Debati që dominoi këto ditët e fundit, kishte të bënte me Prokuroren e Përgjithshme të Përkohshme e cila u zgjodh në parlament në një situatë të tipit “VV fashion” ku tymueset, si varianti më i avancuar i lirisë së fjalës, e shndërruan sallën e Kuvendit në një copëz fushe futbolli, ku fansa të ekipit kundërshtar më atë që ka bërë golin, kërkojnë të mjegullojnë situatën që rezultati të ndryshojë në favor të tyre. Pavarësisht kauzës politike dhe seriozitetit të çështjes, akoma nuk e kuptoj pse duhej të ndërmirrej një aksion i tillë i cili jo vetëm që e uli nivelin e kësaj kauze nga opozita, por i dha elektoratit mazhoritar të majtë një arsye më tepër të vazhdojë të zgjedhë më mirë bëmat e pafund të kësaj qeverie, se kaosin që opozita vazhdimisht “predikon”. E çuditshme edhe për faktin se duke ditur që kjo shfaqje as që nuk do mund të ndryshonte situatën. Me pak fjalë, do ishte më mirë një humbje dinjitoze, se sa një dështim karnavalesk shumëngjyrësh.
Episodi tjetër që e bëri akoma më “lajm” situatën, ishte një video e xhiruar me smartfonë në ambientet e Kuvendit, në kohën kur kamerat e televizioneve kishin ikur, në të cilën tregohej, ajo që duhej në fakt të ishte “zonja e parë” e Republikës, e shoqja e presidentit, që në të njëjtën kohë është edhe kreu i partisë opozitare LSI, zj. Monika Kryemadhi, në një shfaqje histerie teksa ulërinte, shante dhe gjuante me çizme e letra dhe me çfarëdolloj sendi që i dilte përpara, kryeministrin Rama. Zonja Kryemadhi, erdhi në krye të LSI-së me kartën e një personi të ri që do të sillte frymë të re dhe do ta modifikonte sjelljen e ndryshkur të LSI gjithmonë në pushtet, në sjelljen e një partie aktive dhe të denjë opozitare. Ajo erdhi më shumë me një mandat familjar, se me një mandat komunitar LSI-st, thuaj e mandatuar nga i shoqi për të mbajtur atë që të gjithë e dimë, elementin e vetëm që këtë parti e mban në këmbë, personifikimi me familjen Meta.
Sjelljet si dhe artikulimet e zj Kryemadhi, dukej se përputheshin me sjelljen dhe artikulimet e Partisë Demokratike e cila e ndodhur para faktit të mazhorancës së majtë, e ka të pamundur ligjërisht dhe proçedurialisht të ndryshojë realitete. Nuk mund të hyj në fushën juridike se nëse ky apo filan nen i Kushtetutës është më i sakti, nuk mund të interpretoj as nenin 109 të saj, sepse nuk jam eskpert i fushës, por ajo që mund të interpretojmë, është menaxhimi i situatës nga partitë e opozitës të cilat, duhet thënë se kanë rastin më të mirë për ta dërrmuar qeverisjen aktuale për shkak të mynxyrave të njëpasnjëshme të saj.
Është logjike që rezultati apo proçedurat e zgjedhjes së Prokurores së Përgjithshme të Përkohshme, do të shkonin ashtu siç mazhoranca e parlamentit dëshironte, me apo pa konsensusin e opozitës, për shkak se e majta tund shpesh kartën elektorale si mandat popullor ndaj gjithçkaje edhe për faktin e vjetër të mazhorancave në Shqipëri që kanë bërë çfarë kanë dashur. Ajo që i mbetej opozitës së bashkuar në këtë rast, më shumë se sa arritja për të imponuar zgjedhjen e Kryeprokurores, ishte për të imponuar respekt dhe të tërhiqte vëmëndjen e elektoratit drejt vetes, si alternativë më e mirë ndaj degradimit qeverisës.
Por në fakt nuk ndodhi kështu. Ekziston një farë talenti i veçantë i partive tona opozitare si majtas e djathtas, kur bëhet fjalë për raste të tilla. Vënë në skenë skenarët më të çuditshëm dhe më dritshkurtër të mundshëm, të cilat në vend që të japin efektin që duhet, i kanë larguar opozitat gjithmonë me shumë nga pushteti. Po pse ndodh shpesh një gjë e tillë? Mendoj se partitë tona politikë, përndiqen nga një faktor që ata kanë shumë frikë. Ata vazhdimisht dhe pandërprerë tërhiqen nga e shkuara e tyre. Në fakt, dëmin më të madh ata nuk ja bëjnë njëri-tjetrit, sepse metodat politike që përdorin janë për t’u qarë hallin. Dëmin më të madh ata ja bëjnë vetes duke prodhuar realitete të shëmtuara të cilat kthehen me kalimin e kohës, në të shkuara që i ndjekin nga pas. Kështu qëllimet e tyre politike më shumë përqëndrohen tek e shkuara se sa tek ardhmja dhe ndrëtimi i saj. E duke qënë kështu, atëhëre qëllimet ngelin të përkohshme.
Frika në rastin konkret, të gjithë e pranojnë, nuk ta bëjë me ermrin e prokurores, por me proçedurën thonë. Mirëpo, proçedura është një këngë e vjetër që këndohet vazhdimisht stonueshëm nga partitë tonë në pushtet nga të gjitha krahet. Këngë që pastaj, për shkak të padëshirës dhe paaftësisë, është orkestruar nga të huajt. Frikë kanë të gjithë, që nga kryeministri e deri tek i fundit i politikës shqiptare. Hierarkia e frikës fillon të shfaqet në format më të çuditshme. Për këtë nuk duhet të na habisin lloj-lloj shfaqjesh që mund të shihen më vonë, e kjo jo vetëm nga opozita. Më shumë se sa Kryeprokurore e përkohshme, tek politika jonë më të përkohshme janë qëllimet dhe sigurisht vlerat. /tesheshi.com/
