Në fillim është e nevojshme të sqarojmë se në shqipen tonë, cilësimi “i pashëm” ka vetëm konotacion fizik, ndërsa “simpatik”, është dhe fizik, por më së shumti psikologjik, i përftuar nga dimensioni social. Një njeri mundet të mos jetë fare i pashëm por simpatik po, falë ca tipareve që e bëjnë të pëlqyeshëm nga pikëpamja sociale.
Saimir Tahiri i ka të papërputhshme këto dy cilësime. Nuk dihet nëse në këto momente ku ndodhet ai, siç ka thënë më të rëndat në jetën e tij, i është futur thellë kësaj analize mbi veten, i ka bërë një skaner karakterit, ka bërë një bilanc për raportet me njerëzit e publikun, e nëse ka arritur tek një pikë vetëkritike e ftohtë, mbi atë çka është e që nuk duhet të jetë.
Për aq sa ka folur deri më tani, qëkur është bërë njeriu i ditës në jetën shqiptare, ai ka shpjeguar vetëm Saimirin politik por jo dhe atë njerëzor. Tek politiku, është rrekur të sqarojë se ka kostuar në raportin me njerëzit për hir të ligjit, rregullit, një Shqipërie më të mirë, siç parapëlqen të shprehet nën vrundujt e pathosit politik. Ndërsa për Saimirin njerëzor pothuajse nuk ka folur aspak. Fëmija e tij, ai për të cilin përvëlohet – siç në fakt çdo prind – nëse flasim në emër të brengës së të atit mbi nderin, nuk do duhet të ishte i qetë e krenar vetëm mbi politiken e atij që i ka bërë kokën, por mbi të gjitha njerëzoren. Këtë të dytën, Saimir Tahiri e ka humbur prej kohësh.
Sipas një vëzhgimi empirik, të rrallë janë ata që rezervojnë respekt e vlerësim për Sajen-njeri pasi kanë patur me të relacione të afërta, sidomos pune, gjë që shkon njëtrajtësisht dhe me një antipati publike ndaj tij, mbi mënyrën se si e ka ndërtuar komunikimin dhe profilin e tij publik.
Ajo që ai sot e ndjen si një lloj ftohtësie, që politika e përkthen si tradhëti, apo që ai e përkthen si braktisje në ditë të vështira, është në fakt çmimi real i gjithë investimit të tij ndër vite, si njeri me kostumin e politikanit.
Do mjaftonte ligjërimi i tij politik, i ngërthyer në fraza shtampë, si në rastet kur i adresohet opozitës e si atëherë kur tenton të promovojë veten, qeverisjen së cilës i përket, e gjitha e shoqëruar nga parazitizmi fjalëndërtues, pa freski, pa intelekt, pa forcë bindëse.
Pos kësaj, Saimir Tahiri hyri në politikë dhe ju prezantua opinionit vetëm me këtë kostum, pa patur një histori personale më parë, me impakt publik. Në këtë pikë, nëse Saimir Tahiri nuk do ishte politikan, t’i shfaqej e t’i fliste opinionit me këtë status, vështirë të imagjinohej se mund dëgjohej për tjetër gjë. Nga kahja tjetër politike, këtë defiçencë e ka dhe kreu demokrat Basha, një ndër individët më pa histori në politikën shqiptare të 27 viteve, që zakonisht dhe paevitueshmërisht thotë shumë gjëra pa thënë asgjë .
Sot Saimir Tahiri po përballet me një gjykim publik, e që është shumë më i rëndë se prangat, shprehur tek thënia e urtësisë popullore “më mirë syri se nami”. Në këtë gjykim, veç njollës biografike edhe në ligjërisht daltë i pastër, përfshihet dhe një antipati publike që as tek Ermal Mamaqi nuk kurohet dot.
E i biri nesër kur të rritet, në daltë lëkurhollë, do i rëndojë me patjetër barra e gjurmës që ka lënë i ati, qoftë dhe për të vetmin fakt të pakundërshtueshëm: sa qe ai në krye të Rendit, Shqipëria njohu shkallën më të lartë të drogëizimit në historinë e saj moderne.
Është një e dhënë kokëfortë pa nevojën e asnjë gjyqi, dhe që ia ka hequr pëfundimisht shansin e të qënit simpatik duke qenë dhe i pashëm…kodoshi! /tesheshi.com/
