Protesta tashmë dyjavore e opozitës shqiptare të Lulzim Bashës ia ka kaluar grevës 12-ditore të deputetëve të Edi Ramës në vitin 2010.
Në kohën kur Rama, pa hyrë vetë në sakrificën finale. udhëhoqi një grevë urie të shumicës së deputetëve socialistë, ajo përfundoi me një negocim final të udhëhequr nga Komisioneri i atëhershëm i BE-së për Zgjerimin, çeku Stefan Fule.
Por gjatë zhvillimit të grevës ka pasur një aktivitet të dendur diplomatik, ndryshe nga sot. Në atë kohë u fut në politikën shqiptare, prej ndërkombëtarëve termi “ngërç politik”; pra as krizë por edhe që s’mund të quhej sikur s’ka ndodhur gjë.
Ambasador i Shteteve të Bashkuara të Amerikës në atë kohë ishte ende John Withers, i cili kishte hyrë në një fazë përplasjeje me kryeministrin e atëhershëm, Sali Berisha, ndërkohë që ky i fundit kishte angazhuar të gjithë energjitë nëpërmjet kompanisë Podesta, për ta mënjanuar.
Në atë kohë Podesta ishte thuajse kompania zyrtare e Departamentit të Shtetit që drejtohej nga Hillary Clinton.
Kjo për faktin se John Podesta ishte njeri i afërt i Sekretares së Shtetit, i cili më pas u emërua kryetar i fushatës presidenciale të zonjës Clinton.
Ambasador i BE-së ishte italiani Ettore Sequi, kurse në OSBE drejtonte një holandez, diplomati veteran, Robert Bosch.
Ambasadorët deklaruan se zgjidhja duhet të vijë nga vetë politika shqiptare dhe nuk negocuan, por nga ana tjetër PS nuk e kishte bojkotuar totalisht Parlamentin.
Gramoz Ruçi si kryetar grupi nuk ndodhej në grevë, por gjithsesi ambasadorët bënë thirrje për zgjidhjen e ngërçit brenda parlamentit.
Komisioneri i BE-së për Zgjerimin, Stefan Fule, udhëhoqi në atë kohë një proces shumë të vështirë negociatash pasi palët edhe brenda Parlamentit Europian ishin ndarë në dy pjesë: Grupi i Partisë Popullore Europiane mbronte anën e PD-së, ndërsa grupi socialist mbronte anën e PS-së.
Stefan Fule arriti të bëjë bashkë krerët e dy grupeve të mëdha në Parlamentin Europian dhe bindi Berishën që të ketë një “darkë jo formale”, pra jo negociata në kuptimin e plotë të fjalës në një lokal në Strasburg.
Darka u zgjodh në restorantin mitik Chrocodile ku servirej specialiteti tipik francez.
U zgjodh lokali ngaqë Berisha nuk pranonte të ulej në tryezë formale, por edhe Rama donte të dilte nga çadrat me një shenjë që tregonte se ndërkombëtarët ishin sensibilizuar.
Dhe në fakt në Chrocodile nuk u arrit asgjë, pasi Berisha jo vetëm që nuk hapi kutitë por dogji para kamerave të gjitha materialet zgjedhore, normalisht edhe ato të qendrës Ruzhdie.
Por gjithsesi opozita mori një lloj “fitore”: cilësimin si “ngërç” të situatës politike dhe njohjen politike të kauzës së zgjedhjeve.
Vetë demonstrimi nga Berisha i djegies ishte një gjest që edhe pse e tregonte triumfator dhe të fortë ndaj opozitës, nga ana tjetër tek ndërkombëtarët u vlerësua si një akt autoritar dhe jo dialogues.
Ndërkaq, ndryshe nga situata e sotme, opozita atëherë kishte edhe fuqi numerike. Kjo pasi mazhoranca nuk mund të kalonte pa opozitën asnjë ligj që kërkonte tre të pestat e votave, pra kodet apo ligjet kushtetuese.
PD kishte 70 deputetë plus katër të LSI-së që ishte në qeveri.
Ndërkaq të gjithë anëtarët e Gjykatës Kushtetuese dhe Gjykatës së Lartë kalonin me shumicë të thjeshtë duke krijuar kështu një lloj ndarjeje të fortë si me thikë të shoqërisë në dy pjesë 50 me 50. Që prej asaj kohe nisi dhe polarizimi i skajshëm që në Parlament që përkthehej me tone të rënda. /tesheshi.com/
