e ndonjë figure publike, e gjithçka bëhet virale, duke u shndërruar në fund si virus pezmatimi shoqëror, duke e ushqyer edhe më fatalitetin kolektiv për një “Shqipëri që s’bëhet”.
Pra, çfarë ka ndodhur me Shqipërinë nga 2003 e deri më sot, në 2019? Eshtë bërë vërtet më keq? Shumë të dhëna të thonë ndryshe, edhe në aspekt të rendit, por sot është koha kur perceptimi negativ ka marrë një hov të paparë, e kjo jo vetëm në shoqërinë tonë.
I ka ndihrë kësaj ndryshimi i kontekstit të informimit e komunikimit publik. Le të marrin “ikjet” si ilustrim. Na është fiksuar se vetëm në Shqipëri njerëzit po largohen, por mjaft të shohësh që fenomeni është rajonal dhe më i gjërë. Në Perëndim, Italia e Portugalia mbajnë rekorde ikjesh.
Ndërsa në planin brendashqiptar, mjafton të kujtojmë se për rreth 5 vite rresht, nga ’98 e deri në 2003-in, çdo natë, nga bregdeti iVlorës niseshin nga 3 deri në 5 skafe, me nga 10 deri në 15 veta. Llogaritë bëni vetë. E megjithatë, në atë kohë, as media e as publiku në komunikimin urban, as që e kishte këtë “ikje” me skafe temë trajtimi.
Po ku është pra ndryshimi mes të djeshmes e të sotmes, ndërkohë pra që “Njerëz dhe Fate” na thotë që nuk ka ndonjë ndryshim? Ahere edhe bota ishte ndryshe; e paçka problemeve të saj të gjithëkohshme, vende-vende kriza e luftë, sidoqoftë përcillte një entuziazëm, edhe pse ishte në post-11 Shtator. E tillë që dhe Shqipëria, edhe pse vinte nga një 97-të. E në terma më konkretë, duhet thënë kishte më tepër para në qarkullim, e sigurisht mungonin rrjetet sociale. /tesheshi.com/
