Biografia e parë e përkthyer e presidentit të Francës fokusohet më së shumti në rrugën e tij të ngjitjes në pushtet, sesa tek idetë.
Në verën e vitit 2015, kur ishte ministër i Ekonomisë në qeverinë belbake të Fransua Hollond, Emmanuel Macron dha një intervistë për revistën “L 1”. Diskutimi nuk u fokusua në “Loi Macron”, paketën kontraverse të reformave liberalizuese për ekonominë franceze, që politikani i ri, në atë kohë 37 vjeç, sapo kishte mbrojtur përpara Asamblesë Kombëtare, por më së shumti tek interesi i tij për filozofinë.
Macron, i cili kishte shkruar një tezë diplomimi për Hegelin dhe më pas kishte punuar për pak kohë si asistent i filozofit, Paul Ricoeur, solli në vëmendje gjatë intervistës sesi kishte ndjekur një seminar për Makiavelin. Ky ishte momenti, tha ai, kur “braktisi metafizikën për filozofinë politike”.
Ai nisi t’i shohë ideologjitë politike si “konstruksione intelektuale” që “qartësojnë realen”. Problemi, u ankua Macron, ishte se asnjë nga partitë kryesore të Francës nuk kishin “bazë ideologjike” – diçka që mund të habisë dike që vijon ta përbuzë si një teknokrat të vendosur jo-ideologjik.
Perceptimet e dhëna nga presidenti i ardhshëm në intervistë përdoren në hyrje të biografisë së parë të përkthyer jashtë Francës për Macron, shkruar nga gazetari Adam Ploëright, i cili punon në Paris.
Ai vëren sesi presidenti i ardhshëm argumenton se ka një boshllëk apo mungesë në zemër të demokracisë në Francë. Macron nuk e kishte fjalën thjesht për pakënaqësinë depërtuese ndaj klasës politike që ka përfshirë vendin për të paktën dy dekadat e fundit. Ideja e tij shkon deri tek revolucioni i vitit 1789.
Populli francez nuk kishte dashur vërtet të vriste mbretin, tha Macron. Terrori kishte krijuar një “zbrazëti emocionale dhe imagjinare” (mbreti nuk ishte më aty) saqë, gati dy shekuj më pas, Charles de Gaulle me vonesë kishte kërkuar ta mbushë kur dizenjoi republikën e Pestë, dhe investoi tek zyra e presidentit të gjitha pushtetet (dhe, po aq e rëndësishme, edhe gjithë madhështinë) e një “monarku republikan”.
Për fat të keq, pavarësisht përpjekjeve më të mira të de Golit, “normalizimi i figurrës së presidentit kishte krijuar një vend bosh në zemrën e jetës sonë politike”.
Pak nga audienca nuk arriti të kuptojë fabulën ku përfshihej në atë kohë shefi i Macron. Hollond, në fund të fundit, kishte fushatuar në vitin 2012 me premtimin se ai do të ishte një “president normal” pas vulgaritetit dhe hiperaktivitetit të rrugëtimit të Nikolas sarkozi në pallatin Elize. Ashtu si vëren edhe Ploëright, që prej zëvendësimit të Hollond në “fronin e Republikës”, Macron ka shfaqur të gjitha shenjat e “rritjes së stekës në stilin mbretëror që De Goli shpiku e që shkriu traditat monarkike dhe demokratike të Francës”.
Ka arsye të mira përse Ploëright e nis librin atë mënyrë – me një diskutim të konceptimit golist të presidencës. Është e vërtetë, sugjeron ai, se gjëja më e dukshme në muajt e parë të mbretërisë së Macron nuk ka qenë axhenda e tij e politikave (edhe pse tashmë ajo po merr formë si në planin e brendshëm, ashtu dhe në sferën e punëve të jashtme) por stili i tij, që vetë presidenti e përshkruan vetë në mënyrë jo modeste si “jupiteriane”.
Ploëright, sidoqoftë, është më pak i interesuar të eksplorojë ndikimet, intelektuale apo politike që kanë formësuar botëkuptimin e Macron për rolin e presidentit dhe institucionet e republikës së Pestë, sesa në rrëfimin e historisë së “ngjitjes së jashtëzakonshme dhe rrezikut”, siç mund të përkufizohet.
Pjesa tjetër e librit është një rrugëtim përmes tipareve të tjera që janë të njohura për publikun, sidomos nga vetë libri i Macron, “Revolucioni” që u publikua përpara zgjedhjeve.
Që nga shenjat e para të një nxënësi premtues në shkollë, lexuesi ndjek Macron përmes përgatitjes akademike dhe ndërprerjeve si bankier në Rothschild deri në momentin e vitit 2012 kur ai kapi një punë si këshilltar i Hollond, që më pas çoi në caktimin e habitshëm si ministër i Ekonomisë dy vjet më vonë. Macron dha dorëheqjen nga ai post në vitin 2016, pasi kishte formuar një grupim të ri politik, “En Marche”, e duke përgatitur rrugën për ngjarjen që shumë pak e kishin parashikuar se do ta arrinte – fitoren zgjedhjeve presidenciale të majit.
Përgatiti: Juli Prifti – /tesheshi.com/
