Çdo konferencë për Sirinë, si ajo e kësaj jave në Londër, shoqërohet gjithnjë me të njëjtën kërkesë: mos jepni vetëm para- i jepni fund luftës. Paratë jepen. Përpjekje bëhen për t’i dhënë fund luftës, por konflikti vazhdon si më parë. A mund të ketë një lidhje mes këtyre fakteve?
Muajin që vjen do të mbushen pesë vjet që nga “dita e zemërimit” kundër regjimit të presidentit Assad që nisi në mars 2011. Shërbimet e zbulimit të Perëndimit thanë se regjimi do të binte brenda disa muajve në mos brenda disa javëve. Fuqitë perëndimore sipas rregullit, nisën të mbështesin kryengritësit. Kjo ndihmë ka vazhduar deri tani, me një efekt vërtet në rënie.
Tashmë është e qartë se, çfarëdo tmerresh t’i paraqiten botës nga presidenti Assad dhe qeveria e tij, ato janë të parëndësishme krahasuar me tmerrin e luftës. Është qartësisht e barabartë se perëndimi ishte gabim, deri në pikën e mizorisë. Assad nuk duket se ka gjasa të rrëzohet apo të japë dorëheqjen. Regjimi i tij nuk duket se do të kapitullojë as ndaj “zyrtarëve” kryengritës e as ndaj militantëve të ISIS. Eshtë jonjerëzore për perëndimin të ndërhyjë për të zgjatur luftën duke u dhënë shpresë dhe ndihmë palës humbëse.
Rusët dhe iranianët po mbështesin Assadin. Kjo mbështetje nuk ka moral, por të paktën duket se ka më shumë gjasa t’i japë fund luftës në favor të tij sesa ka gjasa perëndimi të afrojë fitoren për kundërshtarët e regjimit. Aleatët e Assad e furnizojnë atë me armë, baza dhe trupa në terren. Perëndimi ndihmon armiqtë e regjimit të tij vetëm duke hedhur bomba në një vend, tashmë të shkatërruar. Një gjë e tillë thjesht krijon më shumë refugjatë. Britania po ndihmon në zgjatjen e luftës, e kundërta e asaj që duan refugjatët.
Të gjitha luftërat përfundojnë, por ato civile zakonisht përfundojnë kur njëra palë pranon humbjen. Ndihma britanike ndaj kryengritësve sirianë gjithnjë ka qenë më e virtutshme. Por duke dalë në krah të tyre thjesht po inkurajon rezistencën e tyre, ndërsa aksidentalisht ndihmon kauzën e ISIS.
Kjo luftë e tmerrshme duhet të detyrohet të shkojë në një farë finishi. Por, nuk është lufta knoë dhe nuk do të jetë finishi ynë. Teza se u shërbehet më mirë qëllimeve humanitare duke marrë vendin e parë, duke u bërë palë në konflikte të huaja dhe duke pretenduar “zgjidhjen” e tyre, është një çmenduri e kohës sonë. Kjo e ka shndërruar një pjesë të madhe të Lindjes së Mesme në një kaos të përgjakshëm.
Detyrimi ynë i vetëm nga popullit sirian është humanitar. Është gjithashtu lehtësimi i vuajtjeve përmes bamirësisë, jo duke i shtuar ato me bombardime. Është të dërgohet ndihmë në vendet kufitare, dhe të pranohen refugjatët që fati i nxjerr, (nuk është metaforë) në brigjet tona. Është të bësh mirë, jo të pretendosh se op bën mirë duke shkaktuar dëm.
*Simon Jenkins është gazetar dhe autor librash. Ai shkruan për gazetën “The Guardian” (nga është marrë edhe opinioni më sipër) sikundër bashkëpunon me BBC-në. Ka drejtuar gazetat “Times” dhe “London Evening Standard”.
Përktheu: Juli Prifti – /tesheshi.com/
