Nga Ermir Hoxha
Këto ditë, opinioni në Shqipëri u argëtua ca kur Eduart Ndocaj, deputet i PS-së në Lezhë, u shpall nga disa zëra mediatikë si rival i Edi Ramës për kreun e PS-së. Askush nuk e vuri në dyshim këtë, dhe vetëm kur vetë Ed kaubojsi e përgënjeshtroi, opinion u bind që kjo nuk mund të qe e vërtetë. Por nuk po ndodh kështu në Kosovë. Kandidati i vetëshpallur për president, Ismet Habibi, po vijon me vendosmëri të shpalosë para opinionit vizionin e tij udhëheqës.
Dhe përgjithësisht, historia e politikës shqiptare, ka qenë e pasur me përballje qesharake këto 25 vjet. Por duhet theksuar se jo në çdo rast kandidatët kanë qenë qesharakë. Namik Dokle, Uran Butka apo Maqo Lakrori, njihen si figura më se serioze, por, të vendosur në një kontekst të caktuar në rivalizimin e tyre politik, është përballja ajo që ka ngjarë qesharake.
Duhet thënë dhe kjo, se në hapësirën politike shqiptare rivali ka qenë gjithmonë armik, kundërshtar, antagonist, për t’u asgjësuar dhe jo për të bashkëpunuar.
Ky fenomen ka shembujt e tij dhe vetëm tek-tuk mund të ketë ndonjë rast përjashtimi, por gjithmonë kanë udhëhequr “baballarët e kombit”.
Dhe, duke qenë se këto “baballarë” ishin shumë “trima”, kanë gjetur gjithmonë “rivalë” të stisur dhe butaforikë, që kanë prishur garën vetëm e vetëm për të dhënë mesazhin që nuk duhet kush të guxojë të garojë.
Ose për të nxjerrë përfundimin se kush guxon të konkurrojë, do të ketë fat më të keq si një figurë barcaletash.
Që nga krijimi i shtetit shqiptar, të parët e këtij vendi ose i kanë eleminuar ose i kanë mënjanuar kundërshtarët dhe rivalët.
Ramiz Aliza Vs Namik Dokle
Në vitin 1991, Ramiz Alia, udhëheqësi i fundit komunist, duke parë se gëzonte një lloj simpati tek një pjesë e publikut pasi shmangu një përplasje civile, iu rritën ambicjet e deshi të bëhej dhe presidenti i parë i shtetit demokratik. Një nonsens total që edhe dialektika e rrëzoi më pas, por mendja e njeriut është e çuditshme. Nejse. Alia e kishte mazhorancën për ta zgjedhur president dhe kandidoi. Por atëherë ligji kushtetues ishte më demokratik se i sotmi. Për t’u zgjedhur president duheshin detyrimisht dy ose më shumë kandidatë. Dhe si garniturë e Alisë u vendos Namik Dokle, i cili ishte në atë kohë një drejtues i grupit parlamentar të PS-së. Dhe normalisht fitoi Alia, por Dokle u shpërblye më tej duke qenë një nga krerët drejtues të socialistëve.
Sali Berisha vs Uran Butka
Në vitin 1992 sapo Partia Demokratike erdhi në pushtet, u hoq gara e dy alternativave. Sali Berisha u zgjodh pa asnjë rival, pasi u ndryshua në fillim ligji për dispozitat kushtetuese.
Kështu përfundoi gara për kreun e shtetit, i cili prej asaj kohe është zgjedhur pa alternativë.
Por gjithsesi përplasjet butaforike nuk mbyllen këtu. Përshembull, Sali Berisha, i cili gjithnjë kishte garuar pa rival për kryetar të PD-së në kuvendet e saj, në momentin kur përpara ardhjes në pushtet u desh një makiazh demokratik, doli si rival Uran Butka, një historian i cili vinte nga familje e njohur por që kurrë nuk u ngrit në strukturat e larta në PD.
Fatos Nano vs Maqo Lakrori
Fatos Nano, ish-kryetari i PS-së, në vitin 1992, garoi për kryetar të Partisë me Maqo Lakrorin, i cili mori vetëm 6 vota. Ishte një garim butaforik për të krijuar një profil demokratik të partisë që vinte nga tashëgimia komuniste. Duhet thënë se më pas Fatos Nano, të gjitha garat brenda PS-së për t’u zgjedhur kryetar i ka pasur reale, të zjarrta dhe me konkurrencë të fortë. Në 1999 pati si rival Pandeli Majkon ndërsa në 2003-in, Rexhep Meidanin dhe Edi Ramën.
“Zgjimi i Shkëlqim Metës”
Ilir Meta synonte t’i jepte garës një ngjyrë qesharake kur futi Shkëlqim Metën me parullën “Duam Formularin” për kryetarin e PS-së.
Edi Rama vs Maqo Lakrori
Edi Rama, sapo erdhi në krye të PS-së, ripërsëriti votimin një anëtar një votë në vitin 2007 kur përballë tij nuk pati asnjë kandidaturë. Ndërkohë, pas zgjedhjeve të vitit 2009, Rama pati si rival vetëm Maqo Lakrorin, i cili iu rikkthye sërish kandidimit butaforik. Pas asaj gare ai u largua jo vetëm nga jeta politike por edhe nga ajo publike.
Hashim Thaçi vs Ismet Habibi
Edhe në Kosova pra këto ditë, po ka një përballje qesharake: Përballë Hashim Thaçit është vënë Ismet Habibi nga Juniku. Ndoshta edhe këtu mund të ketë diçka të stisur, por për aq sa duket, ngjan vërtet si një skemë për ta mveshur dhe pak me humor situatën dramatike ku ndodhet Kosova për shkak të krizës politike, e cila pritet të bëhet dhe më pas shpalljes së Thaçit president, siç pritet të ndodh dhjetëditëshin e parë të shkurtit. /tesheshi.com/
