Nga Bujar M. Hoxha
Pas sulmeve në Paris, të dënueshme prej çdo logjike qoftë edhe mediokre, në shtypin tonë pati një lumë editorialesh e artikujsh që të kujtonin përpikërisht frymën e 1967-ës, të vitit famëkeq të mbylljes së objekteve të kultit e të shpalljes së Shqipërisë si shtet ateist. Kur dëgjoje e lexoje lloj-lloj broçkullash, lloj-lloj thirrjesh për grusht të hekurt, për terror shtetëror, kuptoje se shembja a kthimi i kishave dhe xhamive në pallate sporti apo në qendra kulture e magazina në atë vit të largët të mbrapshtë nuk ishte punë alienësh, por vepër e të njëjtëve njerëz të gjendur mes nesh, që edhe në paçin qenë të vegjël a të palindur asokohe, me patjetër duhet t’i kenë pasur etërit të ngjashëm si dy pika uji me ta. Janë të njëjtët njerëz që brezërisht kanë duartrokitur zëngjirur këdo që ka vënë këmbën në këtë tokë, që kanë ngritur në qiell çdo ideologji e sistem, që kanë lavdëruar si mbretërinë dhe republikën, si komunizmin dhe demokracinë, duke nisur prej demokracisë popullore.
Me t’u tretur kjo valë rrëmbimi, prej ditësh një pjesë e madhe e medias shqiptare ka nisur të përçojë një frymë të “pashpjegueshme” antiturke. E ndesh këtë më rëndshëm në një mori gazetash, e përgjithësisht në faqet online të tyre. Rrëzimi i një avioni rus që shkeli hapësirën turke i hodhi më tej benzinë zjarrit. E pamendueshme, por ka një vërshim të paparë të zërit rus në tërë median. Hapësira e lënë shfajësimeve, manipulimeve e kërcënimeve ruse në të gjithë spektrin e mjeteve të informimit është e hatashme. Gjeopolitikisht, historikisht, strategjikisht, politikisht, pragmatikisht, por edhe nga pikëpamja ndjesore, do duhej të ishim në anën turke. Për të hequr çdo nuancë emocionale apo afiniteti, do duhej të ishim në krah të Turqisë thjesht për arsye përfitimi, të sotëm e të nesërm. Shkurt: më e pakta, për shkak të qenies mentor e mbështetës i pakompromis i Serbisë, interesi ynë i arsyeshëm do e donte që çështja në fjalë të mos shkonte në interes të Rusisë.
Para se të kaloj te tema për të cilën bën fjalë dhe titulli i artikullit, nevojitet dhe një ndalesë e shkurtër te incidenti me avionin e rrëzuar. Që prej fillimit të tetorit ka patur një seri shkeljesh së hapësirës ajrore të Turqisë nga avionët rusë, të pasuara nga një vetëpërmbajtje e admirueshme e autoriteteve turke, politike dhe ushtarake. Mos harroni se bëhet fjalë për cenim të sovranitetit dhe për nëpërkëmbje të krenarisë kombëtare. Për ta marrë në kontekst rrëzimin e avionit, rusët, e bashkë me ta dhe sirianët e trimëruar të regjimit të Esadit, kanë bombarduar pa mbarim në javën e fundit rajonin turkmen të Bajërbuxhakut. Ironikisht, e kanë bërë këtë në emër të luftës kundër ISIS-it, kur aty nuk ka qoftë dhe një militant të vetëm të tij. Shteti turk është shumë i ndjeshëm ndaj popullsisë turkmene, së cilës i është gjendur pranë gjithmonë. Kështu: avioni në fjalë është paralajmëruar dhjetë herë, kur, si rregull, pas pesë herëve paralajmërim, ai qëllohet dhe rrëzohet, dhe paralajmërimet janë dhënë në anglisht dhe rusisht, e, pos kësaj, këto paralajmërime kanë qenë të mundura të dëgjohen edhe nga forca ushtarake të tjera, si ato amerikane, që e kanë pohuar tashmë dhënien e tyre; drejtimi, në formë qarku, që ka ndjekur avioni e bën shumë të vështirë mosshkeljen e hapësirës ajrore turke; tjetër, në dhe mbi atë rajon ka aparatura pikatëse të mjeteve të fluturimit, radarë a gjithçka tjetër, të shumë vendeve, kështu që gabimi apo gënjimi është gati i pamundur.
Dhe vijmë te perla e fundit e shtypit tonë, te zbulimi i Amerikës! Lexuesit na i serviret thuajse njëherësh një fotografi e djalit të Erdoganit, Bilalit, me dy persona në krah, që prej mjekrës e veshjes në tërësi, ky i bukuri shtyp na i etiketon si udhëheqës apo anëtarë të ISIS-it! Analiza shkon aty ku dhemb dhëmbi: fotografia është dëshmi e lidhjes së qeverisë turke, apo, më ngushtë, e Erdoganit dhe e familjes së tij me ISIS-in. Kështu pretendon i ashtuquajtur zbulim gazetaresk.
Gjithçka është një farsë, një palaçollëk. E para, fotografia është bërë këtu e një vit e gjysmë më herët, e jo tani. E ç’është për të qeshur, a për të qarë, dy personat në krah të djalit të presidentit turk nuk janë udhëheqës të ISIS-it, as luftëtarë të tij, por pronarë të një restoranti, a më mirë, të një zinxhiri restorantesh, ku Bilal Erdogani ka vajtur për të ngrënë, e, që për t’u plotësuar dëshirën, ka dalë bashkë me ta në fotografi. Ata, dy vëllezërit, për pasion e aktivitet kanë muzikën dhe tregtimin e të brendshmeve, prej nga e merr emrin dhe restoranti i tyre, e as nuk u plas për ISIS-in.
Fotografia u publikua në Turqi në mes të furtunës kundër Erdoganit, e menjëherë u bë e njohur e vërteta. Madje, pronarët e këtij lokali i zuri halli, se jo vetëm që filluan t’i identifikojnë si të ISIS-it, por ndaj tyre nuk pushuan të sharat edhe pasi realiteti doli zbuluar.
Kësisoj, historia e kësaj fotografie është e hershme dhe e dalë boje, kurse këtu na shitet për mall të freskët e bio. Ashtu siç po shiten dhe një tufë artikujsh të shkruesve ndërkombëtarë, posaçërisht të atyre me frymë antiturke, e që përkthyesi ua shton dozën e hidhtësisë me titujt e ndryshuar si t’ia dojë qejfi, me fjalë e fraza të hequra e të shtuara sipas midesë, sipas urisë së tregut.
Mjerë kjo gazetari, mjerë për këtë informacion të dhënë publikut!
Ka vend vetëm për një këshillë për lexuesin që kërkon të kuptojë se ç’ndodh vërtet: mos e ha sapunin për djathë! /tesheshi.com/
