Christopher Phillips, Zv/Dekani i Universitetit Queen Mary në Londër, beson se luftërat në Libi dhe Siri janë gërshetuar në një mënyrë të çuditshme dhe se, mes paqëndrueshmërisë së vazhdueshme, ndërhyrjes së huaj dhe humnerës së rajonit, në mënyrë të pashmangshme rezonojnë me njëra-tjetrën.
Autori shprehet në një artikull të botuar në portalin britanik Middle East Eye se Egjipti së fundmi kërcënoi të ndërhynte në luftën në Libi, duke marrë mbështetje të plotë nga Damasku.
Ai thotë se mund të duket e çuditshme që regjimi sirian, i cili është ende në një konflikt të ashpër dhe i cili ka tërhequr një numër të madh të ndërhyrjeve të huaja, mbështet një ndërhyrje të ngjashme diku tjetër me një entuziazëm kaq të madh.
Por ndërhyrja duket se i shërben qëllimit më të gjerë të Presidentit sirian Bashar al-Asad, i cili po mashtron Egjiptin dhe aleatët e tij, beson Phillips.
Ai gjithashtu përshtatet me modelin që ka ekzistuar që nga fillimi i dy luftërave civile në Siri dhe Libi në 2011.
Megjithëse të dy konfliktet morën rrugë të ndryshme, lufta libiane prekte vazhdimisht ngjarje në Siri, dhe pasojat e saj u ndjenë në mënyra të papritura në anën tjetër të Mesdheut.
Asad u përgjigj me dhunë brutale
Një nga mënyrat kryesore që lufta në Libi preku Sirinë ishte të frymëzonte disa aktorë të opozitës për të marrë armë.
Kur kryengritja në Siri filloi në mars 2011, lëvizja e hershme e opozitës kundër Asad ishte me vetëdije paqësore, duke imituar revolucionet e suksesshme në Tunizi dhe Egjipt, të cilat kishin kaluar pa gjakderdhje muaj më parë.
Megjithatë, kur kjo nuk arriti ketë një sukses të shpejtë që mund të vërehej diku tjetër, dhe Asad u përgjigj me dhunë brutale, disa në vend të kësaj filluan të shikojnë modelin e revolucionit libian, ku revolucionarët e armatosur rrëzuan Muammar Gaddafi.
Edhe pse kjo ngjalli debate të nxehta midis anëtarëve të opozitës siriane, deri në mars 2012 opozita e mërguar, Këshilli Kombëtar Sirian, kishte mbështetur zyrtarisht strategjinë e armatosur tashmë të ndjekur nga luftëtarët revolucionarë në terren.
Libia tashmë është bërë një burim armësh dhe financash për kryengritësit sirianë.
Në fillim të nëntorit 2011, këta të fundit dyshohet se negociuan me qeverinë e re në Tripoli për blerjen e armëve.
Autori i tekstit shton se ndërhyrja e Asadit në Libi kishte një përfitim të ngjashëm.
Mbështetja e tij për gjeneralin në pension Khalifa Haftar, përfshirë shpërndarjen e ambasadës libiane në Damask, përmbante elemente ideologjike.
Ata të dy janë autokratë, e urrejnë Vëllazërinë Myslimane, janë aleatë me Rusinë dhe kundërshtojnë Turqinë.
Nevojitet mbështetje ekonomike nga Emiratet e Bashkuara Arabe
Lëvizja e Asadit, shton ai, tani vjen nga një dëshirë për të tërhequr aleatët kryesorë të jashtëm të Haftarit: Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Egjiptin.
Nevoja e dëshpëruar për mbështetje ekonomike nga Abu Dhabi, veçanërisht mbështetja për ekonominë e rrënuar nën sanksione, duket se është motivi i tij kryesor.
Duke pasur parasysh mundësinë që Siria dhe Libia do të qëndrojnë të paqëndrueshme dhe për ca kohë të vihen nën ndërhyrjen dhe ndikimin e forcave ndërkombëtare që ndihmuan në nxitjen dhe zgjatjen e konfliktit, nuk ka gjasa që kjo të jetë hera e fundit që ngjarjet në të dy vendet prekin njëra-tjetrën, përfundon Phillips.
Për gati një dekadë, lufta tragjike në Siri është gërshetuar në mënyrë të pazakontë me një konflikt po aq të zymtë në Libi, dhe duket se ky model i trishtuar nuk ka gjasa të përfundojë në një kohë të shpejtë. /tesheshi.com/
