Janë disa emra në politikën shqiptare, të cilët edhe pse protagonistë në debatin publik, edhe pse me ambicie për të ofruar lidership, kurrë nuk arritën – me gjuhë populli – të qullosin gjë në politikë. Maksimumi, kanë shfytëzuar rrethanat e pozicionet për të ekzistuar, por pa lënë gjurmë të një mendimi të thellë dhe më kryesorja pa patur ithtarë, ose ndryshe ndjekës. Kjo jua ka bërë të pamundur që të jenë promovues apo mbrojtjës të fuqishëm të një kredoje, për t’i siguruar vetes profilin e një lideri.
Po veçojmë tre prej tyre.
Genc Pollo – një ditë më parë sapo u “zgjua” nga një periudhë heshtjeje. Në zemër të Europës, politikani i traditës në PD, ndërmorri aktin e leximit të një deklarate kundër kolegut të PS-së Taulant Balla, duke regjistruar një ndër precedentët më të rrallë në vatrat e politikëbërjes së Brukselit.
E nisi karrierën si këshlltar i Berishës – President, për t’u shndërruar më pas në rival të tij me themelimin e PD-së Reformatore, së bashku me Tritan Shehu. Përveç ca lojrave politike me sigla, duke siguruar ca vota me iluzion optik votuesish, nuk arriti për asnjë moment që t’i imponohet publikut me ndonjë profil tërheqës apo standart të lartë politik. E veçanta e vetme e tij në 25 vite, ka qenë dhe është shoqëria me Doris Pack. Pas ardhjes në pushtet të PD-së më 2005-ën, e shkriu partinë e tij rebele dhe u kthye “i penduar” në partinë-mëmë. Drejtoi për disa kohë Ministrinë e Arsimit, pa lënë ndonjë gjurmë të veçantë si ish-reformator.
Spartak Ngjela – I hershëm si figurë politike. E nisi karrierën me tentativën që së bashku me Edi Ramën të themelonte Partinë Muslimano-Kristinane, por nuk ja dolën as ta regjistronin. Në ’97-ën u emërua ministër Drejtësie në qeverinë e Pajtimit Kombëtar me Finon kryeministër, posti më i lartë që i është besuar. Atë botë ishte i inkuadruar në Partinë e Legalitetit. Më pas kalon në PD ku kandidohet për kryetar Bashkie në zgjedhjet lokale të 2003, si rival i Ramës. Humb, por më dinjitetshëm se Besnik Mustafaj para tij e Sokol Olldashi pas tij. Do ishte gjithashtu dhe zëdhënës i PD-së me ardhjen në pushtet të kësaj të fundit, por do ndahej nga Berisha për shkak të një çimke përgjuese në funksion të Fiksit. Iu bashkangjit Ramës me shpresën e një karriere qeveritare me kryesocialistin në pushtet, por nuk iu besua asnjë post. Kjo, duke qenë kreu i Partisë për Drejtësi, një forcë politike me zero rezultat elektoral. Është aktiv në studio televizive duke komentuar ngjarje, situata e personazhe, e paçka prirjes për të patur një mendim në një lloj ligjërimi dinamik, vuan nga mungesa e ndjekësve. Quhet përnderueshëm Avokat, por ende nuk njihet për ndonjë avokaturë të rrallë të ndonjë çështjeje me peshë. Në këtë pikë ia merr dhe Çlirim Gjata.
Ylli Manjani – Njeri aktesh, fjalësh, qëndrimesh, por pa talent për të qenë lider. Energjia dhe një bagazh kulturor i pranueshëm në terma politikë e juridike, ka qenë premtues për të qenë shumë më tepër se ç’është, por nuk ia ka dalë. Ndoshta për një “tik” nervi që ia humb qetësinë aty ku duhet ta ketë. Pasi u largua nga Nano, atje ku e nisi karrierën duke qenë shef kabineti i tij, iu bashkangjit Ramës në opozitën e parë 2005 -2009. I mprehur për një mandat deputeti, u pre kur nuk e pa veten në listë dhe iu shndërrua kryetarit në kundërshtar pas humbjes së zgjedhjeve. Flitej se Rama e kishte planifikuar për në qeveri, pas fitimit të zgjedhjeve. Por Manjani e lexoi si shpërfillje të mos qënit deputet dhe kaloi te LSI. Aty fitoi një post zv/ministri nën qeverinë Berisha, duke ndryshuar dhe kahje në qëndrime politike por jo vetëm. Në disa zhvillime që kërkonin mendim të specializuar juridik, bashkangjitur dhe një domosdoshmërie morale në qasje, edhe profesionalisht mbajti qëndrime politike. Veçon rasti i zgjedhjeve të Tiranës, ku si lësëist, edhe juridikisht qe krah akteve çmendurisht politike të Ristanit, apo te ngjarjet post-21 Janar. Përfundoi për ca muaj ministër i Drejtësisë me Ramën kryeministër në kushte kolaicioni, por u largua me këmbëngilësinë e shefit të tij duke shënuar çarjen e dytë mes tyre. Kundërshtar i flaktë i rrugës së ndjekur për reformën në drejtësi, ai vijon të jetë ndër zërat e politikës që e shpreh më gojën plot atë që e konsideron soroizëm të reformës. Megjithatë, koherenca e tij në qëndrime ka probleme të theksuara. Nga një shpallje e armiqësisë me LGBT, mjaftoi një kafe në Rogner me ish-ambasadorin Lu që në paradën e radhës të ishte mes tyre duke u bërë njësh me ta.
Sot vijon të jetë pjesë e LSI-së, duke shfaqur të njëjtin nerv anti-qeveri porsi lidershipi i partisë ku veçon dyshja Kryemadhi – Vasili.
Eshtë qendër të debatit publik, por me zero shanse për të qenë lider, për t’u ndjekur nga dikush, për të qenë brand mendimi. /tesheshi.com/
