Përbën një lajm të trishtë për familjen mediatike shqiptare kalimi i Robert Rakipllarit në drejtim e lajmeve të TCH. Jo aq për pameritën e theksuar të një prej emrave me pak gjurmëlënës në median e pas viteve ’90, ku në fillimet e tij ka qenë një raportues i zakonshëm politik, më pas shef e së fundi analist, pa u kuptuar kurrë se nga çfarë talenti, dhuntie apo aftësie të spikatur, por më shumë për vijimin e pamerituar të dominimit të një kaste drejtuesish mediatikë të viteve ’90, siç te politika, duke mos u dhënë asnjë shans emrave të rinj në role drejtuese. Për ironi, ajo narrativë që ka një pjesë e medias ndaj politikës, duke e atakuar atë si “klasë të vjetër” që duhet t’u lërë vend të rinjve, vlen dhe për të.
Keqardhëse që gazetarë në vite në Top Channel, të strapacuar në terren, me plot produktivitet, kurajo e risi, u duhet të kenë epror një emër që nuk ka as gjysmën e aftësisë së tyre e as një të katërtën e produktivitetit të tyre. Pas vitesh e vitesh punë, prej përvojave të shumta e rritjes profesionale, duhej të ishin ata sot pretendues të posteve drejtuese e jo të dënoheshin apo vetëdenoheshin duke mbetur vartës së përjetshëm të eprorëve të përjetshëm krejt fals.
Është ky një fenomen që kurrë s’është cekur në median shqiptare mbi median shqiptare; i prurjeve të reja që sjellin risi në gazetari, por pa patur asnjë mundësi apo shans për t’u zënë vendin atyre që prej vitesh “bëjnë ligjin” në redaksi e ekrane, figura të stërkonsumuara, të fryrë ose vetëfryrë nga një pamodesti deri në vanitet të shpifur. Nuk janë të gjithë të tillë prej tyre; ka ende që krahas shefit bëjnë dhe gazetarin e mirëfilltë, edhe risimtarin, edhe të apasionuarin si dikur në rini, duke lënë shenja të dukshme aftësie në drejtim, të cilat lexohen lehtësisht nga publiku, por Robert Rakipllari dhe një skotë të ngjashmish me të s’hyjnë aty dhe as ka qenë prej atyre me ndonjë shkëlqim të dukshëm në ndonjë dikurshmëri, të cilën publiku e ka marrë dhe e mban në memorie. Ai përfaqëson tipikisht atë sëmundje që e ka dhe politika, me emra tridhjetëvjeçarë që bëjnë zhurrmë por s’thonë asgjë, që janë aty por për hiçgjë, të destinuar që mos lënë pas asgjë veç rrogave të majme që kanë marrë, me diferencë të pagëlltitshme me vartësit e tyre, si dhe të bërit sikur janë gazetarë. /tesheshi.com/
