Nga Bardha Nergjoni
Nuk ka mbetur jashtë kuriozitetit nëse do të jetë në Tiranë në 2 janar, një tjetër shqiptar i filarmonisë së Vjenës, violinçelisti korçar Edison Pashko. I pyetur, ai është përgjigjur se koncerti i Filarmonisë së Vjenës nuk mund të lëvizë nga Austria duke konfirmuar se ai nuk do të marrë pjesë në koncertin e ansamblit të Shkëlzen Dolit që pritet të zhvillohet në kryeqytetin shqiptar në 2 janar.
“Në ansamblin e Shkëlzen Dolit të jetë çelisti argjentinas Sebastin Bru”, shprehet ai duke mos dashur të thotë më shumë për këtë aktivitet. Megjithëse sqaron se Filarmonia e Vjenës është ngjarja më e madhe e muzikës klasike, pronë e vendit ku zhvillon një herë në vit koncertin e saj, Pashko shprehet se ajo mblidhet një herë në vit, pasi në pjesën tjetër ajo është orkestra e Operas së Shtetit.
Nga filarmonia rrjedhin shumë ansamble nga instrumentistët e këtij formacioni të madh, ndër të cilët edhe ajo e Shkëlzen Dolit. E ka të vështirë të flasë shumë për veten edhe pse ka performuar jo vetëm në filarmoninë më të famshme në botë por edhe para lidërve botërorë në hapje të aamiteve si dhe pjesmarrjes në ngjarje të mëdha politike e kulturore. Për këto dhe detaje të tjera të karrierës së tij, Edison Pashko flet për herë të parë për tesheshi.com
Si është të jesh instrumentist në Filarmoninë e Vjenës?
Ndjesia e të qenit anëtar i kësaj filarmonie me famë është aq e thjeshtë sa dhe komplekse. Në fokusin dhe projektorët skenikë mbizotëron krenaria dhe privilegji; ndërsa në pjesën më të madhe, atë tjetrën prej aisbergu, është përgjegjësia e jashtëzakonshme që pasohet nga puna e stresi. Deri tek një lloj censure shpirtërore e artistit.
Pse është kaq i rëndësishëm Koncerti i Vjenës, pra që realizohet nga kjo filarmoni?
Koncerti i vitit të ri është sigurisht diçka jo e përditshme, të paktën për kamerat dhe lulet e shmëllojshme që na rrethojnë(qesh). Dua t’ju them se bashkimi i filarmonisë vetëm me koncertin e Vitit të Ri është pak mediokër, pasi në radhë të parë ne jemi Orkestra e Operas së Shtetit dhe më pas jemi ansambël sinfonik. Këtu ndoshta qëndron e veçanta dhe mbase sekreti i kësaj orkestre. Më vjen keq që askush nuk ka marrë mundimin të sqarojë opinionin për identitetin në thelb të kësaj orkestre.
Si u gjendët aty?
Në verën e vitit 1993, në një nga turnetë me ansamblit të prof. Zhani Cikos, “Raspodia Albanese”, mu dha mundësi të konkuroj në universitein e Grazit në juglindje të Austrisë. Po atë vit fillova studimet. Mendoj se njeriut talenti i jepet që në djep, ndërsa puna është çmimi më i madh me të cilin formohet karakteri. Fati im ishte se isha në momentin e duhur dhe vendin e duhur. Në këtë pikë mund të them se jeta nuk më ka shumë gjëra borxh(qesh).
Ju keni lindur në Korçë. Çfarë kujtoni nga fëmijëria juaj dhe rinia?
Nëse një njeri kërkon në google Korçën (të paktën në gjuhën gjermane), aty shkruhet se ky qytet është djep dhe burim i kulturës shqiptare. Fëmijëria ime në këtë qytet nuk ka se si të mos bashkohet me këtë përshkrim enciklopedik. Mendoj se Korça ka mbetur qyteti ku njerëzit kanë akoma sensin e idealeve.
Keni një njeri të cilit ia dedikoni suksesin tuaj?
Pa dyshim që kam. Është nëna ime, Irena Kolaneci. Asaj ia dedikoj gjithçka kam arritur.
Ju gjithashtu keni përformuar në një kuartet para lidërve botërore. Si e keni përjetuar?
Emocionet e skenës nuk bëjnë dallim se kë ke përballë. Prania fizike e Kancelares Merkel dhe e të tjerëve është mëse njerëzore. Ajo ndjenjë që të imponon vetëdijen është “fuqia” dhe mundësitë që ju jepen këtyre individëve nëpërmjet kësaj fuqie.
Veç pjesëmarrjes në filarmoninë më të rëndësishme gati në të gjithë botën, keni një angazhim tuajin jashtë këtij formacioni?
Avantazhet që të krijon titulli “anëtar i Filarmonisë së Vjenës” janë pjesa komode e jetës së një artisti që të hap shumë dyer në peisazhin botëror artistik. Filarmonia e Vjenës ka 147 anëtarë dhe të paktën po kaq ansamble, të cilat varen nga një ngjarje e madhe si Koncerti si dhe nga ofertat e ndryshme artistike dhe ekonomike. Formacionet ku marr pjesë fillojnë nga Duot, Cello-quartett e deri tek ansamblet me pjesë të rëndë artistike si Vienë-Berlin. Me këtë rast më lejoni të përmend edhe një tjetër bashkëatëdhetar, violinistin e parë të Filarmonisë së Berlinit, Dorian Xhoxhi.
Çfarë do t’u uronit shqiptarëve nëpërmjet violinçelit tuaj këtë vit nga koncerti madhështor?
Shqiptarëve dua t’ju uroj së pari fat; së dyti rikthim të idealeve dhe kulturës; dhe së treti shëndet. /tesheshi.com/
