Nga Caterina Pasolini, La Repubblica
“U linda dhe u rrita në një kamp refugjatësh përmes dhunës, stresit dhe tensionit të përditshëm. Nuk ka pasur një fëmijëri të vërtetë, por që dua ta kenë fëmijët e mij, të qeshin, luajnë, të mësojnë që të bashkëjetojnë në një klimë të qetë. U bëra mësuese që të rris një gjeneratë e cila të dijë si të jetojë në paqe”.
Hanan Al Hroub, 43 vjeçe me pesë fëmijë, mësuese në një shkollë fillore në një kamp refugjatësh palestinezë në
Bayti Laḥmin (Betlehem), ende nuk e beson se ka arritur të fitojë çmimin Nobel të profesorëve, “The global teacher prize” që shpërndahet nga Varkey Foundation.
Është praktikisht mësuesja më e mirë në botë pasi ka mundur 8 mijë kandidatë të tjerë.
Buzëqeshja pushton fytyrën e saj të bukur ndërkohë që imazhet e tokës së saj bëhen realitet në një lumë fjalësh.
Çfarë do t’u thuash nxënësve nesër?
Që janë e ardhmja e njerëzimit dhe armët tona janë arsimi dhe edukimi. Me ata ne mund ta ndryshojmë botën dhe ta bëjmë një vend më të qetë.
Çfarë do të bësh me 1 milionë dollarët e fituar në çmim?
Dua t’i përdor për të ndihmuar ata që kanë nevojë të studiojnë, s’ka rëndësi nga cili vend i botës janë, për të luftuar dhunën e agresivitetin.
Nga ku mer shtysë metoda jote e mësimdhënies?
Studioja letërsi angleze në universitet. Një ditë, burri im, ndërsa kthehesha në shtëpi me fëmijët, u plagos me automatik nga ushtarët izraelitë. Fëmijët e panë ashtu, të pafuqishëm për të bërë diçka, kur ai ishte i mbytur në gjak. Mbetën të shokuar, nuk arrinin dot të studiojnë dhe të dalin nga shtëpia.
Ishte vështirë për ata të jetoje ndërmjet postblloqeve dhe arrestimeve. Por pas plagosjes së të atit nuk ishin më të njëjtët.
Atëherë vendosa: lashë universitetin dhe u bëra unë mësuesja e tyre duke i mësuar ditë pas dite; dhe më pas edhe shokët e klasës erdhën tek ne duke mësuar për t’u kënaqur.
Vendosa të mësoj një klasë të vërtetë që shkoi në një shkallë më lartë.
Si mësojnë?
Është e vështirë për fëmijët që të mësojnë në një klimë dhune, padrejtësie e abuzimesh. Bëhen lehtësisht agresivë sepse janë të trishtuar, të dhunuar nga realiteti.
Kur arrijnë në shkollë synoj të jem edhe një farë mënyrë prind me ta që të njoh të gjitha anët e tyre. Ndërmjet lojës edukoj që të dëgjojnë të tjerët dhe të kuptojnë e thithin opinionet e tyre, të mësojnë për humbjet pa tërbim. Dhe rezultatet u panë: më pak nervozizëm dhe nota më të mira.
Fitorja jote është edhe për Palestinën?
Po! Me mua kanë fituar të gjithë mësuesit e vendit tim. Jua dedikoj atyre fitoren time, të gjithë mësuesve që punojnë në kushte të vështira. Ne palestinezëve na kanë marrë tokën sepse nuk ishim mirë me dijen, por gjërat do të ndryshojnë.
Siç thotë dhe poezia e poetit palestinez: “Me kalimin e kohës mund të bëjmë gjëra të burgosurish, por ne po edukojmë shpresën…”
Përgatiti: Ylli Pata -/tesheshi.com/
